Οπότε ας μη μας παραπλανούν οι σχέσεις μεταξύ κομμουνισμού και πολυπολιτισμικής αστικής δημοκρατίας που είναι σαν ακορντεόν, μια ανοικτές και μια πιεστικές.
Η ρίζα και των δυο είναι βαθιά στον καπιταλισμό, στις παραγωγικές του σχέσεις, στην εξαφάνιση του Ελληνικού έθνους και στην ανάγκη τους να διασφαλίσουν, με οποιοδήποτε πολιτικό ή αιματηρό τρόπο, τα κέρδη του.
Είναι οι δύο μορφές πολιτικής διαχείρισης της ίδιας ταξικής εξουσίας ή αλλιώς της ταξικής αριστερής δικτατορίας του κεφαλαίου για τον έλεγχο των λαών.
Αυτό είναι το προσδιοριστικό στοιχείο ανάπτυξης του κομουνιστικού φαινομένου από την αστική τάξη. Καμία αυταπάτη ότι, τάχα, αυτή δεν τον θέλει!
Το αντίθετο, τον κομμουνισμό έχει ως βασική εφεδρεία στερέωσης ή διάσωσης της εξουσίας της εναντίον των λαών και των εθνών χρησιμοποιώντας τον ακόμα και σαν αμορτισέρ της οργής.
Οι κομμουνιστές, σε δημόσιες εκδηλώσεις τους υποχρέωναν ανήλικα και ανυποψίαστα παιδιά να χαιρετούν όπως χαιρετούσε ο αδίστακτος σφαγέας, εγκληματίας και δολοφόνος πάνω από 100.000.000 εκατό εκατομμυρίων ανθρώπων πατερούλης Στάλιν.
Στη συνέχεια, αποδείχτηκαν τόσο αδίστακτοι που παρουσίαζαν τα κατορθώματα τους και αυτές τις φωτογραφίες στον αστικό τύπο, στα ΜΜΕ και στο διαδίκτυο χωρίς καν να θολώσουν τα πρόσωπα των μικρών παιδιών.