Η ιστορία βρίθει περιπτώσεων όπου μεμονωμένα πρόσωπα σε κρίσιμες θέσεις ευθύνης ξεπούλησαν τα πάντα στο βωμό του προσωπικού οφέλους. Οφέλους όχι πάντα χρηματικού, αλλά και ηθικού ή εξουσιαστικού.
Δίπλα σε τέτοια πρόσωπα βρίσκεται μια κρίσιμη μάζα ανθρώπων που δεν διανοούνται την έκταση της αχρειότητας των προσώπων που ακολουθούν. Ενώ οι πράγματι ξεπουλημένοι είναι ελάχιστοι, οι ακόλουθοί τους είναι πολλοί και συνήθως ανυποψίαστοι.
Κορυφαίο παράδειγμα, οι «εθνάρχες» της νεοελληνικής ιστορίας.
Ελευθέριος Βενιζέλος: Ο άνθρωπος που προκάλεσε τον Διχασμό από εξουσιομανία, επικαλούμενος δήθεν το εθνικό συμφέρον. Παρέδιδε το 1915 την Καβάλα στους Βούλγαρους ως αντάλλαγμα για να βγουν στον πόλεμο με την Αντάντ. Μας διέταξε το 1922 να παραδώσουμε την Ανατολική Θράκη στους Τούρκους. Ενάμιση μήνα αργότερα πρότεινε παράδοση της Φλώρινας στους «Γιουγκοσλάβους» με αντάλλαγμα μερικές μεραρχίες στρατού τους για να επιτεθούμε στην Τουρκία και να ξαναπάρουμε την Ανατολική Θράκη, που αυτός είχε παραδώσει προηγουμένως στους Τούρκους. Εθνάρχης.
Μακάριος: Συνωμότησε στις Σεϋχέλλες με τους Βρετανούς να περάσει το σχέδιο της «εγγυημένης» δήθεν ανεξαρτησίας της Κύπρου. Υπέγραψε στο Λονδίνο όσα επαίσχυντα είχαν συμφωνηθεί στη Ζυρίχη. Ματαίωσε την προοπτική καθαρής Ενώσεως το 1964. Όταν η ελλαδική χούντα, εγκληματικά και αυτή, τον ανέτρεψε, κάλεσε στις 19 Ιουλίου 1974 από τον ΟΗΕ την Τουρκία να επέμβει για να αποκαταστήσει την εξουσία του. Τρία χρόνια μετά την επιτυχή για αυτόν έκβαση της επέμβασης, συμφώνησε στη «διζωνική ομοσπονδία», δηλαδή στην οριστική παράδοση των κατεχομένων. Εθνάρχης.
Κωνσταντίνος Καραμανλής: Λίγο μετά την έναρξη του κυπριακού αγώνα, ο Παπάγος πεθαίνει το 1955 από ασθένεια για την οποία ποτέ κανείς δεν έμαθε λεπτομέρειες. Η Ελλάς βοά ότι «τον έφαγαν οι Άγγλοι» λόγω Κυπριακού. Το παλάτι, διαχρονικός τοποτηρητής των βρετανικών συμφερόντων, διορίζει αιφνιδιαστικά πρωθυπουργό τον Καραμανλή, με τον οποίο δήθεν «κλείνει» το 1959, κατά την «ευτυχέστερη ημέρα της ζωής του», το Κυπριακό σύμφωνα με τις αγγλικές επιδιώξεις. Ζει για 11 χρόνια άνετα στο Παρίσι, άγνωστο με τι πόρους. Επανέρχεται εν μέσω της εισβολής στην Κύπρο, για να παραλάβει από τη χούντα τη σκυτάλη της παράλυσης της στρατιωτικής άμυνας του νησιού, να θάψει τα στρατιωτικά ντοκουμέντα της προδοσίας, να συκοφαντήσει όσους αξιωματικούς διαμαρτύρονταν ως «χουντικούς» (λες και υπήρχε τότε αξιωματικός που δεν ήταν χουντικός) και να φροντίσει να δεχθεί τα πάντα ανώδυνα ο ελληνικός λαός ως δήθεν «αναπόφευκτα». Παράλληλα, νομιμοποιεί την ηγεμονία της αριστεράς, μαζί και την τρομοκρατία ως νέο παρακράτος σε αντικατάσταση του μετεμφυλιακού. Διαλύει την Ένωση Κέντρου, θέτει τις βάσεις του κρατισμού και ευνοεί την εκρηκτική άνοδο του ΠΑΣΟΚ και του πασοκισμού, που κάνει ευχερώς μετάσταση και στη ΝΔ. Μας βάζει έτσι γυμνούς στην ενωμένη Ευρώπη, όπου έτσι κι αλλιώς θα μπαίναμε καθότι δεν μπήκαν τελικά μόνον όσες ευρωπαϊκές χώρες δεν ήθελαν να μπουν, εν μέσω της εθνικής, ηθικής, οικονομικής και υπαρξιακής μεταπολιτευτικής παρακμής. Εθνάρχης.
