Ιδού η κυνική ομολογία του, για το ποιο ήταν το κατά Ζαχαριάδη «διεθνιστικό καθήκον» του ΚΚΕ και τα κατά Βλαντά «ρωσσικά συμφέροντα»:
«Είμαστε
περήφανοι γιατί ακόμα και στις συνθήκες που διαμορφώθηκαν για το
διεθνές κομμουνιστικό κίνημα με το λόγο του Τσόρτσιλ περί «σιδηρού
παραπετάσματος» το Μάρτη του ‘46, το Δόγμα Τρούμαν και το Σχέδιο Μάρσαλ
το ’47 και η ίδρυση του ΝΑΤΟ τον Απρίλη 1949, το ΚΚΕ με τον αγώνα του
ΔΣΕ που ήταν αγώνας διεθνιστικός, εκπλήρωσε στο ακέραιο το διεθνιστικό
χρέος του απέναντι στην εργατική τάξη και τα άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα.
Η Μ. Βρετανία και οι ΗΠΑ υποχρεώθηκαν να έχουν στραμμένη ενεργά την
προσοχή τους στον ένοπλο λαϊκό κίνημα της Ελλάδας, να χρηματοδοτούν την
εγχώρια αστική τάξη, για να θωρακιστεί το κράτος της.
Ο ΔΣΕ λειτούργησε
ως ασπίδα των Λαϊκών Δημοκρατιών της Αλβανίας, της Γιουγκοσλαβίας, της
Βουλγαρίας και της Ρουμανίας στα κρίσιμα χρόνια 1946 – 1949».