Ήδη, σύμφωνα με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, το ποσοστό των παράνομων αλλοδαπών στη χώρα υπερβαίνει το 24%, με τη συντριπτική πλειονότητα τους να προέρχεται από χώρες της Ασίας και της Αφρικής. Αν μάλιστα αναλογιστεί κανείς ότι το σύνολο των λαθρομεταναστών ανήκει στις νεαρές ηλικιακές ομάδες, είναι σαφές ότι η αναλογία μεταναστών στις παραγωγικές ηλικιακές ομάδες φθάνει ήδη ή υπερβαίνει το 32% (!), ενώ η εισροή συνεχίζεται με εκρηκτικούς ρυθμούς.
Αν στα παραπάνω προσθέσει κανείς το μεταναστευτικό ρεύμα εξόδου των Ελλήνων και την επιδείνωση του ελληνικού ισοζυγίου γεννήσεων-θανάτων το οποίο είναι πλέον καθαρά αρνητικό, φαινόμενα που και τα δύο επιδεινώνονται από τη βαθιά οικονομική ύφεση που ξεκίνησε μετά το 2010, είναι σαφές ότι βρισκόμαστε προ μιας εκ βάθρων ανατροπής της πληθυσμιακής φυσιογνωμίας της χώρας. Το γεγονός αυτό αναπόφευκτα θα έχει βαθύτατες κοινωνικές και πολιτικές συνέπειες, πολλές εκ των οποίων δεν θα είναι και τόσο ομαλές.
Το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης σήμερα σοκάρει με τη δημιουργία μεγάλων τρικοσμικών θυλάκων μέσα στην ελληνική κοινωνία και την πλήρη ανατροπή που φέρνει στα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα (εκμετάλλευση αλλοδαπών από ομοεθνείς τους, εγκληματικότητα, υπαίθρια πορνεία, ναρκωτικά, παράνομο λιανεμπόριο, αύξηση κρουσμάτων φυματίωσης, AIDS, κ.λπ.). Πολύ περισσότερο όμως το φαινόμενο αυτό θα πρέπει να ανησυχεί και να προβληματίζει για τις δυνητικές εξελίξεις που δρομολογεί σε ένα μέλλον όχι και τόσο μακρινό. Η συσσώρευση εκατοντάδων χιλιάδων νεαρών ατόμων τελείως ξένων σε νοοτροπία προς την ελληνική κοινωνία, αλλά και μεταξύ τους, δημιουργεί ένα εκρηκτικό κοινωνικό μείγμα το οποίο ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να εκραγεί είτε αυθόρμητα είτε με εξωτερική υποδαύλιση. Το πρόβλημα εδώ δεν έγκειται στη διαφορετικότητα, αλλά στους ρυθμούς των συντελούμενων μεταβολών, οι οποίες εξαντλούν την κοινωνική και την οικονομική χωρητικότητα της χώρας.
Δυστυχώς η ελληνική κοινωνία δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται το εύρος του προβλήματος με το οποίο έρχεται αντιμέτωπη. Για μία ακόμη φορά (όπως έγινε και με την οικονομία) αισθάνεται την άνεση να προσεγγίζει ένα τόσο σοβαρό ζήτημα με ιδεολογήματα, με αδιαφορία, περιπτωσιολογικές αναφορές ή ενίοτε και με πολιτικό καιροσκοπισμό. Είναι προφανές όμως ότι το μεταναστευτικό ζήτημα δεν είναι ούτε ζήτημα ρατσισμού ούτε μπορεί να αντιμετωπιστεί (μόνο) με συναισθηματικά κριτήρια. Είναι ένα σοβαρό εθνικό και κοινωνικό ζήτημα το οποίο απαιτεί σχέδιο και μια οργανωμένη απάντηση από πλευράς πολιτείας και κοινωνίας. Ειδικά η τελευταία πρέπει επί τέλους να αποφασίσει ποια θέλει να είναι η ζωή της τα επόμενα χρόνια και όχι να αφήνεται στις εξελίξεις μέχρι αυτές να καταστούν αναπότρεπτες.
Αναρτήσεις
