Βαθιά μέσα μου, έπαψα να πιστεύω στις υποσχέσεις των πολιτικών για την ανάκαμψή τηςχώρας, βλέποντας ότι κάθε φορά που είναι έτοιμη να σηκωθεί, κατρακυλάει ημιθανής προς την άβυσσο της ανημποριάς της...
Η Ελλάδα της περηφάνιας, της αισιοδοξίας και της δημιουργίας, η Ελλάδα της αειφόρου ανάπτυξης και ευημερίας τείνω να πιστέψω πως θα μείνει για πάντα στον κόσμο των ονειρικών ψευδαισθήσεων, αφού η πραγματική επαναλαμβάνει σε κύκλους ανά τακτά διαστήματα τον μύθο του Σίσυφου στα μεταπολιτευτικά χρόνια.
Στα χρόνια όπου γιγαντώθηκε η αντίληψη της ατιμωρησίας των πολιτικών. Εμπεδώθηκε η καραμανλική ''φιλοσοφία'' ότι ''Έναν πρωθυπουργό δεν τον παραπέμπεις να δικαστεί'' (ακόμα κι αν έχει πουλήσει τα όσια και τα ιερά σου''. ''Απλώς δεν τον επανεκλέγεις...'', για να βγάλεις το άχτι σου.

Αυτοί που αφήνουν στο απυρόβλητο τους υπαίτιους των εγκλημάτων εσχάτης προδοσίας ίσως γιατί ετοιμάζονται να διαπράξουν νέα μετασχηματίζοντας κατά το δοκούν την πληροφόρηση-ενημέρωση της κοινωνίας, η οποία έχει στρέψει την προσοχή της στο συνεχιζόμενο μαρτύριο της ανεργίας και τον εξευτελισμό της ανέχειας με δόσεις.
Το κομματικό κατεστημένο του ''προοδευτισμού'' φαίνεται πως επιβιώνει επί όλων των κυβερνήσεων αδιακρίτως ιδεολογίας. Και όσο υπάρχει αυτό, φυλλορροεί ο πατριωτισμός και η απαξίωση των αξιών και κυριαρχεί το παρασιτικό κράτος, που αφυδατώνει κάθε πηγή ανθοφορίας.