Το Πέραμα, μια περιοχή που κάποτε ήταν πηγή ζωής για την εργατική κυρίως τάξη, σήμερα είναι ένα απέραντο νεκροταφείο.
Το Πέραμα σχεδόν καταβροχθίστηκε από τη πολιτική του ΚΚΕ και οι κάτοικοί του ήταν οι πρώτοι που βίωσαν τα συμπτώματα μιας χώρας στην «εντατική».
Με την ανεργία να κυμαίνεται στο τριπλάσιο του εθνικού μέσου όρου και με οικογένειες αναγκασμένες να ζουν με 200 ευρώ το μήνα, το Πέραμα βιώνει τη χειρότερη μορφή της κρίσης.
Η κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι κάτοικοι της περιοχής που εργάζονταν κατά κύριο λόγο στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη είναι τραγική.
Σήμερα η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος μαραζώνει, υποβαθμίζεται τόσο τεχνικά όσο και περιβαλλοντικά. Οι 25.000 κάτοικοι της πόλης, μακροχρόνια άνεργοι, με τις ευλογίες του ΚΚΕ και των συνδικαληστών του βιώνουν την οικονομική κρίση περισσότερο, ίσως, από άλλες περιοχές.
Τα άλλοτε γεμάτα ζωή ναυπηγεία και με μεροκάματα που ξεπερνούσαν τα 120 ευρώ, σήμερα μοιάζουν καταθλιπτικά και ερημωμένα με τους κατοίκους να βλέπουν τις ζωές τους να καταστρέφονται.
Το ΚΚΕ για μια ακόμη φορά κατάφερε
να οδηγήσει τους Έλληνες εργάτες
στην ζητιανιά και στην απόγνωση.
Στη Λ. Δημοκρατίας στο Πέραμα, καθημερινά επισκέπτονται την εκκλησία του Άη Γιώργη δεκάδες οικογένειες που δεν έχουν όχι να πληρώσουν το ρεύμα, αλλά ούτε να πάρουν λίγο ψωμί.
Στις δύσκολες ώρες σκεφτόμαστε την εκκλησία ψιθυρίζει» η κυρία Άννα, μητέρα τριών παιδιών που πηγαίνουν Δημοτικό και Γυμνάσιο.
Στην ίδια ενορία καθημερινά άστεγοι, άνεργοι και απολυμένοι κατηφορίζουν στο υπόγειο του ναού για να λάβουν το μερίδιο του μεσημεριανού φαγητού που τους αναλογεί.
Οι κομματικές φανφάρες και οι αντεργατική πολιτική του ΚΚΕ κατάφερε για μια ακόμη φορά να οδηγήσει στην ανεργία δεκάδες χιλιάδες Ελληνικές οικογένειες.
Μια ομάδα Ελλήνων εθελοντών που βοηθάει το έργο της ενορίας, φροντίζει για τους άπορους με καθημερινό φαγητό και ρουχισμό. «Είμαστε όλοι πονεμένοι και ταλαιπωρημένοι από την ανεργία αλλά ο λιγότερο ταλαιπωρημένος βοηθάει τον άλλο», λέει ο κύριος Μιχάλης.
Εδώ κάθε μέρα έρχονται οικογένειες, πατεράδες με κατεβασμένο το κεφάλι, μανάδες με τα πλαστικά στις σακούλες για να πάρουν το φαγητό για την οικογένεια. Καμιά φορά δεν τους κοιτώ στα μάτια και άλλες πάλι προσπαθώ να γεμίζω μέχρι πάνω τα πλαστικά τους για να μην τους λείψει το φαγητό».
Η κυρία Σοφία, μια από τις γυναίκες εθελόντριες, εξηγεί ότι όλα τα φαγητά και ο ρουχισμός είναι από προσφορές ιδιωτών και από χρήματα που αποταμιεύουν από την εκκλησία, τα μνημόσυνα και τις τελετές. «Έδιναν και απλοί άνθρωποι προσφορές τώρα όμως δεν έχουν ούτε αυτοί πως να δώσουν σε εμάς.».
Στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη που πλέον έχει ερημώσει, ξέμειναν τα όνειρα και τα χρωστούμενα μιας ολόκληρης ζωής και τα προβλήματα είναι μεγάλα.
«Ούτε το ρεύμα δεν μπορούμε να πληρώσουμε πια, ούτε άλλους λογαριασμούς», λέει ο κύριος Αθιτάκης, ιδιοκτήτης ναυπηγείου. ((Το ναυπηγείο το έχω 20 χρόνια. Έπεσε η δουλειά 90% και μετά τίποτα. Το μόνο που κάνουμε είναι να βγάλουμε κανένα καραβάκι έξω, ίσα- ίσα για ένα πιάτο φαγητό. Εδώ δουλεύανε 500 άτομα , ταΐζαμε 500 οικογένειες, τώρα δουλεύουν τρία άτομα σε αυτό το ναυπηγείο που βλέπετε. Φωνάζουν μόνο για τους δημόσιους υπαλλήλους που τους κάνουν περικοπές στους μισθούς. Εδώ εμείς βγάζαμε τα λεφτά , κινούσαμε την αγορά και τώρα μας περικόπτουν τις ζωές μας. Για μας δεν φωνάζει κανείς , δεν υπάρχει σωτηρία))
Τα πλοία τα έδιωξαν στην Τούζλα της Τουρκίας και όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς, οι συνδικαληστές και το ΠΑΜΕ με τις συνεχιζόμενες στάσεις εργασίας και τις εκατοντάδες απεργίες Γεμίσανε το Πέραμα με αλλοδαπούς και χάνονταν τα μεροκάματα. Κρατούσαν επισκευασμένα πλοία στο λιμάνι και δεν λύνανε τους κάβους για να αποπλεύσουν. Παρακαλούσα να πάρει τα καρνάγια η Cosco μπας και κάναμε κανένα μεροκάματο πείνας και εμείς. Κερδισμένοι δεν θα βγαίναμε αλλά κάτι θα παίρναμε. Ενώ τώρα πλήρης καταστροφή καταγγέλλει ο μακροχρόνια άνεργος πατέρας 3 παιδιών Χ.Γ.
Συγκλονιστική καταγγελία Ελληνίδας μάνας.
Τα μεροκάματα τα παίρνουν οι αλλοδαποί «Τα παιδιά μου λιποθυμούν στο σχολείο από την πείνα...»
Η νεαρή Χρύσα είναι μητέρα 2 παιδιών στην Τρίτη και Τετάρτη Δημοτικού και η καρδιά της χτυπάει κάθε μέρα και πιο δυνατά ώσπου να γυρίσουν τα παιδιά από το σχολείο χωρίς να την ειδοποιήσουν ότι ένιωσαν αδιαθεσία από το άδειο στομάχι.
«Ακόμη και στο λιμάνι και σε αυτά τα καθημερινά μεροκάματα παίρνουν αλλοδαπούς. Ο σύζυγός μου δούλευε στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Τώρα τίποτα. Τα παιδιά μου μοιράζονται ακόμη και την τυρόπιτα που βρίσκω στα σκουπίδια. Αν δεν το κάνω, στο σχολείο λιποθυμούν. Ως σήμερα τρεις φορές με ειδοποίησαν και τώρα έχω βρει κάποιο φούρνο να παίρνω κάτι μπαγιάτικα για να περνάμε. Ήταν και τα συσσίτια μια ιδέα αλλά εκεί μας βλέπουν. Θα μου πεις αυτό σκέφτεσαι. Τι προτιμάς να πεθάνεις; Όχι αλλά και η αξιοπρέπειά μας που θα θαφτεί; Μόνο αυτή μας έμεινε».
