typografeio, τυπογραφείο, βιβλιοδετείο, προεκτύπωση, γραφίστας, τυπογράφος: όχι και απόταξη! Ρεμάλια

Είναι πιο φυσιολογικό να βρίζει κάποιος τον εχθρό της πατρίδας του παρά την ίδια του την πατρίδα. Ιδίως αν φορά εθνόσημο των ενόπλων δυνάμεων.

Στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, βεβαίως, έχουμε μια διεστραμμένη αντίληψη αριστερών πολιτικών καθωσπρεπισμού.

Από αυτή που επέβαλε η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ πριν από μερικά χρόνια στις παρελάσεις την απαγόρευση του εμβατηρίου «Μακεδονία Ξακουστή». Για να μην ενοχληθούν οι Σκοπιανοί, που με τη σειρά τους μας προκαλούν όπου και όπως μπορούν, σφετεριζόμενοι το όνομα της δικής μας Μακεδονίας.

Και από αυτή που απαγορεύει να ακούγεται το «Έχω μια αδελφή», για να μη στενοχωρηθούν ο Ράμα και ο Μπερίσα, οι δύο απηνείς δηλαδή διώκτες του Ελληνισμού στη Βόρειο Ήπειρο.

Αυτή η υπερβολική «ευθιξία» της νέας δημοκρατίας αντικατοπτρίζει το δόγμα του ραγιά του κατευνασμού και ενδοτικότητας που διακρίνει την ελληνική εξωτερική πολιτική, ιδίως τα τελευταία χρόνια των κυβερνήσεων Μητσοτάκη.

Είναι το φοβικό δόγμα της «μικράς πλην εντίμου παρθένος Ελλάδος» που καλλιεργεί το ΕΛΙΑΜΕΠ και κυριαρχεί πλέον στους διαδρόμους του υπουργείου Εξωτερικών.

Αλίμονο όμως αν το πνεύμα αυτό κυριαρχήσει και στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας. Διότι στο τέλος δεν θα παράγουμε στρατιώτες αποφασισμένους να περιφρουρήσουν την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αλλά «πρόθυμους δωσίλογους» που θα είναι έτοιμοι να παραδοθούν στον εχθρό χωρίς να ρίξουν τουφεκιά.

Υπό αυτή την έννοια η τιμωρία της «απόταξης» που φημολογείται ότι θα επιβληθεί στους «εμπνευστές» του προχθεσινού συνθήματος -η κύπρος είναι ελληνική γ******* η τουρκία- είναι απαράδεκτη. Και εθνικά επιζήμια καταστρέφουν το φρόνημα του ελληνικού στρατού. Όχι ότι τους νοιάζει. Δείτε το βίντεο

Των εχθρών τα φουσάτα περάσαν

Σαν το λίβα που καίει τα σπαρτά

Με κανόνια τισ πόλεισ χαλάσαν

Μασ ανάψαν φωτιέσ στα χωριά

Μα οι εχθροί μασ πια τώρα σκορπίσαν

Και ξανάρθε για μασ λευτεριά

Για να φτιάξουμε τα όσα γκρεμίσαν

Ασ κοιτάξουμε τώρα μπροστά

Η ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει

Δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά

Μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει

Και ξανά προσ τη δόξα τραβά