Στις δεκαετίες του 1990 και 2000 αγοράστηκαν αρκετά ελικόπτερα, για τις ανάγκες των Ενόπλων Δυνάμεων και των υπόλοιπων υπηρεσιών.
Πρώτο το Πολεμικό Ναυτικό ξεκίνησε από τη δεκαετία του ’90 την προμήθεια 11 αμερικανικών ελικοπτέρων S-70 (ναυτική έκδοση του ΜπλακΧοκ), σε δύο παραγγελίες. Στη συνέχεια, η Πολεμική Αεροπορία προμηθεύτηκε 12 γαλλικά ελικόπτερα Σούπερ Πούμα για αποστολές έρευνας και διάσωσης. Ο Ελληνικός Στρατός, από την άλλη προτίμησε το ελικόπτερο ΝΗ-90 της ευρωπαϊκής κοινοπραξίας NHI Industries. Το 2003 αγοράστηκαν 20 ελικόπτερα με κόστος 700 εκατομμύρια ευρώ. Το Λιμενικό Σώμα στράφηκε στα γαλλικά AS Ντώφιν, αγοράζοντας το 2003 έξι ελικόπτερα αντί 50.000.000 ευρώ. Ελικόπτερα αγόρασε και το Πυροσβεστικό Σώμα: δύο τύπου Σούπερ Πούμα και 3 τύπου BK-117. Το ΕΚΑΒ, από την άλλη, προτίμησε ελαφρύτερα ελικόπτερα και απέκτησε, το 2000, 5 ιταλικά Aγκούστα 109. Τέλος, η Ελληνική Αστυνομία διαθέτει 5 ελαφρά ελικόπτερα, τα τρία τύπου BO-105 και τα δύο τύπου EC-135.
Συνοψίζοντας, βλέπουμε ότι η Ελλάδα, μέσα σε δύο δεκαετίες, αγόρασε από το εξωτερικό 64 ελικόπτερα, 8 (!) διαφορετικών τύπων. Τα καταφέραμε έτσι, ώστε κάθε κλάδος των Ενόπλων Δυνάμεων και κάθε δημόσια υπηρεσία να διαθέτει ξεχωριστό τύπο ελικοπτέρου, διαφορετικό από όλους τους άλλους!
Όπως είναι προφανές, οι αποσπασματικές παραγγελίες λίγων μόνο κομματιών, έχουν αυξημένο κόστος και δεν προσφέρουν υποκατασκευαστικό έργο στην εγχώρια βιομηχανία. Η πολυτυπία είναι για χουβαρντάδες. Το πρόγραμμα των NH του στρατού, π.χ., προέβλεπε την αγορά 34 ελικοπτέρων, αλλά τελικώς έμεινε στα 20, λόγω έλλειψης κονδυλίων. Δεν προκαλεί εντύπωση, βέβαια, καθώς, εκτός των άλλων, τα ελικόπτερα αγοράστηκαν όχι με διεθνή διαγωνισμό, αλλά με απευθείας ανάθεση, αυξάνοντας το κόστος εκάστου στα 28 εκατομμύρια (ενώ οι Φινλανδοί αγόρασαν τoν ίδιo αριθμό ελικοπτέρων προς 20 εκατομμύρια έκαστο).
Αλλά τα προβλήματα δεν σταματούν εκεί. Κάθε τύπος ελικοπτέρου απαιτεί προφανώς ξεχωριστή διοικητική μέριμνα, διαφορετική σύμβαση υποστήριξης, διαφορετικά ανταλλακτικά, διαφορετική εκπαίδευση πιλότων και μηχανικών κ.λπ. κ.λπ… Η πολυτυπία κόστισε χρήματα στους φορολογούμενους, στέρησε τη χώρα από βιομηχανικό έργο και θέσεις εργασίας υψηλής εξειδίκευσης και φόρτωσε το δημόσιο με ένα τιτάνιο (και κοστοβόρο) έργο υποστήριξης.
Όσο για το επιχειρησιακό αποτέλεσμα, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Όταν πέρασε η περίοδος των παχιών αγελάδων, φάνηκε η έκταση του εγκλήματος. Τα ελικόπτερα του ΕΚΑΒ είναι καθηλωμένα, περιμένοντας μια δωρεά του ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, μπας και ξαναπετάξουν. Τα ελικόπτερα του Λιμενικού έχουν σταματήσει να πετούν στο Αιγαίο εδώ και χρόνια. Τα S-70 του Πολεμικού Ναυτικού δεν έχουν σύμβαση υποστήριξης, με αποτέλεσμα να εμφανίζουν προβλήματα διαθεσιμότητας (γεγονός που δεν εμποδίζει το ναυτικό να προωθεί την αγορά 4 νέων, προς 250 εκατομμύρια δολλάρια). Όσο για τα πολύπαθα NH-90 του Στρατού, δεν έχει καν ολοκληρωθεί η παραλαβή τους και είναι ζήτημα να πετάνε δυο-τρία…
Έτσι, ο Στρατός αναγκάζεται να χρησιμοποιεί τα «παλαιολιθικά» ελικόπτερα Χιούι, εποχής του πολέμου του… Βιετνάμ, ενώ βλέπουμε να γίνονται αεροδιακομιδές ασθενών με C-130 και Σινούκ, μέσα που έχουν πολλαπλάσιο κόστος λειτουργίας.
Αν ρωτούσαμε τους «υπεύθυνους» γιατί αγοράστηκαν τόσοι διαφορετικοί τύποι ελικοπτέρων, αντί να γίνει μια μαζική αγορά ενός τύπου για όλες τις υπηρεσίες, με ανάλογη γραμμή παραγωγής στην Ελλαδα, η απάντηση θα ήταν απλή: «Δεν υπήρχανε τα χρήματα». Κι όμως, τα εκατομμύρια που σπαταλήθηκαν και εξακολουθούν να σπαταλώνται, λόγω αυτής της επιλογής, είναι πολύ περισσότερα. Αλλά, αν τους ρωτήσουμε γιατί δεν επιλέχθηκαν τουλάχιστον ένας-δύο τύποι (μεσαίου και ελαφρού βάρους) για όλες τις υπηρεσίες, τι απάντηση θα έδιναν;
Αν αυτή είναι η ιστορία των ελικοπτέρων, που μετρούν μερικές δεκάδες, μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς την αντίστοιχη ιστορία των τροχοφόρων οχημάτων -αυτοκίνητα, τζιπ, φορτηγά- που χρησιμοποιούνται από το ελληνικό δημόσιο κατά δεκάδες χιλιάδες…
Αναρτήσεις