Νεοάστεγοι Έλληνες στα πρόθυρα της εξαθλίωσης
Πάντα υπάρχει ένα σκαλί χαμηλότερα, στο επίπεδο της φτώχειας. Ο λόγος για τους νεοάστεγους. Με την ιστορία μιας οικογένειας που έμενε μαζί με τα παιδιά της σε παγκάκι να συγκλονίζει, όπως μας αφηγείται μια νεαρή φοιτήτρια, η Εύα, που μαζί με φίλες της κάθε μέρα έρχεται από άλλη περιοχή της Αθήνας για να προσφέρει τσάντες με φαγητό και ψώνια σε οικογένειες που έχουν ανάγκες.
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν από 2 έως και 4 χρόνια να δουλέψουν, άνθρωποι που δεν έχουν να πληρώσουν το λογαριασμό της ΔΕΗ, το νερό ή το τηλέφωνο, που δεν έχουν να πάρουν εισιτήριο για να πάνε να αναζητήσουν μεροκάματο εκτός Περάματος, τότε η κατάσταση είναι περισσότερο από τραγική.
Στα σχολεία οι μαθητές συνεχίζουν να λιποθυμούν. Οι δάσκαλοι όπου γνωρίζουν συγκεκριμένα περιστατικά φροντίζουν μαθητές που έχουν ανάγκη με διακριτικότητα.
Μητέρες «τρέχουν» κρυφά στα συσσίτια. Πατεράδες περπατούν με τις ώρες, χτυπώντας πόρτες για να βρουν δουλειά. Μαθητές παρατούν το σχολείο. Φοιτητές σταματούν τις σπουδές ή δεν πάνε ποτέ να γραφτούν. Και όλων τα μάτια γυρνούν μοιραία προς τη θάλασσα, εκεί στα ναυπηγεία που σαπίζουν σαν να τους εκδικούνται για τα πολλά χρόνια που τους έδιναν ψωμί και σήμερα τα πνίγει η σιωπή.
Οι κακομοίρηδες της Ελλάδας.
Έφυγαν όλα από τα χέρια μας. λέει με σκυμμένο κεφάλι ο Ν.Π. πρώην εργαζόμενος στα ναυπηγεία Δεν θα ξεχάσω την περίοδο των μεγάλων απεργιών στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη που εξαιτίας των συνδικαληστών του ΠΑΜΕ και των ανεγκέφαλων που τους ακολουθούσαν χάσανε τη δουλειά τους σε μια εβδομάδα λόγω της αναχώρησης των καραβιών και της ακύρωσης προγραμματισμένων εργασιών πάνω από 4.500 άνθρωποι από όλες τις ειδικότητες.
Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Σκεφτείτε λίγο μια περιοχή με αυτό το ποσοστό να μένει στο δρόμο. Ήταν δυνατόν να μην έχουμε αυτή την εξέλιξη που βλέπετε σήμερα. Γίναμε οι ουρές στα συσσίτια και οι κακομοίρηδες της Ελλάδας. Εμείς πεινάσαμε περισσότερο από τον καθένα και νωρίτερα από τον καθένα χωρίς να έχουμε περιθώρια να αναπνεύσουμε. Ξέρετε πόσος κόσμος από μας αυτή τη στιγμή υποστηρίζετε από ψυχολόγους, ψυχιάτρους; Άνδρες που έπιαναν την πέτρα και την έστυβαν στα ναυπηγεία σήμερα κλαίνε σαν μωρά παιδιά.
Αυτό, είναι μια ακόμη «επιτυχία» του ΚΚΕ και της πολιτικής του, αφού στο Πέραμα παίχθηκε τα «χρυσά» χρόνια της ευημερίας της περιοχής, η μεγαλύτερη κομματική-συνδικαληστική μπίζνα εις βάρος του ελληνικού δημοσίου, των ασφαλιστικών ταμείων και κατά των Ελλήνων εργατών.-
Αναρτήσεις
