ΑΛΛΟ ΚΡΙΣΗ, ΑΛΛΟ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Του Τάσου Πάλλα,

 Προέδρου της Ένωσης Ιδιοκτητών Τυπογραφείων 

& Επιχειρήσεων Γρ. Τεχνών Αττικής, 

μέλους του Διεθνούς Εμπορικού Επιμελητηρίου

 - Η κρίση στο χώρο των Γραφικών Τεχνών δεν είναι κάτι νέο. Προϋπήρχε και εντεινόταν τα τελευταία χρόνια, και η αιτία ήταν η κλασσική: υπερπροσφορά (λόγω μεγάλων επενδύσεων σε εκτυπωτικές μονάδες) και μειωμένη ζήτηση (λόγω τεχνολογικών εξελίξεων - οπτική επικοινωνία και ιντερνετικές εφαρμογές). Από αυτή την άποψη μπορώ να ισχυριστώ ότι οι σωστές επιχειρήσεις του κλάδου είναι περισσότερο προετοιμασμένες να την αντιμετωπίσουν από αντίστοιχες άλλων κλαδων. 

- Στο νου μας, πέρα από την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων πρέπει να έχουμε την επόμενη μέρα. Να προσέξουμε μήπως το αναγκαίο τις περισσότερες φορές μάζεμα των ελαστικών δαπανών μας εγκλωβίσει σε μια καθοδική σπείρα, σε μια υποτιθέμενη ισορροπία σε ένα διαρκώς χαμηλότερο επίπεδο, σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.

- Δεν είναι αυτονόητο ότι η μειωμένη ζήτηση λόγω της ύφεσης θα επιφέρει περαιτέρω μείωση της κερδοφορίας, αύξηση του χρόνου αποπληρωμής και περισσότερες επισφαλείς πληρωμές (φέσια) Το αντίθετο, μια ειλικρινέστερη και δεσμευτικότερη σχέση τόσο με τους πελάτες όσο και με τους προμηθευτές, με αμοιβαίες δεσμεύσεις για το κόστος και τις πληρωμές είναι τώρα περισσότερο εφικτή. Μπορεί να φαίνεται περίεργο για όσους κρίνουν επιφανειακά, αλλά τέτοια ελπιδοφόρα σημάδια ήδη υπάρχουν.

- Σε αυτό το τοπίο, οι σχέσεις μας με τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις μας γίνεται όλο και πιο καθοριστική. Οι εργαζόμενοι δεν είναι η "σαβούρα στα αμπάρια μας" και άλλωστε ποτέ το πέταμα της σαβούρας στη θάλασσα δεν έσωσε κανένα πλοίο από το βυθό. Οι μισθωτοί πιέζονται το ίδιο με εμάς από την ανασφάλεια για το μέλλον, και όλο και περισσότερο καταλαβαίνουν ότι το μέλλον τους εξαρτάται από την επιβίωση και ανάπτυξη της επιχείρησης, και στρέφουν την πλάτη στους κομματικούς εντεταλμένους, που όσο χειρότερα γίνονται τα πράγματα, τόσο περισσότερο χαίρονται. Ένα άτυπο "κοινωνικό συμβόλαιο" σε κάθε επιχείρηση, μικρή ή μεγάλη, μια καθαρή συνεννόηση, , είναι πλέον δυνατή και αναγκαία. Πρέπει επιτέλους να βρεθεί ένα σύστημα αμοιβών που να βασίζεται στην πραγματική προσφορά του καθενός και όχι στην αρχαιότητα, που να προάγει την παραγωγικότητα την εξέλιξη και τη γνώση και όχι τον εφησυχασμό και την επανάπαυση στη μίζερη επετηρίδας. Και εδώ είναι ευκαιρία να διορθωθούν άμεσα τα τραγικά λάθη του παρελθόντος. Όταν όλος ο πολιστισμένος κόσμος κινούνταν στην παραπάνω κατεύθυνση, εμείς για άλλη μια φορά πηγαίναμε ανάποδα:  με την δημιουργία του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διατησίας (ΟΜΕΔ) στις αρχές της δεκαετίες του 90 δημιουργούσαμε ένα πολυδάπανο γραφειοκρατικό μηχανισμό, που μόνο σκοπό είχε την επέκταση του δημιοϋπαλληλικού τρόπου αμοιβής και γενικά της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας δια της βίας στον ιδιωτικό τομέα. Σαν να μην έφθανε η διάλυση της παιδείας και της δημόσιας διοίκησης με την εφαρμογή του μοναδικού κριτηρίου της επετηρίδας, επιχειρήθηκε η επέκτασή της στις ιδιωτικές επιχειρήσεις και μάλιστα στο όνομα των "ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων".