Δείτε πως γιορτάζουν την πρωτοχρονιά οι λαθρομετανάστες στην Γερμανία κυρίως αραβικής καταγωγής.


SOSτε την Ελληνική τυπογραφία



Στον ανακριτή Πρωτοδικών Λάρισας αναμένεται να απολογηθεί σήμερα με την κατηγορία της απόπειρας βιασμού ο 30χρονος Σύρος που είχε συλληφθεί τα ξημερώματα της Κυριακής, όταν επιτέθηκε σε μια 55χρονη Ελληνίδα γειτόνισσά του στην είσοδο πολυκατοικίας στο κέντρο της πόλης.
Ο 30χρονος πρόσφυγας είχε πλησιάσει την ανυποψίαστη γυναίκα τη στιγμή που επέστρεφε στο σπίτι της το βράδυ του Σαββάτου και, αφού της είπε κάτι, την άρπαξε από το λαιμό προκαλώντας της αμυχές και επιχείρησε να την παρασύρει στον ακάλυπτο χώρο. Όμως, η 55χρονη κράτησε την ψυχραιμία της και κατάφερε να τον τρέψει σε φυγή. Έπειτα, η τρομοκρατημένη γυναίκα κατήγγειλε την επίθεση στην Αστυνομία και οι άνδρες της Ασφάλειας συνέλαβαν τον 30χρονο λίγες ώρες αργότερα.
Αρχικά, σχημάτισαν σε βάρος του δικογραφία για απλή σωματική βλάβη και εξύβριση, όμως σύμφωνα με το onlarissa.gr στην πορεία της προανάκρισης προστέθηκε η κατηγορία της απόπειρας βιασμού και ο εισαγγελέας Πρωτοδικών Λάρισας του άσκησε την αντίστοιχη δίωξη.
Του Σάκη Μουμτζή
Η φράση αυτή έχει καταντήσει το σλόγκαν όλων όσοι επιθυμούν να δείξουν ένα προοδευτικό πρόσωπο. Όλων όσοι θέλουν να γίνουν αποδεκτοί από έναν ευρύτερο κύκλο πολιτών. Γι ΄αυτούς τους λόγους καταθέτουν τα διαπιστευτήρια τους στην Αριστερά.
Της έχουν εκχωρήσει την χρήση ενός προοδευτικόμετρου και επιζητούν μια καλή μέτρηση για τα φρονήματα τους. Και όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τέτοιες συμπεριφορές επιδεικνύουν πολιτικοί του φιλελεύθερου χώρου, που είναι πρόθυμοι να προβούν σε ιδεολογικές εκπτώσεις για να αποσπάσουν τα εύσημα της Αριστεράς.
Αλλά ας εξετάσουμε συγκεκριμένα το ζήτημα. Ποιοι είναι αυτοί οι αγώνες της Αριστεράς για τους οποίους αισθάνονται την ανάγκη να την τιμήσουν;
Για να μην ανοίξω τα παλιά τεφτέρια και μου πουν πως ξύνω πληγές, ας δούμε τους αγώνες της Αριστεράς από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν.
