Μέσα από διαδικασίες που για λόγους παραπλάνησης και μόνο συνδέονται με τη λέξη ανάπτυξη, ενώ ουδεμία σχέση έχουν με κάτι τέτοιο καθώς δεν πρόκειται για επένδυση για εξαγορά και μάλιστα χωρίς το παραμικρό όφελος για την ελληνική οικονομία, ένα ολοκληρωμένο δίκτυο στο οποίο ενεργό ρόλο θα παίζει και ο ΟΣΕ θα τα πάσης φύσεως κινεζικά εμπορεύματα, θα καταφέρουν να κατακλύσουν την Ευρώπη, κάτι που ωστόσο η ίδια η Ευρώπη δεν το βλέπει με καθόλου καλό μάτι, καθώς μια τέτοιου βαθμού ενίσχυση του ρόλου του Πειραιά, θα υποβαθμίσει τα δικά τους μεγάλα λιμάνια όπως του Ρότερνταμ, της Αμβέρσας και του Αμβούργου. Τι έχει όμως στην πραγματικότητα να κερδίσει η Ελλάδα από όλη αυτή την ιστορία; Kαι για ποιο λόγο ο Σαμαράς ως ένας ενθουσιώδης κτηματομεσίτης έχει βαλθεί να “ξεφορτωθεί” τον Πειραιά;
Η κυβέρνηση αναφέρεται σε 19 επιχειρηματικές συμφωνίες μεταξύ των δύο χωρών, αξίας 6,5 δισ. δολαρίων. Θα είχε όμως εξαιρετικό ενδιαφέρον αν η κυβέρνηση έλεγε πως, από τις επενδύσεις των 6,5 δις που αναγγέλθηκαν εν μέσω πανηγυρισμών, τα 4 δις θα επιστρέψουν αμέσως πάλι στην Κίνα, καθώς αφορούν εντολές ναυπήγησης ή αγορά πλοίων από την Ασιατική υπερδύναμη, με αποτέλεσμα τον πλήρη αφανισμό των Ελληνικών Ναυπηγείων.
Από την άλλη μεριά, οι ίδια η κυβέρνηση με αυτό το κακόγουστο έργο που παίχτηκε με εκατοντάδες κάμερες παρούσες, πέραν του ότι εξυπηρετεί τις προσωπικές της “φιλίες”, με ό,τι αυτό μπορεί και να συνεπάγεται στην αύξηση των μηδενικών στους λογαριασμούς καταθέσεων, είναι προφανές ότι ενισχύει και το παραμύθι του “success story”, μήπως και καταφέρει και διαμορφώσει κοινωνικές συναινέσεις που με τη σειρά τους θα μεταφραστούν σε κοινοβουλευτικές αλητείες, ώστε να περάσει τον ύφαλο των 180 ψήφων και να καταφέρει να εξαντλήσει την τετραετία, όπως επίσης και τους Έλληνες.
Αν φυσικά σε όλα τα παραπάνω ανύπαρκτα για τον λαό οφέλη, προστεθεί και το κορυφαίας σημασίας ζήτημα εθνικής ασφάλειας, τότε πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για τίποτε λιγότερο από μια κυβέρνηση δοσιλόγων που, την ίδια στιγμή κατά την οποία στρώνουν κόκκινα χαλιά σε μια δικτατορική -εκτός των άλλων- κυβέρνηση, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες σε μια νέα εθνική τραγωδία.
