Δεν έχω πει στον γιο μου για το δράμα που περνάω. Δεν χρειάζεται να ξέρει, δεν θέλω να του χαλάσω τα όνειρα». Δεκάδες άστεγοι, που πέρασαν τις γιορτές στα παγκάκια του ΟΛΠ, μαζεύουν τα κομμάτια τους. Λιμάνι Πειραιά, λίγο πριν από τα μεσάνυχτα....
Οι τελευταίοι επιβάτες που ταξιδεύουν με τα καράβια για την Κρήτη μαζεύουν τις αποσκευές τους και τη θέση τους στους χώρους αναμονής του λιμανιού παίρνουν δεκάδες άστεγοι που «ναυάγησαν» στο μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας.Aπό τον Κώστα Στάμου
Ανθρωποι που βρέθηκαν αντιμέτωποι με το σκληρό πρόσωπο της ζωής και βρήκαν καταφύγιο στις πύλες του λιμανιού του Πειραιά, αναζητώντας μια γωνιά για να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να περάσουν τη νύχτα, να ονειρευτούν ότι σύντομα θα επιστρέψουν σε ένα κανονικό σπίτι.
Στην πύλη Ε6 κάθε βράδυ, μόλις σβήσουν τα φώτα των πλοίων, οι άστεγοι του Πειραιά στρώνουν τις κουβέρτες τους και κοιμούνται μέσα στο κρύο. Για τους περισσότερους, οι φετινές γιορτές δεν ήταν οι πρώτες που πέρασαν στα παγκάκια του ΟΛΠ.
Η ανεργία και η φτώχεια αποτελούν εδώ και χρόνια τη μόνιμη συντροφιά τους στις αποβάθρες των καραβιών. Κάποιοι, ωστόσο, ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον και ελπίζουν πως το 2018 θα τους φέρει πίσω την εργασία και την οικογένεια που στερήθηκαν στα χρόνια της κρίσης.
Στην πύλη Ε6 κάθε βράδυ, μόλις σβήσουν τα φώτα των πλοίων, οι άστεγοι του Πειραιά στρώνουν τις κουβέρτες τους και κοιμούνται μέσα στο κρύο. Για τους περισσότερους, οι φετινές γιορτές δεν ήταν οι πρώτες που πέρασαν στα παγκάκια του ΟΛΠ.
Η ανεργία και η φτώχεια αποτελούν εδώ και χρόνια τη μόνιμη συντροφιά τους στις αποβάθρες των καραβιών. Κάποιοι, ωστόσο, ατενίζουν με αισιοδοξία το μέλλον και ελπίζουν πως το 2018 θα τους φέρει πίσω την εργασία και την οικογένεια που στερήθηκαν στα χρόνια της κρίσης.
Αγωνία
Η «Espresso» βρέθηκε στον Πειραιά, μίλησε με τους αστέγους του λιμανιού που -ξημέρωμα των Φώτων- κοιμήθηκαν πλάι στους κάβους των καραβιών χωρίς «φως» στις δικές τους ζωές και κατέγραψε τις ιστορίες, την αγωνία, αλλά και τα όνειρά τους.
«Μένω ένα εξάμηνο εδώ, αλλά δεν είναι η πρώτη μου φορά. Ερχόμουν και παλαιότερα στον ίδιο χώρο. Συνήθισα πλέον και αντέχω τον ύπνο στο λιμάνι» λέει ο Μιχάλης, ο οποίος δούλευε παλιότερα στις αποθήκες του ΟΛΠ και τώρα βρέθηκε να ζει δίπλα στους παλιούς συναδέλφους του, τους ναυτεργάτες. Στα 36 του χρόνια δεν έχει εμπιστοσύνη παρά μόνο στον εαυτό του και προσπαθεί να καταλάβει ποια λάθη τον οδήγησαν στα παγκάκια της Ε6.
Φεύγοντας, μας προσέφερε έναν κουραμπιέ και μας ευχήθηκε καλή χρονιά. Ακόμη και σε αυτές τις τραγικές συνθήκες ο Μιχάλης βιώνει τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και ελπίζει ότι τον επόμενο χρόνο θα κάνει γιορτές στο σπίτι του με την οικογένειά του.
Στο διπλανό παγκάκι συναντήσαμε τον Γιάννη Λαδά. Μένει στο λιμάνι τις τελευταίες δύο εβδομάδες και, όπως λέει, πιστεύει ότι αυτή η κατάσταση δεν θα είναι μόνιμη.
«Θέλω να πιστεύω πως πολύ σύντομα θα το ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο και ότι είναι κάτι πολύ προσωρινό» εξομολογείται στην «Espresso» ο 46χρονος πρώην ναυτικός και αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές από τη ζωή των κλοσάρ του λιμανιού.
«Εδώ υπάρχουν δύο είδη αστέγων. Κάποιοι που τους τα έφερε έτσι η ζωή και έφτασαν εδώ και κάποιοι άλλοι που το επέλεξαν. Εγώ ανήκω στους πρώτους. Ούτε με το ποτό έχω μπλέξει ούτε συνήθισα να ζω έτσι. Είμαι τελείως μόνος σε αυτό» προσθέτει και τονίζει ότι η ζωή στις αποβάθρες είναι αρκετά σκληρή.
