Θυσία οι εργαζόμενοι στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους της τυποεκδοτικής

 Πολιτικοί σαλτιμπάγκοι  οι κόκκινοι καπιταλιστές της τυποεκδοτικής

Το ΚΚΕ έχει κάνει δικούς του εργατικούς  νόμους για τα συμφέροντα της Τυποεκδοτικής.

Πριν από δυόμισι χρόνια τα διευθυντικά στελέχη της Τυποεκδοτικής συναντήθηκαν στις δικαστικές αίθουσες με τους εργαζόμενους μιας άλλης εκδοτικής επιχείρησης, της Περιοδικός Τύπος Α.Ε., που προσέφευγε στο άρθρο 99. Οι μεν εργαζόμενοι αναζητούσαν τρόπους να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους (απλήρωτες αποδοχές, αποζημιώσεις κ.λ.π.) από τον εργοδότη τους, τα δε στελέχη της «κομματικής» επιχείρησης προσπαθούσαν να διασφαλίσουν την αποπληρωμή των χρεών που τους είχε συσσωρεύσει ο ιδιοκτήτης της άλλοτε κραταιάς επιχείρησης. Στην πορεία της διαδικασίας οι διεκδικήσεις των δυο πλευρών αποδείχτηκαν ανταγωνιστικές και οι εργαζόμενοι που αγωνιούσαν για το μέλλον τους χαρακτηρίστηκαν από το ΚΚΕ, ούτε λίγο-ούτε πολύ, ως δούρειος ίππος του εργοδότη τους.*Για την ιστορία, ενώ οι εργαζόμενοι (πρώην και νυν) της Περιοδικός Τύπος Α.Ε. διεκδικούν ακόμα πάνω από δυο εκατομμύρια ευρώ, η Τυποεκδοτική έχει κατορθώσει να εισπράξει τόσα ή και περισσότερα έναντι των οφειλών που της είχε συσσωρεύσει η επιχείρηση του Γ. Ανεμοδουρά.


Δυστυχώς ούτε η ανακοίνωση της Τυποεκδοτικής, ούτε η ανακοίνωση του Π.Γ. του ΚΚΕ δεν αναφέρεται σε ονόματα επιχειρήσεων που βρίσκονται πίσω από  τα χρέη της τυποεκδοτικής.
 Γιατί; Μήπως για να μην φανεί στο κομματικό ακροατήριο ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια πελάτες της επιχείρησης που «αποτέλεσε και αποτελεί εργαλείο-βοήθημα στη μαζική διαφώτιση του Κόμματος, υπηρετεί τον αγώνα για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων», ήταν η Γιάννα Αγγελοπούλου, ο Θέμος Αναστασιάδης, ο Κώστας Γιαννίκος, ο Γιώργος Ανεμοδουράς και άλλοι πολλοί επιχειρηματίες που προφανώς καταπάτησαν και καταπατούν τα «συμφέροντα της εργατικής τάξης»;

Είναι πραγματικά δύσκολο να απαντήσει κάποιος στο ερώτημα: Τι θα έπρεπε να κάνει η Τυποεκδοτική για να αντιμετωπίσει τη μείωση εργασιών και τη συσσώρευση υποχρεώσεων; Όμως για εμάς το ερώτημα εξακολουθεί να παραμένει εντελώς διαφορετικό και άκρως πολιτικό: τι γύρευε ένα κόμμα της εργατικής τάξης να αναπτύσσει επιχειρήσεις τέτοιου μεγέθους και τέτοιου χαρακτήρα; Όταν ένα κόμμα συμπεριφέρεται ως επιχειρηματίας, είτε στις εκδόσεις, είτε στον τουρισμό, είτε στις νέες τεχνολογίες, είτε ακόμα και στο εμπόριο, σίγουρα θα βρεθεί μπροστά σε τέτοια δυσεπίλυτα διλήμματα. 
 ΓΚ.