2 Σεπτεμβρίου 1944. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ήδη κριθεί. Η απόβαση στη Νορμανδία είχε πετύχει πανηγυρικά, οι Σύμμαχοι προήλαυναν σε όλα τα μέτωπα. Είχαν ήδη απελευθερώσει το Παρίσι κι εκείνη τη μέρα μπαίναν στο Βέλγιο. Στην Ελλάδα, οι Γερμανοί είχαν αρχίσει να αποχωρούν. Οι κάτοικοι της χώρας έκαναν όνειρα για το «μετά». Τα ίδια όνειρα έκαναν και οι κάτοικοι του Χορτιάτη, ξεκινώντας για τις καθημερινές δουλειές τους. Ξαφνικά, στο χωριό τους φτάνουν 20 φορτηγά γεμάτα με Γερμανούς στρατιώτες. Μαζεύουν όσους κατοίκους βρίσκουν. Τους συγκεντρώνουν σε δύο κτήρια και τους καίνε ζωντανούς. 147 ανθρώπους. Μέχρι και νήπια. Η ιστορία κατέγραψε ένα ακόμα κτηνώδες έγκλημα των Ναζί και στον Χορτιάτη άνοιξε μια βαθειά πληγή που ακόμα δεν έχει κλείσει.
Τι συνέβη όμως πιο πριν; Συνέβη το εξής: μια διμοιρία του ΕΛΑΣ είχε χτυπήσει έξω από τον Χορτιάτη δύο αυτοκίνητα. Το ένα ήταν γερμανικό. Το άλλο ελληνικό, του Οργανισμού Ύδρευσης Θεσσαλονίκης. Σχεδόν όλοι έπεσαν νεκροί. Τα δύο αυτοκίνητα μετέφεραν χημικούς και τεχνικούς, Γερμανούς και Έλληνες, υπεύθυνους για την απολύμανση της δεξαμενής του υδραγωγείου, από την οποία έπαιρνε νερό η Θεσσαλονίκη. Κάποιος έπρεπε να την κάνει αυτή τη δουλειά και επί Κατοχής. Κάποιοι έπρεπε, σ’ όλη τη χώρα, να κάνουν όσες δουλειές χρειαζόντουσαν για να λειτουργούν στοιχειωδώς οι δημόσιες υπηρεσίες, οι δήμοι, οι κοινότητες, η οικονομία. Και να ήθελαν να αρνηθούν, δεν είχαν αυτή τη δυνατότητα. Οι Ναζί δεν ζητούσαν τη γνώμη σου. Σε υποχρέωναν με την απειλή του όπλου, ακόμα κι αν ήσουν νοικοκυρά: ή θα μου πλύνεις τα ρούχα ή σε εκτελώ επί τόπου. Όλοι αυτοί ήταν, κατά τον ΕΛΑΣ, συνεργάτες των Γερμανών και έπρεπε να πεθάνουν. Σκότωσαν λοιπόν οι “αντάρτες” στον Χορτιάτη, 8-10 τεχνικούς της ύδρευσης, στα καλά καθούμενα, ξέροντας ότι θα επακολουθούσαν φριχτά αντίποινα.
Η ίδια αλληλουχία γεγονότων υπήρξε στις περισσότερες ομαδικές εκτελέσεις των Ναζί: οι “αντάρτες” σκοτώνουν Γερμανούς στρατιωτικούς που έτυχε να περνάν από το σημείο της ενέδρας και στη συνέχεια οι Γερμανοί εκτελούν μαζικά, για εκδίκηση, τους κατοίκους του κοντινότερου χωριού. Και μάλιστα κάθε φορά προειδοποιούν πώς επανάληψη της δράσης των ανταρτών θα σημάνει επανάληψη των αντιποίνων. Κι όμως οι αντάρτες συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο.
Γιατί; Ήταν ωφέλιμες στρατιωτικά αυτές οι “επιχειρήσεις”; Καθόλου! Όλοι οι στρατιωτικοί αναλυτές συμφωνούν πως η συμμετοχή τους στην έκβαση του πολέμου ήταν μηδαμινή. Καμμία πολεμική ζυγαριά δεν γέρνει με σποραδικούς φόνους μερικών στρατιωτών της μιας πλευράς. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί. Σε όλη τη διάρκεια της κατοχής, από τις “αντιστασιακές” ενέδρες σκοτώθηκαν στην Ελλάδα 376 Γερμανοί, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του γερμανικού στρατού. Αριθμός εντελώς αμελητέος συγκριτικά με τα 6,8 εκατομμύρια νεκρούς των δυνάμεων του Άξονα. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, τα… κουνούπια σκότωσαν διπλάσιους απ’ όσους η “ενωμένη εθνική αντίσταση”! 721 οπλίτες και βαθμοφόροι του στρατού κατοχής πέθαναν από ελονοσία, τύφο και άλλες μολυσματικές ασθένειες. Άλλοι 237 Γερμανοί αυτοκτόνησαν επί ελληνικού εδάφους.
