1973 – 2019. Χρόνια: 46.
46 χρόνια με πολύ περισσότερα ψέματα, με πολύ περισσότερους μύθους, παρά αλήθειες.
46 επέτειοι ποικιλόμορφης εκμετάλλευσης από κόμματα, αλλά και μεμονωμένα πρόσωπα. Γιατί η αλήθεια δεν είναι για όλους…
Το ψέμα και η υπερβολή βολεύει περισσότερο, αλλά και περισσότερους. Αν βγάλουν αυτά τα ρούχα από πάνω τους θα μείνουν γυμνοί, κάτι που δεν αντέχεται, που δεν εξυπηρετεί το «εγώ» τους. Άλλωστε, πολλοί, έχτισαν την καριέρα τους πάνω σ’ αυτόν τον μύθο.
Ηλικιακά αν εξετάσει κανείς τα γεγονότα, θα διαπιστώσει ότι αυτοί που μπορούν να έχουν βιώσει και να έχουν γνώση είναι από εξήντα χρονών και πάνω. Ένας εξηντάρης, το 1973 ήταν δεκατεσσάρων χρονών. Ιδιαίτερα αν ζούσε εκτός Αθηνών, ούτε καν θα είχε πάρει μυρωδιά.
Αν ζούσε στο κέντρο τής Αθήνας θα έχει μνήμες. Οι νεαρότερες ηλικίες, μάλλον το μόνο που διαθέτουν είναι η πληροφόρηση. Όμως αυτή ακριβώς η πληροφόρηση είναι που χολώνει.
Πόσοι είχαν παρακολουθήσει και θυμούνται την εκπομπή τού Νίκου Μαστοράκη, που σαν κατάρα τον ακολουθεί ακόμα;
Πόσοι θυμούνται την «Απογευματινή» της εποχής με φωτογραφίες καλλιτεχνών (όπως ο Μπιθικώτσης) που καμάρωναν δίπλα σε ανθρώπους τής χούντας;
Πόσοι έδιναν σημασία σ’ αυτά τότε και απ’ αυτούς πόσοι είναι ακόμα ζωντανοί και έχουν ζωηρή μνήμη;
Πόσοι από τους κατοίκους εκτός Αθηνών, που δεν άκουγαν στα κρυφά Μπι Μπι Σι και Ντόιτσε Βέλε, γνώριζαν τα γεγονότα που διαδραματίζονταν στην Αθήνα; Το 1973 δεν υπήρχε η πληροφόρηση που υπάρχει σήμερα. Οι εφημερίδες λογοκρίνονταν. Παρουσίαζαν τα γεγονότα κάτω από τον φόβο τού λουκέτου. Οι εξεγερμένοι παρουσιάζονταν ως λίγοι ταραξίες.
Η καραμέλα που λανσαρίστηκε ήταν πως το Πολυτεχνείο έριξε τη χούντα. Το πλέον κραυγαλέο ψέμα.
Το αντίθετο: Το Πολυτεχνείο ενίσχυσε τη χούντα, την έκανε σκληρότερη και εκείνη η χούντα, του Ιωαννίδη και όχι του Παπαδόπουλου, έφερε το Κυπριακό, τον Αττίλα και το δράμα τής Κύπρου. Το δράμα τής Κύπρου έφερε τη Μεταπολίτευση. Σ’ ένα βράδυ, αναίμακτα. Οι μεγαλύτεροι ηλικιακά θα θυμούνται. Όσοι θέλουν να είναι τίμιοι με τον εαυτό τους, το δηλώνουν αυτό. Όσοι εξαγόρασαν την υπόθεση «ήμουν κι εγώ εκεί» το καταπίνουν. Η καταγεγραμμένη, όμως, ιστορία δεν καταπίνεται. Υπάρχει.
Ας θυμηθούμε για λίγο το 1973. Η πρώτη ιδιαίτερα σοβαρή αντίδραση κατά της χούντας είχε γίνει στις 21 Φεβρουαρίου, όταν 4.000 φοιτητές, περίπου, καταλαμβάνουν το κτίριο τής Νομικής Αθηνών στην οδό Σόλωνος. Από την ταράτσα του κτιρίου καλούν το λαό τής Αθήνας να συμπαρασταθεί στον αγώνα τους για δημοκρατικές ελευθερίες. Αποχωρούν το βράδυ τής επόμενης ημέρας (22 Φεβρουαρίου). Στις 20 Μαρτίου 1973 έχουμε τη δεύτερη κατάληψη της Νομικής, που τελειώνει με δεκάδες τραυματίες και συλλήψεις φοιτητών και διαδηλωτών από την επέμβαση της αστυνομίας.
Στις 25 Μαΐου 1973, ο κυβερνήτης Νικόλαος Παππάς οδηγεί το αντιτορπιλικό «Βέλος» στην Ιταλία. Ίσως αυτό ταρακούνησε περισσότερο τους ανθρώπους της χούντας, γιατί ο διεθνής αντίκτυπος ήταν μεγαλύτερος, πείθοντας τους Ευρωπαίους, πως όχι, δεν ήταν όλοι οι αξιωματικοί, στο πλευρό των δικτατόρων.
Στις 8 Οκτωβρίου 1973, ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, έδωσε εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως στον Μαρκεζίνη. Σκοπός του: ο «εκδημοκρατισμός» τού καθεστώτος και η διεξαγωγή εκλογών στις 10 Φεβρουαρίου 1974. Ο Μαρκεζίνης σχημάτισε κυβέρνηση χωρίς έναν στρατιωτικό και προσπάθησε να λάβει μέτρα φιλελευθεροποίησης. Σημαντικότερα εξ αυτών ήταν η κατάργηση του στρατιωτικού νόμου, η χορήγηση αμνηστίας σε πολιτικούς κρατούμενους, η κατάργηση της λογοκρισίας, η κατάργηση του διατάγματος 1347, που προέβλεπε την διακοπή αναβολής και άμεσης στράτευσης φοιτητών – σπουδαστών που απείχαν των μαθημάτων τους για συμμετοχή σε κινητοποιήσεις και βεβαίως η εξαγγελία τών εκλογών.
Μία πολύ σοβαρή πολιτική κίνηση η οποία θα έφερνε τη δημοκρατία στη στην Ελλάδα μέσα από τις εκλογές που είχαν προγραμματιστεί .
Φαίνεται όμως ότι αυτό δεν το ήθελαν οι κομμουνιστές και οι προστάτες τους ούτε οι ξένοι ήθελαν αίμα Ελλήνων Γιατί είχαν άλλα στο μυαλό τους.
Η κίνηση αυτή του Παπαδόπουλου αν σε κάποιον δεν άρεσε, αυτός ήταν ο Ιωαννίδης. Αυτό θα φανεί αμέσως μετά τα γεγονότα τού Πολυτεχνείου.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου, ήταν η αφορμή για το πραξικόπημα του ταξίαρχου Ιωαννίδη, που εκδηλώθηκε στις 25 Νοεμβρίου 1973. Ο Ιωαννίδης διορίζει πρόεδρο της Δημοκρατίας τον αντιστράτηγο Φαίδωνα Γκιζίκη και πρωθυπουργό τον Αδαμάντιο Ανδρουτσόπουλο, θέτοντας υπό κράτηση τον δικτάτορα Παπαδόπουλο, εγκαινιάζοντας τη δεύτερη περίοδο της χούντας, σκληρότερης από την πρώτη.
Η χούντα όχι μόνο δεν αποδυναμώθηκε από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, αλλά ισχυροποιήθηκε. Η κατάρρευσή της θα έρθει το καλοκαίρι του 1974…
Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν και είναι χρόνια έντονης παραπλάνησης, παρανόησης και προπαγάνδας. Είτε για να εξυπηρετηθούν προσωπικά συμφέροντα, είτε για να θεραπευτούν κομματικές σκοπιμότητες, είτε για πολύ χυδαίους σκοπούς (δυο – τρεις μέρες χωρίς μάθημα, με τα τσιπουράδικα τίγκα σε εκπαιδευτικούς). Δάσκαλοι, που στην τάξη έλεγαν στους μαθητές τής πρώτης δημοτικού πως χιλιάδες παιδιά σκότωσε ο στρατός, μπεκρόπιναν στη συνέχεια σε τσιπουράδικα.
Όλοι; Όχι, βεβαίως. Αλλά αυτοί που έκαναν αυτά, ήταν αρκετοί για να δηλητηριάσουν κάποιες χιλιάδες μαθητών.
Τρία παιδιά μεγάλωσα Το έζησα.
Στεφάνια, φανφάρες, βαρύγδουπες δηλώσεις, διαδηλώσεις, συγκρούσεις. Κανένας προβληματισμός. Τα δεινά που προκάλεσε το Πολυτεχνείο ήταν απείρως τραγικότερα από τα «καλά».
Πολλοί σώφρονες πολιτικοί (από τον Μπριλλάκη, τον Ηλιού, τον Κύρκο και άλλους της Αριστεράς τού Εσωτερικού, μέχρι τον Μητσοτάκη τού Κέντρου και τον Αβέρωφ της Δεξιάς) είχαν δηλώσει τον σκεπτικισμό τους, γιατί ήξεραν πως υπήρχε μια σκληρότερη ομάδα κομμουνιστών που ο στόχος τους ήτανε να διαλύσουν τη χώρα
Ήταν αυτή η ομάδα του παράνομου ΚΚΕ και των αριστερών που έφερε τον Ιωαννίδη στα πράγματα.
Ο Ιωαννίδης Όχι βέβαια μόνος του δημιούργησε το Κυπριακό με χιλιάδες νεκρούς και με μια Κύπρο που δοκιμάζεται ακόμα και ίσως δοκιμαστεί στη συνέχεια πολύ πιο σκληρά.
Το να είμαστε τίμιοι με την Ιστορία δεν βλάπτει, όσο κι αν η αλήθεια δεν είναι για όλους, αφού δεν εξυπηρετεί συμφέροντα…
Αναρτήσεις