Σήμερα πια, προβεβλημένος εκπρόσωπος του καραμανλισμού στην πολιτειακή ηγεσία της χώρας, ετοιμάζεται να προσυπογράψει την παράδοση της ταυτότητας της Μακεδονίας και της Ελλάδας στους Σλάβους, αν και υποτίθεται ότι «διαφωνεί». Όχι τυχαία, άλλοι εκπρόσωποι του καραμανλισμού στις αρχές του 2016 επιχείρησαν να περιγράψουν και τον Τσίπρα ως εθνικό ηγέτη. Τέταρτος εθνάρχης όμως δεν θα υπάρξει, καθώς αυτός υπογράφει τις Πρέσπες, την αυτοκτονική αυτή συμφωνία, όπως τόσο καλά εξηγεί ο Ανδρέας Σταλίδης με συγκλονιστική επιστολή του προς τους βουλευτές.
Πρέπει να σταθούμε όμως περισσότερο στη στάση του Σταύρου Θεοδωράκη.
Ιδρύει το Ποτάμι λίγο πριν από τις ευρωεκλογές του 2014, όταν η χώρα όδευε για την πρώτη θριαμβευτική (πραγματικά και όχι σαν του Τσίπρα) μεταμνημονιακή έξοδο στις αγορές. Με σαρωτικό επικοινωνιακό αβαντάρισμα, κατέκτησε τον Μάιο 2014 6,60%, στερώντας από τους «Σαμαροβενιζέλους» κρίσιμα εκλογικά ποσοστά, που θα δημιουργούσαν διαφορετικό κλίμα ενόψει της κρίσιμης προεδρικής εκλογής των αρχών του 2015. Μετά την εκλογή Τσίπρα στην πρωθυπουργία (στην οποία ως άνω συνέβαλε), κράτησε επαμφοτερίζουσα «φιλοευρωπαϊκή» στάση και ενόψει εκλογών Σεπτεμβρίου 2015 πρόβαρε κοστούμι συγκυβέρνησης, καθότι οι ΑνΕλ προβλέπονταν εκτός Βουλής. Οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω και παρέμεινε στην εφεδρεία, έως ότου ο Τσίπρας τον χρειάστηκε για να διασώσει τις Πρέσπες.
Μαζί με τον Θεοδωράκη όμως, όπως και με τον Τσίπρα, υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι, που δεν έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο και που απλώς κάνουν αυτό που η σκέψη τους επιτάσσει ως «φιλελεύθερο», «ευρωπαϊκό» ή «αριστερό». Ξυπνήστε! Όσοι γνωρίζουν πράγματα πέρα από τη χώρα τους είναι λογικό να υπερβαίνουν το έθνος τους στον προσωπικό τους μικρόκοσμο. Όμως η πατρίδα είναι αρχέγονο (όχι πρωτόγονο) ένστικτο της ανθρώπινης κοινωνικής οργάνωσης. Όπως απέδειξαν ποταμοί αίματος στο όνομα του Μαρξ, δεν εξοβελίζεται από την ανθρώπινη συνείδηση.
Δεν ματαιοπονείτε λοιπόν απλώς. Έχετε λάθος στόχευση. Θα το καταλάβετε την επομένη της ψήφου σας, όταν πια δεν θα μπορείτε να την πάρετε πίσω. «Δε ζει χωρίς πατρίδες η ανθρώπινη ψυχή.». Γι’ αυτό και με την ολοκλήρωση του κύκλου της μόρφωσής της, η ψυχή, κοσμογυρισμένη πια, επιστρέφει πάλι στην πατρίδα. Πολλοί όμως στο ενδιάμεσο στάδιο θεωρούν πρόοδο το να αρνούνται ή να χαντακώνουν την πατρίδα.
