Η απόφαση που ελήφθη, κεκλεισμένων των θυρών, με συντριπτική πλειοψηφία (24-3) και αναμένεται να δημοσιευθεί τον επόμενο μήνα, δεν επιτρέπει σε καμία περίπτωση την επιβολή του επαχθούς μέτρου της προσωποκράτησης, ακόμη και αν ο οφειλέτης του Δημοσίου έχει τη δυνατότητα να καταβάλει τα χρέη του.
Οι δικαστές επισημαίνουν ότι το Σύνταγμα ανέχεται τη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας αλλά με την προϋπόθεση ότι είναι λογικώς αναγκαία για την προάσπιση του δημόσιου συμφέροντος.
Και τέτοιοι λόγοι δημόσιου συμφέροντος είναι αυτοί που προβλέπονται από τον ποινικό κωδικα (παραβίαση της προθεσμίας καταβολής των χρεών προς το Δημόσιο και τα ΝΠΔΔ).
Είναι, όμως, εντελώς διαφορετικό το ζήτημα της στέρησης της προσωπικής ελευθερίας, όχι ως ποινή για αποδοκιμαστέα κοινωνική συμπεριφορά, αλλά ως διοικητικό μέτρο που αποβλέπει στην άσκηση πίεσης για την εξόφληση χρημάτων, τα οποία δεν έχει ή δεν μπορεί το Δημόσιο να αποδείξει ότι έχει ο οφειλέτης.
Κατά συνέπεια, δεν υφίσταται καν θέμα εφαρμογής της αρχής της αναλογικότητας, διότι αυτή προϋποθέτει ότι τόσο ο σκοπός όσο και τα μέσα που χρησιμοποιούνται για την επίτευξή του είναι κατ' αρχήν θεμιτά. Ο θεσμός, όμως, της προσωποκράτησης απαγορεύεται σε κάθε περίπτωση.