Ζούμε στη χώρα της μειοψηφικής τυραννίας. Εκεί όπου δεν μετράει η λογική, αλλά η υστερία. Όπου η πλειοψηφία σωπαίνει από φόβο μήπως την πούνε “μισάνθρωπη”, “αντιφιλοζωική”, “φασιστική”, “απαρχαιωμένη”.
Ποιοι αποφασίζουν για τη ζωή σου;
Οποιοσδήποτε φωνάζει δυνατά στα social, οποιοσδήποτε ντύνεται “ευαισθησία” και πουλάει ενοχές.
Νομοθετούν υπέρ των σκυλιών. Καταργούν τα αυτονόητα. Ψηφίζουν υπέρ της παράνοιας, για να μην χάσουν ψήφους από τα “κινήματα” των 5% που ουρλιάζουν σαν να είναι 95%.
Αποτέλεσμα;
– Η Ελλάδα γερνάει και συρρικνώνεται.
– Τα σχολεία αδειάζουν. Τα γηροκομεία γεμίζουν.
– Οι νέοι μεταναστεύουν, κι εμείς εδώ υιοθετούμε ζώα για να γεμίσουμε το συναισθηματικό μας κενό.
– Ο πληθυσμός πέφτει. Το 2050 θα είμαστε 7 εκατομμύρια – και οι μισοί από αυτούς με σκύλους και αντικαταθλιπτικά.
Κι όλα αυτά επειδή φοβόμαστε να πούμε τα προφανή:
– Ότι δεν γίνεται να έχεις αγέλες σκυλιών στους δρόμους.
– Ότι η χώρα δεν κυβερνιέται με hashtags και ακτιβιστικές ψευδαισθήσεις.
– Ότι δεν είμαστε υποχρεωμένοι να προσκυνάμε κάθε μειοψηφική ιδεοληψία που βαφτίζεται «δικαίωμα».
Πόσο ακόμα θα αντέχουμε να είμαστε φιμωμένοι στη χώρα μας;
Πόσο ακόμα θα κυβερνιόμαστε από εγκεφαλικά ανάπηρες ιδεολογίες που επιβάλλονται με ηθικούς εκβιασμούς;
Η σιωπή μας γεννάει τέρατα. Και τα τέρατα ήδη νομοθετούν.
Ξυπνήστε. Ή δεχτείτε να ζήσετε σαν φιλόζωα πρόβατα – μισώντας τον εαυτό σας και αγαπώντας τον ΟΛΙΒΕΡ.