Η «Espresso» βρέθηκε στον Πειραιά, μίλησε με τους αστέγους του λιμανιού που -ξημέρωμα των Φώτων- κοιμήθηκαν πλάι στους κάβους των καραβιών χωρίς «φως» στις δικές τους ζωές και κατέγραψε τις ιστορίες, την αγωνία, αλλά και τα όνειρά τους.
«Μένω ένα εξάμηνο εδώ, αλλά δεν είναι η πρώτη μου φορά. Ερχόμουν και παλαιότερα στον ίδιο χώρο. Συνήθισα πλέον και αντέχω τον ύπνο στο λιμάνι» λέει ο Μιχάλης, ο οποίος δούλευε παλιότερα στις αποθήκες του ΟΛΠ και τώρα βρέθηκε να ζει δίπλα στους παλιούς συναδέλφους του, τους ναυτεργάτες. Στα 36 του χρόνια δεν έχει εμπιστοσύνη παρά μόνο στον εαυτό του και προσπαθεί να καταλάβει ποια λάθη τον οδήγησαν στα παγκάκια της Ε6.
Φεύγοντας, μας προσέφερε έναν κουραμπιέ και μας ευχήθηκε καλή χρονιά. Ακόμη και σε αυτές τις τραγικές συνθήκες ο Μιχάλης βιώνει τη χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα και ελπίζει ότι τον επόμενο χρόνο θα κάνει γιορτές στο σπίτι του με την οικογένειά του.
Στο διπλανό παγκάκι συναντήσαμε τον Γιάννη Λαδά. Μένει στο λιμάνι τις τελευταίες δύο εβδομάδες και, όπως λέει, πιστεύει ότι αυτή η κατάσταση δεν θα είναι μόνιμη.
«Θέλω να πιστεύω πως πολύ σύντομα θα το ξεπεράσω αυτό το εμπόδιο και ότι είναι κάτι πολύ προσωρινό» εξομολογείται στην «Espresso» ο 46χρονος πρώην ναυτικός και αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές από τη ζωή των κλοσάρ του λιμανιού.
«Εδώ υπάρχουν δύο είδη αστέγων. Κάποιοι που τους τα έφερε έτσι η ζωή και έφτασαν εδώ και κάποιοι άλλοι που το επέλεξαν. Εγώ ανήκω στους πρώτους. Ούτε με το ποτό έχω μπλέξει ούτε συνήθισα να ζω έτσι. Είμαι τελείως μόνος σε αυτό» προσθέτει και τονίζει ότι η ζωή στις αποβάθρες είναι αρκετά σκληρή.
Ο Γιάννης έχει έναν γιο, από τον οποίο έχει φροντίσει να κρύψει την περιπέτεια που περνάει.
«Το παιδί ζει μόνο του μακριά. Η μητέρα του έχει σκοτωθεί και τώρα σπουδάζει στη σχολή εμποροπλοιάρχων για να γίνει ναυτικός, όπως εγώ. Δεν χρειάζεται να ξέρει, δεν θέλω να του χαλάσω τα όνειρα» λέει και περιμένει με αγωνία την ημέρα που θα είναι δυνατός για να μπορέσει να αντικρίσει τον γιο του και να κάνουν μαζί ένα νέο ξεκίνημα.
Δεν υπάρχει βοήθεια από κανέναν
Σε αυτό που συμφωνούν όλοι όσοι βρίσκουν κατάλυμα στους χώρους του λιμανιού είναι ότι η ζωή τους στις αποβάθρες των πλοίων είναι ένας μοναχικός δρόμος στον οποίο δεν έχουν την παραμικρή βοήθεια.
«Ούτε ο ΟΛΠ βοηθάει ούτε ο δήμος ούτε κανείς. Μόνοι μας είμαστε σε αυτό, φίλε» λέει με πίκρα στην «Espresso» ο Μιχάλης, ενώ και ο Γιάννης, μολονότι έχει κάποιους λίγους φίλους να τον στηρίζουν, δεν κρύβει τη μοναξιά που βίωσε τις φετινές γιορτές.
«Δεν περνάει με τίποτα η ημέρα εδώ. Ειδικά οι γιορτές ήταν ένα μαρτύριο. Δράμα» σχολιάζει ο 46χρονος πρώην ναυτικός, κοιτώντας τη θάλασσα με την ελπίδα το δικό του «καράβι» να ξεκολλήσει σύντομα από την «ξέρα» στην οποία έπεσε το 2017.
«Ούτε ο ΟΛΠ βοηθάει ούτε ο δήμος ούτε κανείς. Μόνοι μας είμαστε σε αυτό, φίλε» λέει με πίκρα στην «Espresso» ο Μιχάλης, ενώ και ο Γιάννης, μολονότι έχει κάποιους λίγους φίλους να τον στηρίζουν, δεν κρύβει τη μοναξιά που βίωσε τις φετινές γιορτές.
«Δεν περνάει με τίποτα η ημέρα εδώ. Ειδικά οι γιορτές ήταν ένα μαρτύριο. Δράμα» σχολιάζει ο 46χρονος πρώην ναυτικός, κοιτώντας τη θάλασσα με την ελπίδα το δικό του «καράβι» να ξεκολλήσει σύντομα από την «ξέρα» στην οποία έπεσε το 2017.
Αναρτήσεις
