Τι κι αν οι γονείς του συνοδηγού της μοιραίας πόρσε ζήτησαν να μην καλυφθεί δημοσιογραφικά η κηδεία του παιδιού τους;
Τι κι αν δημοσιοποίησαν στα ΜΜΕ την παράκλησή τους;
Τι κι αν ζήτησαν τον σεβασμό του δημοσιογραφικού κόσμου σε μια στιγμή τόσο προσωπική όσο τίποτε άλλο στον κόσμο ετούτο;
Η απάντηση που οι γονείς του νεκρού έλαβαν χτες το πρωί ήταν ένα μεγαλοπρεπές «κρώξιμο» όπως αυτό που βγάζουν τα πεινασμένα κοράκια όταν περιτριγυρίζουν τη βορά τους. Έτρεξαν τα κοράκια στο νεκροταφείο. Έτρεξαν να κλέψουν ένα καρέ πόνου. Έτρεξαν να τσιμπήσουν ένα βουρκωμένο πλάνο.
Έμποροι θανάτου με όνομα και ΑΦΜ που έτρεξαν να βγάλουν στον αέρα τις αποκλειστικές..
εικόνες από το φέρετρο, βάζοντας μάλιστα πάνω στις φωτογραφίες και το λογότυπο της εταιρείας μη τυχόν και τους αρπάξει τη μπουκιά από το ράμφος κανένα άλλο σαρκοφάγο φτερωτό της ενημέρωσης.
Και να οι σπαραξικάρδιοι τίτλοι και να ο πόνος και να ο θρήνος να ξεχειλίζουν από τηλεοράσεις και ηλεκτρονικούς υπολογιστές προς άγρα πελατών.
Εμπόριο θανάτου κόντρα σε κάθε ανθρώπινη αξία και μάλιστα στο όνομα μιας στρεβλής μετάφρασης του δημοσιογραφικού καθήκοντος απέναντι στην κοινωνία και τους πολίτες. Εμπόριο θανάτου κόντρα ακόμα και σε αυτή την ύστατη παράκληση των γονιών που ζήτησαν να κηδέψουν το παιδί τους μακριά από τηλεοπτικές κάμερες και φωτογραφικούς φακούς.
Θαρρείς και κάποιο δημόσιο συμφέρον ήταν που επέβαλε την παρουσία ορισμένων «δημοσιογράφων» στη χθεσινή κηδεία. Θαρρείς και η κοινωνία θα γινόταν σοφότερη με ένα ζουμ στα πρόσωπα των γονιών του νεκρού.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους κάποιοι και μετά απορούν γιατί ένα από τα παρατσούκλια που ο κλάδος κουβαλά είναι αυτό του «κόρακα». Αυτό ορίζουν ως δημοσιογραφία και έτσι μάλιστα την διδάσκουν στους νέους που θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο αυτό.
Γιατί αν ήταν θλιβερή η παρουσία κάποιων ΜΜΕ στην κηδεία, ήταν εξοργιστική και αποκρουστική η απάντηση που έδωσε χθες το μεσημέρι γνωστός τηλεαστέρας στο ερώτημα μαθητών ιδιωτικής σχολής που διδάσκει για το αν έπρεπε οι δημοσιογράφοι να σεβαστούν την επιθυμία της οικογένειας του νεκρού.
«Με τέτοια μυαλά καλύτερα να πάτε να κάνετε άλλη δουλειά, γιατί έτσι είδηση δεν θα βγάλετε ποτέ» ήταν η συμβουλή του ακριβοπληρωμένου «δάσκαλου» της δημοσιογραφίας που πληρώνεται από τις οικογένειες αυτών των παιδιών για να τα διδάξει πώς να σκυλέψουν μια μέρα τα παιδιά κάποιων άλλων γονιών.
Γιατί «δημοσιογράφος» στη γλώσσα του χρήματος σημαίνει τυμβωρύχος και «είδηση» είναι το φέρετρο. Τόσο απλά. Αρκεί να μιλάς τη γλώσσα που μιλούν τα κοράκια, αλλιώς μην περιμένεις προκοπή στη ζούγκλα των ΜΜΕ.
Αναρτήσεις
