Οι δημοσιογράφοι σιγά σιγά, συνειδητοποιούν πως δεν είναι
οι απυρόβλητοι προνομιούχοι του συστήματος που κρίνουν αφ’ υψηλού τους πάντες και τα
πάντα, ακόμη και τώρα που καταλαβαίνουν τι σημαίνει να σε πετάνε στο
δρόμο σαν στυμμένη λεμονόκουπα, δεν παύουν να θεωρούν τους εαυτούς τους
το κέντρο του κόσμου στην εξαπάτηση τον λαών.
Το δράμα των άλλων, των
εργαζομένων που δεν έτυχε να είναι δημοσιογράφοι δεν τους απασχόλησε
ποτέ.
Στην Ελλάδα η δημοσιογραφία δεν αισθάνεται και πολύ καλά
τελευταία.
Τα Μέσα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι δημοσιογράφοι
απολύονται σωρηδόν, η εξουσία των
εκδοτών επί των δημοσιογράφων είναι πια σχεδόν παντού απόλυτη.
Το κοινωνικό ρεπορτάζ και η φτώχεια των Ελλήνων θεωρείται περιττή πολυτέλεια κι ελάχιστοι πια
ρεπόρτερ ασχολούνται μ' αυτό -και να ήθελαν οι εκδότες πια δεν
αγοράζουν.
Κι η κατάσταση της δημοσιογραφίας επιδεινώνεται όταν έρχεται να καλύψει
το μεγαλύτερο προσφυγικό, επενδυτικό, μεταναστευτικό κύμα των τελευταίων δεκαετιών, ενώ στην
πραγματικότητα δεν της επιτρέπεται ούτε καν να μιλήσει επί της ουσίας
γι' αυτό.
Αναρτήσεις