Ας διαβάσουμε σωστά τη νεοελληνική μας ιστορία. Από τη στιγμή που το σχέδιο της Φιλικής Εταιρίας για αυτοδύναμη ανεξαρτησία του Ελληνισμού σκόνταψε στους εμφυλίους της επανάστασης και στο Ναυαρίνο, οι χειρότεροι ανάμεσά μας κατορθώνουν να ηγούνται της χώρας, εξουδετερώνοντας τους καλύτερους με τη βοήθεια των ξένων. Όσο και εάν έχουν δίκιο όσοι φωνάζουν ότι δεν μας φταίνε οι ξένοι, εντούτοις οι χειρότεροι από εμάς τα καταφέρνουν με τη βοήθεια των ξένων. Καποδίστριας, Τρικούπης, Μεταξάς, Παπάγος, Γ. Παπανδρέου (γέρος) στο ένα στρατόπεδο, Μαυροκορδάτος, Βενιζέλος, Μακάριος, Καραμανλής, Γ. Παπανδρέου (εγγονός), Τσίπρας στο άλλο στρατόπεδο. Με το παλάτι τοποτηρητή των ξένων μέχρι το 1974 και έκτοτε την εθνομηδενιστική αριστερά, με την οποία ο Καραμανλής αντικατέστησε το παλάτι ως πολιτικό φρένο της ελληνικής ανεξαρτησίας. Η αριστερά μπόλιασε και τον φιλελευθερισμό και δημιούργησε μια κοσμοαντίληψη, που θεωρεί «φιλοευρωπαϊκό» τάχα, εκσυγχρονιστικό, μοντέρνο, φιλελεύθερο κλπ. τη συνέπεια στα ραντεβού μας με την εθνική αυτοκτονία.
Τα ραντεβού αυτά δεν ήταν λίγα. Σχέδιο Ανάν. Βιβλίο ιστορίας της Ρεπούση. Η ξένη κηδεμονία το 2010. Σήμερα οι Πρέσπες, πολύ πιο επικίνδυνες και με τον ελληνισμό πιο αδύναμο. Αν οι Πρέσπες περάσουν, οι πάντες θα ξυπνήσουν απότομα την επομένη, όμως τότε θα είναι αργά.
Θυμάμαι διαπρεπή διανοητή του ευρύτερου φιλελεύθερου χώρου να οικτίρει πέρυσι ενόψει Πρεσπών τον Τσίπρα για την επιθετική του στάση απέναντι στην αντιπολίτευση, διότι έτσι, λέει, την εμπόδιζε να τον υποστηρίξει στο ονοματολογικό των Σκοπίων. Και όσο για τον κόσμο; Θα τον κανόνιζαν αυτοί, οι «διαμορφωτές της κοινής γνώμης», όπως αυτάρεσκα ονόμαζε και τον εαυτό του. Υπολήπτομαι τον συγκεκριμένο διανοητή και δεν αναφέρω ανοικτά το όνομά του. Δείχνει όμως η στάση του, πώς σκέπτεται η τρέχουσα συλλογική πνευματική μας εκπροσώπηση.
Δεν υπάρχει αριστερά, δεν υπάρχει δεξιά, μόνο κόκκαλα υπάρχουν, των Ελλήνων τα ιερά (Ανωνύμου). Καμία ιδεολογία, καμία ανύπαρκτη νοερή πολιτική υποχρέωση δεν πρέπει να επιτρέψει να φανούμε συνεπείς στο ραντεβού μας με την αυτοκτονία. Μετά θα είναι αργά για μεταμέλεια.
Αν υπάρχει λοιπόν αγαπητοί μας εκπρόσωποι μία μόνον αμφιβολία στο μυαλό σας για να μην ψηφιστεί αυτή η συμφωνία, μην την ψηφίσετε! Τσίπρας, Θεοδωράκης κλπ. θα δείτε ότι σε μερικούς μήνες δεν θα είναι καν παρόντες στα πολιτικά πράγματα. Η καταστροφή όμως που θα έχετε προκαλέσει με την ψήφο σας θα μείνει.
Η Ελλάδα θα επιβιώσει μόνον αν καταλάβει ότι πρέπει να υπερβεί την κουτσουρεμένη ανεξαρτησία του Ναβαρίνου. Η αρνητική ψήφος στις Πρέσπες θα είναι το πρώτο βήμα. Μόνον μαχόμενοι εναντίον όσων καλούμαστε κάθε φορά να πολεμήσουμε θα τα καταφέρουμε. Αυτοκτονώντας αποκλείεται.
Αναρτήσεις
