Ο δήμαρχος Αθηναίων Μπακογιάννης παρέδωσε την πλατεία Ομόνοια με το νέο συντριβάνι στους κατοίκους των Αθηνών

Από 13 χρονών κατέβαινα με το λεωφορείο στη Ζήνωνος για να πάω στην Ομόνοια, στο περίπτερο στη γωνία με την Αθηνάς, για να αγοράσω το «Easyriders» και άλλα αμερικάνικα περιοδικά, και τα Σάββατα το πρωί το έκοβα πίσω από την Κάνιγγος, για να πάω στα βιβλιοπωλεία στη Σόλωνος και αργότερα στη Γ’ Λυκείου στο θρυλικό κλασικό φροντιστήριο του αείμνηστου Ανδρέα Μπελεζίνη, στα Εξάρχεια. Μακράν ο καλύτερος φιλόλογος, που ευγνωμονούμε στρατιές φιλολόγων, ιστορικών και νομικών.

Τα δε βράδια του Σαββατοκύριακου, τα σημεία συνάντησής μας στην Αθήνα -μακρινή βόλτα για μας τους Κορυδαλλιώτες- ήταν η πλατεία Εξαρχείων και το Dada, όπου στο διπλανό τραπέζι ήταν ο Ασιμος με την Κατερίνα Γώγου. 

Ο φασισμός των μηδενιστικών συμμοριών δεν είχε ακόμη δημιουργήσει απαγορευμένες ζώνες και οι ομαδικές επιθέσεις βαρεμένων σε πολιτικούς αντιπάλους ήταν κάτι άγνωστο. Όλοι πήγαιναν παντού για φαγητό, ποτό ή απλά βόλτα, χωρίς ελλοχεύουσα τυφλή βία. 

Τα βράδια πηγαίναμε να πάρουμε το τελευταίο λεωφορείο περπατώντας στα στενά χωρίς να φοβόμαστε τίποτα. Οι μόνοι αλλοδαποί ήταν συνήθως κάτι λίγοι Ιρακινοί, λιποτάκτες του πολέμου-σφαγείου Ιράν – Ιράκ.

Ακόμη η Ομόνοια και τα πέριξ, η Πατησίων, είναι συχνά στα δρομολόγιά μου, πλην φυσικά των Εξαρχείων, λόγω της κατάντιας τους από το γκέτο της μηδενιστικής ανομίας. 

Θα έλεγα, λοιπόν, πως έχω πίσω μου μια «περίπολο αναγνώρισης 42 ετών» και γνώση της σταδιακής μετάλλαξης και παρακμής του κέντρου και όχι μόνο, αυτής της πόλης που αγαπάμε και της φερόμαστε σαν να τη μισούμε.

Περνώ συνέχεια από την καινούργια πλατεία Ομονοίας και το ωραίο της σιντριβάνι, ανοίγω και το παράθυρο για να νιώσω λίγο τη δροσιά, αλλά μέχρι εκεί. 

Είδα και τα κοσμικά εγκαίνια. Λοιπόν, έκτοτε οι μόνοι Ελληνες είναι οι αστυνομικοί. Αν δεν υπήρχε αστυνόμευση, θα πλένανε και κάνα σώβρακο. 

Βλέπω ορδές ολόκληρες προσφύγων και λαθρομεταναστών μουσουλμάνων, αν κρίνω από τις μαντίλες. 

Έχει γίνει ακόμη πιο δημοφιλές στέκι τους. Έλληνες, πάντως, δεν πατάνε. Διότι το πρόβλημα της Ομόνοιας και του κέντρου, όπως και άλλων περιοχών της πατρίδας, δεν είναι αισθητικό. 

Το πρόβλημα είναι η λαθρομεταναστευτική εισβολή και η σταδιακή κατάληψη των δημόσιων χώρων από το περιθώριο και τους παράνομους ξένους. 

Το πρόβλημα δεν είναι πως είναι ξένοι. Είναι η προέλευση και η κουλτούρα των συγκεκριμένων.

Κάθονται και Πληρώνονται απο ΕΣΕΝΑ