Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΏΝ ΣΤΟΝ ΦΕΝΕΟ!

 

Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΏΝ  

ΤΟΥ ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ ΣΤΟΝ ΦΕΝΕΟ!

Τον Ιούνιο-Ιούλιο του 1944 πολλές εκατοντάδες θύματα οδηγούνταν νύχτα, ξυπόλητοι, με τα χέρια δεμένα πίσω, αλλά και ανά δύο άτομα, από το Μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου επάνω στο βουνό της Ντουρντουβάνας, στην Τρύπα, όπου σφάζονταν και ρίχνονταν στην Τρύπα!

Πότε αυτό το μαζικό έγκλημα θα αναγνωρισθεί από την Ελληνική πολιτεία και την Εκκλησία?

Απόσπασμα από την περιγραφή μιά τέτοιας πορείας από τον Χαράλαμπο Φλέκκα, έναν από δύο υποψήφια θύματα που μπόρεσαν να τους ξεφύγουν.

«- Σηκωθεῖτε, πάρτε τά ροῦχα σας καί τό ταγάρι σας καί κατεβεῖτε κάτω, γιατί θά μεταφερθεῖ τό στρατόπεδο.

Πήραμε λοιπόν βιαστικά ἕνα κλινοσκέπασμα πού εἴχαμε καί τό τα­γάρι μας καί κατεβήκαμε κάτω στό ἐσωτερικό προαύλιο τῆς Μονῆς πού εἶναι καί ἡ ἐκκλησία. [...]

Ἐν τῷ μεταξύ ἄκουγα μερικούς ἀφελεῖς ἀπό ἐμᾶς νά ρωτᾶνε τί θά γίνει τό ροῦχο μας καί τό ταγάρι μας; Καί τοῦτο, γιατί προκειμένου νά τούς δέσουν τά χέρια πίσω, αὐτά τά ἀκουμποῦσαν στό πεζούλι τοῦ προ­αυ­λίου.

- Θά τά βάλουμε στά μουλάρια καί θά τά φέρουμε κοντά, ἦταν ἡ ἀπάντηση. [...]

Ἐκείνη λοιπόν τήν ὥρα, ὅπως εἴχαμε βγεῖ ἔξω, κάποιος ἀπό τούς συγκρατουμένους μου κάτι μουρμούρισε καί τότε σηκώνει τό κλιτσόρα­βδο ἕνας τῆς ΟΠΛΑ ἀπό αὐτούς πού μᾶς συνόδευαν καί μοῦ δίνει μιά στό πρόσωπο.

- Σκάσε τό Χριστό σου, μοῦ λέει. [...]

Αὐτοί οἱ συνοδοί μας, θά ἦσαν 10 ὡς 12 τόν ἀριθμό,[...]

Ἄκουσα μά­λιστα μιά γυναι­κού­λα, πολύ ἁπλή καί ἀγαθή, τοῦ Παναγιώτη Τσε­κρέκη ἀπό τό Μεσινό, πού ἐφώναζε σέ ἕναν ἄλλο συγχωριανό της τόν Γ. Μπολιαρίτη, προφα­νῶς γιατί κάποτε εἶχαν παρεξηγηθεῖ μεταξύ του, «Κουμπάρε μου συγ­χώ­ρα με καί ὁ Θεός νά σέ συγχω­ρέσει καί σένα».

Μπροστά-μπροστά πήγαινε ὁ Παπαγεωργό­πουλος (σ.σ. Γεώργιος) ἀπό τά Καλύβια, δεμένος χέρι-χέρι μέ τόν γυιό του Λευτέρη. Ὁ δέ Νικήτας Σαμαρτζῆς, χωριανός του, ἀγροφύλακας καί τώρα ἐκτε­λε­στής, ὅσο ἦταν στό μοναστήρι τούς ἐφέρετο κάπως ἀνθρωπινά ἐπειδή εἶ­χε φάει ψωμί ἀπό τά χέρια τους. Τώρα ὅμως, ἐπειδή δέν θά τούς ξανά­βλεπε, τούς κτυ­ποῦσε γιά νά μή μιλᾶνε καθόλου.

