Η Τουρκία διαθέτει πλούσιο ιστορικό στον τομέα της εθνοκάθαρσης και ακολούθως της αντικατάστασης των αυτοχθόνων με Τούρκους. Οι γενοκτονίες των Αρμενίων και Ποντίων είναι καλά τεκμηριωμένες, όπως και η ανταλλαγή πληθυσμών και η εκδίωξη από την Ανατολία περίπου δύο εκατομμυρίων Ελλήνων. Η Ανατολική Θράκη ‘εκκαθαρίστηκε’ από Έλληνες και άλλες μειονότητες όπου τώρα ζουν μόνο τουρκόφωνοι–τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικού πολιτισμού εξαφανίστηκε.
Τώρα ήλθε η σειρά της Δυτικής Θράκης για ‘εκκαθάριση’ και αντικατάσταση από τουρκόφωνους νέο-οθωμανούς. Πρώτα όμως θα πρέπει να πετύχει η τωρινή μακρά πολιορκία των ελληνικών συνόρων. Στις αρχές του εικοστού αιώνα οι χριστιανοί αποτελούσαν το 25% του πληθυσμού της Τουρκίας και τώρα μόλις το 0,5% του συνολικού πληθυσμού. Καθολική η ‘εκκαθάρισης’.
Η Αλεξανδρέττα ήταν κάποτε Συριακή μέχρι που ο τουρκικός στρατός ‘εκκαθάρισε’ την πλειοψηφία των Αλεβιτών Αράβων και των Αρμενίων. Η Γαλλία συγκατατέθηκε σε ένα κίβδηλο δημοψήφισμα και στη συνέχεια εγκατέλειψε στην μοίρα τους [τους υπό την προστασία της (!)] Σύριους.
Η πρώτη ενέργεια της Τουρκίας όταν εισέβαλε στην Κύπρο το 1974 ήταν να εκδιώξει βίαια όλους τους Έλληνες και να τους αντικαταστήσει με Τούρκους της Ανατολίας ενώ οι σκληροπυρηνικοί του ΝΑΤΟ και ειδικότερα ο Κίσινγκερ, παρακολουθούσαν αμέριμνα (είδε: William Mallinson, Kissinger and the Invasion of Cyprus, Cambridge Scholars Publishing, 2016)
Ανεξάρτητοι παρατηρητές δικαιολογημένα διερωτώνται από πού αντλεί το θράσος η Τουρκία για να συμπεριφέρεται έτσι: ρίχνοντας στην μάχη άοπλους δυστυχισμένους και ενδεείς, απειλώντας με πόλεμο, εισβάλλοντας σε εδάφη γειτόνων, κατέχοντας ξένα εδάφη, δημιουργώντας πρόσφυγες και εφαρμόζοντας οθωμανικές στρατηγικές του 16ου αιώνα στον 21ο αιώνα; Ποίος τελικά έδωσε το δικαίωμα στην Τουρκία να εισβάλει στη Συριακή επικράτεια για να υποστηρίξει φανατικούς ισλαμιστές, τζιχαντιστές, οπλοφόρους μουτζαχεντίν και συμμορίες ακραίων και τους οποίους αποκαλεί ‘μετριοπαθείς αντάρτες’.
Η επικριτέα συμπεριφορά της Τουρκίας και ο ασύμμετρος πόλεμος της κατά των Ελλήνων (και της ΕΕ) μπορούν σε μεγάλο βαθμό να εξηγηθούν με αναφορά στην ανοχή που αυτή δέχεται από σκληροπυρηνικούς μέσα στο ΝΑΤΟ, οι οποίοι με την συμπεριφορά τους ντροπιάζουν την κληρονομιά που άφησαν στον πλανήτη οι Ιδρυτές της Αμερικής (Founding Fathers).
Σαν αποτέλεσμα της εμμονής τους με την Ρωσία οι σκληροπυρηνικοί πιέζουν την ΕΕ να παραμείνει σιωπηλή και να υιοθετεί αναποτελεσματικές θέσεις έναντι στην τουρκική επιθετικότητα. Έτσι, εξηγείται γιατί η βοήθεια της ΕΕ προς τους πρόσφυγες καταλήγει στην Τουρκία και όχι στη Συρία, που είναι σε θέση να διαχειριστεί όλες τις πραγματικές προσφυγικές υποθέσεις στο πλαίσιο μιας πλέον σχετικά ειρηνικής και ασφαλούς Συρίας.
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως η Συρία δεν παίρνει καμιά βοήθεια για να εκκινήσει την οικονομία της, να δημιουργήσει θέσεις εργασίας και να στηρίξει την επιστροφή των Συρίων στα σπίτια τους. Η Τουρκία συνεχίζει να ωφελείται οικονομικά από την ΕΕ στην πλάτη προσφύγων και μη.
Η θέση των σκληροπυρηνικών μέσα στο ΝΑΤΟ θα πρέπει να ανησυχεί το ελληνοαμερικανικό λόμπι που απέτυχε να επηρεάσει ποσώς την αμερικανική εξωτερική πολιτική και ως εκ τούτου με κριτήριο την αποτελεσματικότητα της δράσης του παίρνει απροβίβαστο. Στην Ανατολική Μεσόγειο του σήμερα, ο ιδεαλισμός του μεγάλου Αμερικάνου οραματιστή Thomas Jefferson φαίνεται να χάνει, ενώ βγαίνει κερδισμένη η ‘ηθική’ του Τόνυ Μπλερ.
Αναρτήσεις