Τιμάτε τις καταλήψεις εργοστασίων; τιμάτε τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων; Τιμάτε την πλήρη διάλυση των ΑΕΙ και το «χτίσιμο» των καθηγητών; Τιμάτε ένα χώρο από τον οποίον ξεπήδησαν οι τρομοκρατικές οργανώσεις; Τιμάτε έναν χώρο που θαύμαζε τον σοσιαλιστικό «παράδεισο» των λαϊκών δημοκρατιών; Τιμάτε έναν χώρο που έχει ως πρότυπο τον τσαβισμό; Τιμάτε έναν χώρο που υποκίνησε και υπέθαλψε το κάψιμο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008; Τιμάτε έναν χώρο που «έπνιξε» τις ανανεωτικές φωνές που υπήρχαν σε αυτόν; Τιμάτε έναν χώρο που επέλεξε να έχει το σημερινό αποκρουστικό πρόσωπο, ενώ είχε την δυνατότητα να είναι αλλιώς;
Τι τιμάτε λοιπόν;
Ακούσατε ποτέ κανέναν αριστερό να λέει πως «τιμά την φιλελεύθερη παράταξη και τους αγώνες της ;» ακούσατε κανέναν μαρξιστή να δηλώνει πως σέβεται τις ιδέες του φιλελευθερισμού; Προς τι «Τιμάμε την Αριστερά και τους αγώνες της»
Τρίτη 1 Αυγούστου 2017, 00:04
Του Σάκη Μουμτζή
Η φράση αυτή έχει καταντήσει το σλόγκαν όλων όσοι επιθυμούν να δείξουν ένα προοδευτικό πρόσωπο. Όλων όσοι θέλουν να γίνουν αποδεκτοί από έναν ευρύτερο κύκλο πολιτών. Γι ΄αυτούς τους λόγους καταθέτουν τα διαπιστευτήρια τους στην Αριστερά.
Της έχουν εκχωρήσει την χρήση ενός προοδευτικόμετρου και επιζητούν μια καλή μέτρηση για τα φρονήματα τους. Και όπως αντιλαμβάνεται ο αναγνώστης τέτοιες συμπεριφορές επιδεικνύουν πολιτικοί του φιλελεύθερου χώρου, που είναι πρόθυμοι να προβούν σε ιδεολογικές εκπτώσεις για να αποσπάσουν τα εύσημα της Αριστεράς.
Αλλά ας εξετάσουμε συγκεκριμένα το ζήτημα. Ποιοι είναι αυτοί οι αγώνες της Αριστεράς για τους οποίους αισθάνονται την ανάγκη να την τιμήσουν;
Για να μην ανοίξω τα παλιά τεφτέρια και μου πουν πως ξύνω πληγές, ας δούμε τους αγώνες της Αριστεράς από την Μεταπολίτευση και εντεύθεν.
Τιμάτε τις καταλήψεις εργοστασίων; τιμάτε τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων; Τιμάτε την πλήρη διάλυση των ΑΕΙ και το «χτίσιμο» των καθηγητών; Τιμάτε ένα χώρο από τον οποίον ξεπήδησαν οι τρομοκρατικές οργανώσεις; Τιμάτε έναν χώρο που θαύμαζε τον σοσιαλιστικό «παράδεισο» των λαϊκών δημοκρατιών; Τιμάτε έναν χώρο που έχει ως πρότυπο τον τσαβισμό; Τιμάτε έναν χώρο που υποκίνησε και υπέθαλψε το κάψιμο της Αθήνας τον Δεκέμβριο του 2008; Τιμάτε έναν χώρο που «έπνιξε» τις ανανεωτικές φωνές που υπήρχαν σε αυτόν; Τιμάτε έναν χώρο που επέλεξε να έχει το σημερινό αποκρουστικό πρόσωπο, ενώ είχε την δυνατότητα να είναι αλλιώς;
Τι τιμάτε λοιπόν;
Ακούσατε ποτέ κανέναν αριστερό να λέει πως «τιμά την φιλελεύθερη παράταξη και τους αγώνες της ;» ακούσατε κανέναν μαρξιστή να δηλώνει πως σέβεται τις ιδέες του φιλελευθερισμού; Προς τι λοιπόν η δική σας δουλικότητα;
Η Αριστερά από την οποία ζητάτε το πιστοποιητικό προοδευτικότητας, διεξάγει έναν ανηλεή ιδεολογικό αγώνα κατά του φιλελευθερισμού. Και καλώς πράττει. Εσείς όμως γιατί δεν προσήλθατε ποτέ σε αυτόν τον αγώνα;
Απουσιάσατε, ακόμα και όταν κατέρρευσε το παγκόσμιο κομμουνιστικό σύστημα το 1989, με συνέπεια η χώρα μας να είναι η μοναδική στην Ευρώπη που ηγεμονεύουν οι μαρξιστικές ιδέες.