Τό ἴδιο ἐγίνετο καί μέ τούς ἄλλους ὅταν τολμοῦσαν νά διαμαρτυ­ρηθοῦν ἐπειδή τούς εἶχαν σφίξει πολύ καί εἶχαν μουδιάσει τά χέρια τους στό δρόμο. Ὅταν κανείς δέν ἄντεχε καί ἔλεγε ὅτι μούδιασαν τά χέρια μου, οἱ συνοδοί ἔλεγαν ὁ ἕνας στόν ἄλλον:

- Αὐτουνοῦ μουδιάσαν τά χέρια του, δόστου κανά δυό μέ τό σίδερο νά ξεμουδιάσουν.

Καί τούς κτυποῦσαν ἀλύπητα ἐκεῖ πού τούς εἶχαν δέσει μέ ἕνα σίδε­ρο τό ὁποῖο εἶναι δυνατό νά τό χρησιμοποιῆσαν καί γιά τήν ἐκτέλεσή τους.

Ἦταν ἕνα σίδερο μήκους 30 ἑκατοστῶν περίπου μέ τό ὁποῖο οἱ μο­ναχοί θά κτυποῦσαν τό σήμαντρο ἤ τό τάλαντο στό Μοναστήρι. Ἕνας ἀπό τούς συνοδούς εἶχε ἕνα μπαστούνι τό ὁποῖο ξεβίδωνε κάθ᾽ ὁδόν κι ἔβγαζε ἀπό μέσα ἕνα ξίφος 40 ἑκατοστῶν περίπου. [...]

Ἔτσι, ὑπό αὐτάς τάς συνθήκας προχωρήσαμε ὥσπου φτά­σαμε σέ ἕνα σημεῖο καμιά διακοσαριά μέτρα κάτω ἀπό τόν τόπο τῆς ἐκτελέσεως.

Ἐκεῖ μᾶς σταμάτησαν.

Ἐγύρισα καί κοίταξα πίσω καί διεπίστωσα ὅτι εἴχαμε ἀραι­ώσει. Ἄλ­λοι λόγω ἡλικίας, ἀλλά περισσότερο ἀπό τήν ψυχική ὀδύνη καί ταλαι­πω­ρία, ἀλλά καί γιατί εἴμασταν ὅλοι ξυπόλητοι καί ὡς ἐκ τούτου δέν ἦ­σαν ἀσφαλῶς σέ θέση ὅλοι νά περπατοῦν καί μάλιστα σέ ἕνα τόσο ἀνώμαλο, ἀνηφορικό καί πετρῶδες ἔδαφος, ὅσο καί ἄν τούς πίεζαν δέν μποροῦσαν νά βαδίσουν περισσότερο.

Δέν εἶχε ἀνατείλει ὁ ἥλιος ἀκόμα ὅταν κοίταξα πίσω.

Ἔβλεπα ὅμως καλά καί διεπίστωσα ὅτι εἴμασταν 50 περίπου.

Μεταξύ μας ἦταν ὁ Γεώργιος Παπαγεωργάκης ἀπό τό Φε­νεό, ὁ Κων/νος Δάρης, Ἀλέξ. Χαρλαύτης, Ἀργύρης Χαρλαύτης, Γιάννης Χαρ­λαύτης, Ἀθανασία Μπαλῆ, Νῖκος Λαδᾶς, Γεώργιος Γεωργίου ἀπό τή Γκούρα, Γεώργιος Παπαγεωργόπουλος, Ἐλευθέ­ριος Παπαγεωργόπου­λος, Χαράλαμπος Κολοβός, Ἀσπασία Κολο­βοῦ ἀπό τά Καλύβια, Γρη­γόριος Καπέλλος, Δημήτριος Καπέλλος, Γεωργία Παπαθανασίου ἀπό τό Πανόραμα, Στυλιανός Κατσα­ούνης καί ἕνας ἀκόμη πού δέ θυμᾶμαι τό ὄνομά του ἀπό τό Μάτι (Γκιόζα), Παναγιώτης Καράμπελλας, Δημή­τριος Ἀντωνόπουλος, Νῖκος Πέππας, ἀπό τή Μοσιά, Γεώργιος Μπο­λιαρίτης, Παναγῆς Τσεκρέκης, Ἑλένη Τσεκρέκη ἀπό τό Μεσινό, Πανα­γιώτης Χαρ­λαύτης ἱερεύς καί Γεώργιος Λιάκος ἀπό τό Στενό, Γεώργιος Τσε­τσώνης ἀπό τόν Ταρσόκαί ἄλλοι τούς ὁποίους δέν ἐγνώριζα....».
ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΘΥΜΑΤΩΝ!