Μία θλιβερή ελληνική
ιστορία αλητείας.
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος γράφει για το ξεπούλημα της θρυλικής ΕΛΛΗΣ για μερικές ψωροδεκάρες με την άδεια του ξεδιάντροπου κράτους! Η «τσούλα η ιστορία» -αυτή που «έβγαλε βρώμα ότι ξοφλήσαμε, είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα», έχει κατηγορηθεί εις τους αιώνας, αλλά όχι, δεν κάνει του κεφαλιού της, μόνο καταγράφει αποστασιοποιημένη και ασυγκίνητη! Οι άνθρωποι είναι αυτοί που την κακοποιούν, τη διαστρεβλώνουν, και...
όπως έχει αποδειχτεί, την ΠΟΥΛΑΝΕ!
Ναι, την πουλάνε, και μερικές φορές για λίγες δεκάρες, ενώ η ίδια δεν ενοχλεί και μπορεί να μείνει αμίλητη σε μια γωνία, ακόμα και στο σκοτάδι.
Σήμερα λοιπόν η ιστορία –κομμάτι της για την ακρίβεια- πήρε μερικά στεφάνια δόξας και τιμής. Εκεί στην Τήνο, κοντά στη Μεγαλόχαρη. Για τον τορπιλισμό και τον αφανισμό της ΕΛΛΗΣ, την οποία ξεδιάντροπα, πειρατικά, βύθισαν οι Ιταλοί στις 15 Αυγούστου 1940, σε καιρό ειρήνης!
Ε λοιπόν η ιστορία –το συγκεκριμένο κομμάτι της- είναι δακρυσμένη εδώ και 78 χρόνια!
Γιατί αυτό το συγκλονιστικό κειμήλιο της Ελλάδας, η ΕΛΛΗ, πουλήθηκε για μερικές δεκάρες, όσο έπιασαν τα παλιοσίδερά της!
Πουλήθηκε και ξεπουλήθηκε, επειδή ακριβώς οι άνθρωποι είναι ξεδιάντροποι, όχι η ιστορία. Το μαρτυρικό πλοίο, τεράστιο κομμάτι της ελληνικής ιστορίας, θα μπορούσε σήμερα να είναι ΟΛΟΚΛΗΡΟ ένα συγκλονιστικό μουσείο και να το βλέπει και να το τιμά ο κόσμος.
Όταν βυθίστηκε από την ιταλική τορπίλη του υποβρυχίου Delfino με κυβερνήτη τον Τζιουζέπε Αϊκάρντι, είχε μόνο μία τρύπα κι έτσι βρέθηκε στο βυθό. ΟΛΟΚΛΗΡΟ! Θα μπορούσε να ανελκυστεί εύκολα και απλά, με τη χρήση ειδικών μπαλονιών.
Και δεν έγινε ποτέ γιατί εμφανίστηκαν οι τυμβωρύχοι της ιστορίας, με ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΥΘΥΝΗ του ελληνικού κράτους των ασυστόλων!
Το 1955 λοιπόν κάποιος εργολάβος ζήτησε και πήρε άδεια από το ελληνικό κράτος να εμπορευθεί το κουφάρι του πλοίου, που και τότε ακόμα θα μπορούσε να βγει στην επιφάνεια!
Το συγκλονιστικό είναι ότι η περιλάλητη άδεια δόθηκε, εν κρυπτώ από τους πολιτικούς βεβαίως.
Κάποιοι γέμισαν τις τσέπες τους, γιατί όπως είχε αποκαλύψει ο θρυλικός Έλληνας δύτης Αλέξης Παπαδόπουλος, «το πλοίο ήταν παλιό, παλιάς κατασκευής και δεν ήταν σκέτη λαμαρίνα. Ήταν γεμάτο μπρούτζο και μπακίρι, οι σωληνώσεις του ειδικά ήταν πολύτιμες.
Για αυτό και συνέφερε τον εργολάβο να αναλάβει μια τόσο δύσκολη επιχείρηση».
