Στην άλλη πλευρά ο Τσίπρας, ο πιο αποτυχημένος πρωθυπουργός της ιστορίας, ο οποίος δεν μπορεί να κυβερνήσει δύο μήνες μετά τις εκλογές και ζητά δεκανίκια.
Και στη συνέχεια οι εξής: Ο Πάνος Καμμένος, ο κολοσσός της ψεκασμένης πολιτικής που δεν έχει ούτε αρχή, ούτε μέση, ούτε τέλος.
Η Φώφη Γεννηματά, που έγινε αρχηγός λόγω επωνύμου, παντελώς ανεπαρκής, επικεφαλής ενός κόμματος που πέθανε αλλά νομίζει ακόμη ότι ζει.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος απέδειξε ότι το σακίδιο ήταν... άδειο και το Ποτάμι θολό.
Ο Βασίλης Λεβέντης, ο οποίος σταυροκοπιέται και λέει: «Εγώ στο Προεδρικό Μέγαρο; Θαύμα – θαύμα».
Και αφήνουμε για το τέλος τον Πλακιωτάκη ο οποίος θα πρέπει να τσιμπιέται που έγινε αρχηγός της ΝΔ και θα πάρει μέρος σε μια τέτοια σύσκεψη, αν γίνει ποτέ.
Κι αν η σύνθεση του Συμβουλίου προκαλεί γέλιο και κλάμα ταυτόχρονα, μήπως θα πρέπει να αναρωτηθούμε γιατί γίνεται; Ποιος είναι ο σκοπός του και τι θα κερδίσουν τα κόμματα και η πατρίδα απ' όλη αυτή τη διαδικασία;
Αν ω μη γένοιτο μπούμε στη μέση ενός πολέμου, αυτοί όλοι αυτοί θα συγκροτήσουν «πολεμικό συμβούλιο»; Βοήθα Παναγιά μου.
Ο μόνος που έχει μείνει τελικά για να σώσει την χώρα γιατί δεν θα πάει είναι η Χρυσή Αυγή.
Τα πράγματα είναι απλά:
Ό,τι θέλει ο πρωθυπουργός να φέρει στη Βουλή ας το φέρει μόνος του. Δεν έχει το δικαίωμα κανείς από τους πολιτικούς αρχηγούς να γίνει το μαξιλαράκι μιας άθλιας κομμουνιστικής κυβέρνησης.
Όπως έστρωσε ο Αλέξης ας κοιμηθεί...
Αναρτήσεις
