Από το δεύτερο κιόλας ταξίδι του, ο Κολόμβος άρχισε να ζητάει κάτι σαν φόρο. Κάθε άντρας άνω των 14 έπρεπε κάθε τρεις μήνες να παραδίδει μια σημαντική ποσότητα χρυσού. Κι αν πάλι δεν μπορούσε να βρει, έπρεπε στην θέση του να δίνει περίπου 15 κιλά βαμβάκι.
Αν ο «φόρος» δεν πληρωνόταν, οι Ισπανοί τους έκοβαν τα χέρια και τους άφηναν να πεθάνουν από την αιμορραγία. Έτσι άρχισε σιγά σιγά ο αφανισμός των ιθαγενών, για τους οποίους ο Κολόμβος είχε γράψει στο ημερολόγιο του: «Αγαπούν τον γείτονά τους όσο τον εαυτό τους, έχουν την πιο γλυκιά ομιλία στον κόσμο, είναι ευγενικοί και συνέχεια γελούν».
Υπήρξαν πολλοί ένδοξοι πολιτισμοί στο παρελθόν που δεν τα κατάφεραν μέχρι σήμερα.