Τυπογραφείο, Φθορά ζωής με σιγουριά γεμίζοντας ατέλειωτες, λευκές σελίδες, των μηχανών αναμασώντας τη σκουριά με επιδόρπιο απρόσιτες ελπίδες.
Ξανά μια μέρα μαύρη κι εφιαλτική σα μαύρο φόντο που σκεπάζει τη σελίδα, σαν κηδειόχαρτο για μια ταφή ομαδική
που σου ‘χει κάνει η ίδια σου η πατρίδα. Την κούραση δεν τη μετράει ο μετρητής ούτε κατάρες και βρισιές πού αιωρούνται. Πάντα κάποιος ρουφιάνος καλοθελητής, κι αφεντικά που ανελέητα εκδικούνται
Πίσω μπροστά στη μηχανή διαδρομές σ΄ένα ατέλειωτο θανάτου πήγαινε έλα. στων μελανίων τούς τάφους εκδρομές. σε κάθε φύλλο μια επιτύμβια ταμπέλα.
Και κάποιοι άλλοι, πάντα οι βολεμένοι
χωρίς φραγμούς και δίχως ίχνος ενοχής,
με τη βρομιά μια ζωή συμβεβλημένοι
κάνουν τον κλάδο οίκο ανοχής.
Καστρι