Κι έπεσαν σαν ακρίδες οι δύτες στο πλοίο θρύλος, που ήταν βυθισμένο στα 47 μέτρα βάθος, μόλις 500 μέτρα από το λιμάνι.
Η αφήγησή του συγκλονιστική.
«Η ομάδα δυτών που είχε αναλάβει να βάλει εκρηκτικά στο πλοίο για να αρχίσει ο τεμαχισμός του ένιωσε άσχημα την στιγμή πριν την πρώτη έκρηξη.
Ουδείς ήθελε να ήταν αυτός που θα ξεκινούσε πρώτος. Κανείς δεν ήθελε να βάλει πρώτος φωτιά και έτσι οι δύτες… έστριψαν κέρμα για το ποιο θα το κάνει»!
Η επιχείρηση είχε ξεκινήσει και τεράστιοι όγκοι από το μαρτυρικό πλοίο άρχισαν να ανεβαίνουν στην επιφάνεια, στην ειδική εξέδρα που είχε στηθεί από τον εργολάβο.
Η ιστορία της ντροπής είχε και συνέχεια.
Όταν το μεγαλύτερο τμήμα του πλοίου είχε ανέβει πια στην επιφάνεια και είχε απομακρυνθεί από τα συνεργεία του εργολάβου, αποφασίστηκε ότι είχε έρθει η στιγμή να τελειώσει και η επιχείρηση.
Τότε οι δύτες είπαν στον εργολάβο «κάτω έχει ψιλά κομμάτια, μας αφήνεις να τα σκουπίσουμε και να τα πουλήσουμε εμείς;». Ο εργολάβος αδιαφορώντας για τα «ψιλά» έδωσε την άδεια του.
Οι δύτες κατέβηκαν πλέον μόνοι τους και σκούπισαν τον βυθό. Κάθε κομμάτι της «Έλλης» είχε γίνει προϊόν ανίερου εμπορίου!
Το 1983, ξύπνησε το Πολεμικό Ναυτικό μας και ζήτησε από τον πολύπειρο Αλέξη Παπαδόπουλο να κατέβει στο σημείο του ναυαγίου για να προχωρήσει σε κινηματογράφηση.
Στο σημείο δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ!
Όπως κινηματογραφούσε, είδε κάτι θαμμένο στην άμμο. Ήταν μια ανεμοδόχος, το μοναδικό που υπήρχε στον τόπο του μαρτυρίου.
Οι δύτες της ομάδας τους –όπως αποκάλυψε ο ίδιος- έκαναν τον σταυρό τους και προσκύνησαν.
Αλλά η συνέχεια κόβει την ανάσα!
«Ουδείς αρμόδιος νοιάστηκε να το αξιοποιήσει. Και πάλι, η ίδια αδιαφορία. Αναγκάστηκα να το πάρω σπίτι μου και να το συντηρήσω γιατί ήταν έτοιμο να διαλύσει. Το πέρασα πολλά σπρέι βερνίκι και κατάφερα να το σώσω με προσπάθειες που κράτησαν πάνω από ένα χρόνο.
Όταν ήταν σε καλή κατάσταση και δεν κινδύνευε πια το δώρισα στο Ναυτικό μουσείο Πειραιά όπου βρίσκεται και σήμερα, κάπου σε μία γωνία».
Αργότερα, με το πλοίο ήδη πουλημένο σε παλιοσίδερα, βρέθηκε ένα απομεινάρι της μοιραίας τορπίλης, που τοποθετήθηκε στο Ναυτικό Μουσείο του Πειραιά. Θα μπορούσαν να το είχαν πετάξει κι αυτό…
Κι οι νεκροί του ΕΛΛΗ, ένας αρχικελευστής, δύο κελευστές, ένας υποκελευστής και έξι ναύτες θερμαστές που βρίσκονταν στο σημείο που χτύπησε η τορπίλη, νιώθουν περισσότερη ντροπή από όλους.
Αναρτήσεις
