Το πραγματικό δίλημμα είναι: ένα κομματικό κίνημα της βόλτας στην πλατεία; με τους εργαζόμενου, ξεμοναχιασμένους από τους αριστερούς εργατοπατέρες ένα κίνημα χειραγωγημένο από τα κομματόσκυλα και εχθρικό απέναντι σε ποιους; απέναντι πάντα στον εργοδότη τους ή κίνημα με τον εργάτη οργανωμένο, στον τόπο δουλειάς του με στόχο την καταπολέμηση της ανεργία, την βελτίωση της εργασίας, την αύξηση της παραγωγής και την επιβίωση της επιχείρισης.
Έχουν μεγάλη ευθύνη οι κομματικές συνδικαλιστικές ηγεσίες που φτάσαμε εδώ σήμερα.
Δεν έχουν τολμήσει να πουν στον εργάτη ότι έχεις φτωχούς εργοδότες, οι οποίοι πλέον δεν είναι οι
επιχειρηματίες, οι μικρομεσαίοι της παλιάς περιόδου, βάζουν λουκέτο τώρα
στα μαγαζιά τους, αύριο είναι άνεργοι κι αυτοί ή τους πνίγει η θηλιά ή
τους στέλνουν στον Κορυδαλλό για χρέη στις τράπεζες, δεν μπορούν να
ζήσουν την οικογένειά τους ή δεν μπορούν να πληρώσουν τα ασφαλιστικά
τους ταμεία. Εργαζόμενε, έχεις εργοδότες, οι οποίοι ξεκληρίζονται από την επιχείρησή τους.
Κι'
αυτοί οι εργοδότες είναι άνθρωποι που έχουν οικογένεια, έχουν παιδιά στο
σχολείο, έχουν πατέρα, μάνα ή παιδί άρρωστο και το πάνε στο γιατρό, έχουν τέλος πάντων τα ίδια προβλήματα που αντιμετωπίζεις και εσύ
στην οικογένειά σου ή οποιοσδήποτε άλλος, με λιγότερα ή
περισσότερα βάσανα.
Το θέμα δεν είναι πώς εγώ θα πάρω σήμερα το μισθουλάκο μου ή να μην απολυθώ εγώ. Αλλά πως θα μπορέσει να επιβιώσει το τυπογραφείο ώστε να μην απολυθεί κανείς και όλοι μαζί να συνεχίσουν να περνούν τον μισθό τους. Όταν του εργοδότη
του κάνουν κατάσχεση στο τυπογραφείο, στο σπίτι, και ακούς τα αριστερά κομματόσκυλα του κλάδου να ουρλιάζουν έστε να οδηγηθούν όλοι στην ανεργία, μόνο τότε καταλαβαίνεις τον σάπιο ρόλο τους.
Δύναμη αντίστασης, διεκδίκησης και πάλης
Αναρτήσεις