Και ξεκαθαρίζω, πως δεν αναφέρομαι στον βλακώδη αντικομμουνισμό του χωροφύλακα και των διοικητικών μέτρων. Αλλά στην συμμετοχή των διανοουμένων του φιλελεύθερου χώρου στον ιδεολογικό αγώνα που, ούτως ή άλλως, διεξάγεται. Οι ιδέες απέναντι στις ιδέες.
Αλλά όταν υπάρχει ιδεολογική υποτέλεια ο αγώνας είναι, αφετηριακά, υπονομευμένος. Όταν υπάρχουν πολιτικοί του αστικού χώρου που θαυμάζουν κρυφά ή φανερά την Αριστερά και τον κρατισμό της, να μην διαμαρτυρόμαστε για την κυριαρχία της. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης βρίσκεται στην δική μας την πλευρά.
Παλαιότερα, οι συμβιβαστικές πολιτικές με την Αριστερά ενδεχομένως να είχαν μια ψηφοθηρική σκοπιμότητα. Το μετριοπαθές προφίλ μπορούσε να αποσπάσει αριστερούς ψήφους.
Σήμερα οι συνθήκες έχουν αλλάξει ριζικά. Η κάθετη γραμμή δεν είναι μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς, αλλά μεταξύ μιας φιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας και του Τσαβισμού. Δεν συγχωρείται σήμερα καμία ιδεολογική έκπτωση και η απουσία κανενός από τον ιδεολογικό αγώνα.
Το να αλλάξει μια κυβέρνηση είναι εύκολο. Το δύσκολο είναι να αλλάξουν οι συνειδήσεις. Και παρόμοιες δηλώσεις και συμπεριφορές δεν βοηθούν σε αυτό.
Τέλος, όσοι έχουν μια βιωματική σχέση με την Αριστερά της νεότητας τους, ας της κάνουν ένα μνημόσυνο και ας την φυλάξουν ευλαβικά στο εικονοστάσι τους, γιατί αυτή η Αριστερά δεν υπάρχει πια.
ΥΓ.Για να προλάβω τυχόν ενστάσεις για την μη αναφορά μου στην θετική παρουσία της ανανεωτικής Αριστεράς, οφείλω να πω πως ο εποικοδομητικός ρόλος της και η ουσιαστική παρουσία της τερματίστηκε στις εκλογές του 1977. Κράτησε μόνον τρία χρόνια.
Από τις στάχτες ξεπήδησαν οι μπαχαλάκηδες της Β΄Παναλλαδικής, οι Μπανιάδες και κάτι «περίεργοι» σφυροδρεπανάκηδες.

Ανά τακτά χρονικά διαστήματα το Καπιταλιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) υπενθυμίζει γιατί πολύ σωστά κάποτε του είχε αποδοθεί στο παρελθόν ο χαρακτηρισμός “κόμμα του εγκλήματος και της προδοσίας”. Έτσι, λοιπόν, ένα νέο δείγμα του “πατριωτισμού” που διέπει το ΚΚΕ είδαμε στον “Ριζοσπάστη”...
της 8ης Ιουλίου, όπου στην στήλη “Σαν σήμερα” διαβάζουμε τα εξής: “1921 Ο ελληνικός στρατός νικά στο Εσκί Σεχίρ και προελαύνει κατά της Άγκυρας (Μικρασιατική Εκστρατεία). Σε έναν όμως χρόνο από τότε, οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της ελληνικής άρχουσας τάξης θα συναντήσουν άδοξο τέλος, με τραγικές συνέπειες για τους ελληνικούς πληθυσμούς της Μικράς Ασίας. Στις 13/8/1922 θα ξεκινήσει η τουρκική αντεπίθεση. Το μέτωπο κατέρρευσε σχεδόν αμέσως και μόλις 2 βδομάδες μετά, ο τουρκικός στρατός μπήκε στη Σμύρνη. Ο τραγικός απολογισμός της Μικρασιατικής Εκστρατείας θα αποτυπωθεί σε νούμερα ως εξής: 91.000 περίπου ήταν οι απώλειες του ελληνικού στρατού, ενώ 1.500.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να ξεριζωθούν από τις εστίες τους, αφήνοντας πίσω χιλιάδες νεκρούς”.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την επίσημη φυλλάδα του ΚΚΕ η Μεγάλη Ιδέα και ο πόθος αιώνων του Ελληνικού Λαού για την απελευθέρωση της Μικράς Ασίας ήταν “οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις της ελληνικής άρχουσας τάξης”. Στην αναφορά τους στην νικηφόρα μάχη του Εσκί Σεχίρ “ξεχνούν” να γράψουν και για την συμβολή του ΚΚΕ στην μετέπειτα ήττα του Ελληνικού Στρατού, με αποτέλεσμα την σφαγή και τον εξανδραποδισμό εκατομμυρίων Ελλήνων από τα πατρογονικά τους εδάφη.
Ελπίζουμε την επόμενη Τρίτη, στις 12 Ιουλίου, να μην “ξεχάσουν” στην ίδια στήλη να μας υπενθυμίσουν τι είχαν γράψει στον “Ριζοσπάστη” της 12ης Ιουλίου 1935. Ότι δηλαδή, “όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στην Μικρασία, αλλά και την επιδιώξαμε”. Μια ζωή κομμουνιστές (με καπιταλιστικό πνεύμα) μια ζωή ανθέλληνες.


Στις συναυλίες που γίνονται στο Σύνταγμα τα τελευταία χρόνια για τη πρωτοχρονιά, πηγαίνουν μόνο άντρες μετανάστες. Ποια γυναίκα θα τολμήσει να πάει εκεί; Δυστυχώς η ζωή μας έχει ήδη αλλάξει και εμείς κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας ακόμα.
Ο νέος γρίφος που έγινε viral κι έριξε το ίντερνετ: Βρείτε τη γυναίκα στο Σύνταγμα.
Να μού λείπει αυτή η "πολυπολιτισμικότητα".
Να μού λείπει μια πλατεία γεμάτη πηγαία, μεγάλα
αντρικά χαμόγελα που φωτογραφίζονται και φωτογραφίζουν
την παντελή γυναικεία απουσία απ' τη Γιορτή,
απ' τη Χαρά και τη Ζωή.
Βυζάκια έξω, κορίτσια!
Μην αφήσετε να σάς εξορίσουν απ' τη χαρά!
Δεν πρέπει ποτέ ο κλάδος να αμφισβητήσει τη δύναμη του.
Με το typografeio μπορούμε να επικοινωνούμε, μπορούμε να γράφουμε και να εκθέτουμε ελεύθερα ότι σκεπτόμαστε και ότι μας απασχολεί. Το typografeio είναι μεράκι, αγανάκτηση, οργή, θυμός και κυρίως είναι η φωνή όλων μας. Η έκφραση γι' αυτό που νιώθουμε, για την κατάντια της τυπογραφίας και για τα λαμόγια που κυκλοφορούν ανάμεσα μας. Το typografeio είναι το μόνο ελεύθερο βήμα, το μόνο κοινό σημείο συνάντησης για όλους μας πανελλαδικά.
Αν ο βιομήχανος είναι κομμουνιστής (τυποεκδοτική), "νόμος είναι το δίκιο του κομμουνιστή βιομηχάνου".
οδηγώντας στο κλείσιμο και στην ανεργία χιλιάδες τυπογραφεία και εργαζόμενους.
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ
Είναι πλέον άμεση η ανάγκη για όλο τον κλάδο
της τυπογραφίας η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ μιας ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΣ.
Θα μας αντιπροσωπεύει Ενιαία και εκτός από τις ΣΣΕ
θα μπορεί να εκπροσωπεί τον κλάδο και σε όλες της
κρατικές υπηρεσίες και τα υπουργεία.
typografeiogr@gmail.com