Ήταν τόσο άνευ σημασίας η συμμετοχή της ελληνικής αντίστασης στην εξέλιξη του πολέμου, ώστε οι Σοβιετικοί δεν την μνημόνευαν καν, μολονότι πρωταγωνιστές σ’ αυτή ήταν οι ιδεολογικοί τους “σύντροφοι”. Στο βιβλίο του «Στα φτερά του οράματος» ο καπετάνιος του ΕΛΑΣ, επικεφαλής της δολοφονικής επίθεσης του ΕΑΜ στον σταθμό χωροφυλακής του Λιτοχώρου και κατόπιν πολιτικός πρόσφυγας στη Σοβιετική Ένωση, Υψηλάντης (Αλέξης Ρόσιος), εξιστορεί με παράπονο: «Στις επετείους, ιδιαίτερα δε στην επέτειο της νίκης τους (των σοβιετικών) στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αφού τόνιζαν – και δικαιολογημένα βέβαια – τον αποφασιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στη νικηφόρα έκβασή του, ανέφεραν και τη συμβολή των Κινημάτων Αντίστασης των λαών στον κοινό αγώνα κατά των γερμανοϊταλών κατακτητών στις διάφορες χώρες της Ευρώπης, στην Αλβανία, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία, Ρουμανία, αλλά άχνα δεν έβγαζαν για τη συμβολή της Ελληνικής Εθνικής Αντίστασης… Πολλές φορές οι πολιτικοί πρόσφυγες θέταμε στη σοβιετική ηγεσία αυτό το θέμα, γιατί το θεωρούσαμε μεγάλη προσβολή για την εθνική μας αξιοπρέπεια, αλλά απάντηση καμία. Και γραπτή διαμαρτυρία στάλθηκε στην ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΕΣΣΔ από τον Πρόεδρο του Δικαστικού της ΙΧ Μεραρχίας του ΕΛΑΣ Παλάσκα, και πάλι το ίδιο».
Εκτός από 4-5 σημαντικές από στρατιωτικής πλευράς δράσεις της “αντίστασης” (ανάμεσα στις οποίες η μόνη που είχε στρατηγικό στόχο ήταν η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου) οι υπόλοιπες “αντιστασιακές” ενέργειες κατά των Γερμανών ήταν καθαρές δολοφονίες στρατιωτικών σε μη στρατιωτικές επιχειρήσεις ή εκτελέσεις αιχμαλώτων Γερμανών, που είχαν συλληφθεί μετά από ενέδρες. Οι περισσότερες μάλιστα έγιναν όταν η ολοκληρωτική ήττα της Γερμανίας ήταν θέμα χρόνου, από το τέλος του ’43 μέχρι τον Σεπτέμβριο του ’44. Πόσο “πληρώθηκαν”, σε αίμα αμάχων, αυτοί οι 376 νεκροί Γερμανοί; 56.225 Έλληνες εκτελέστηκαν από τους Ναζί στην Κατοχή ως αντίποινα και 1170 χωριά καταστράφηκαν ολοσχερώς! Συγκριτικά, οι νεκροί του πολέμου 1940-41 (συμπεριλαμβανομένου του Αλβανικού έπους) ήταν 13.327. Άξιζε τέτοια παράλογη θυσία;
Δεν ήταν όμως ίδιος ο απολογισμός των δράσεων των κομμουνιστών ανταρτών κατά των μη κομμουνιστών Ελλήνων. Όταν τέλειωσαν τα Δεκεμβριανά, ΠΡΙΝ αρχίσει “επίσημα” ο συμμοριτοπόλεμος, οι νεκροί Έλληνες από το “χέρι” των ανταρτών είχαν φτάσει, σύμφωνα με τα επίσημα κρατικά στοιχεία, τους 46.985! Να κάνουμε ξανά τη σύγκριση, ανατριχιάζοντας: 376 Γερμανοί νεκροί – 46.985 Έλληνες σκοτωμένοι από τους αντάρτες και 56.225 σκοτωμένοι από τους Ναζί εξ αιτίας της δράσης των ανταρτών! Χωρίς να υπολογίσουμε την οικονομική ζημιά από την ισοπέδωση 1170 χωριών. Ξαναρωτάω: άξιζε τέτοιος φόρος αίματος;
Όποιος δεν συμμεριζόταν αυτόν τον στόχο, ακόμα κι αν ήταν αριστερός, ακόμα κι αν αγωνιζόταν στο ΕΛΑΣ, βαφτιζόταν “εχθρός του λαού” και έπαιρνε σειρά για ξεπάστρεμα στον πάτο κάποιας πηγάδας. Η κομμουνιστική στρατιωτική μηχανή προετοίμαζε το “μετά”. Έπρεπε να τρομοκρατηθούν οι πολίτες και να αναγκαστούν να προσχωρήσουν στις τάξεις του ΕΑΜ. Έπρεπε να ξεκληριστούν ολόκληρα χωριά, αν δεν έδιναν όρκο υποταγής στους σταλινικούς. Έπρεπε να αποσταθεροποιηθεί η τάξη για να υπάρχει ελεύθερο πεδίο δράσης στις ένοπλες κομμουνιστικές συμμορίες που θα συγκροτούσαν αργότερα τον “δημοκρατικό στρατό”. Οι ενέδρες σε Γερμανούς, εν γνώσει των συνεπειών, σε αυτό αποσκοπούσαν. Πολύ συχνά μάλιστα ήταν επί τούτου σχεδιασμένες, για να προκαλέσουν τα αντίποινα των Ναζί και να εξαφανίσουν από τον χάρτη χωριά που δεν ήταν αριστερών πεποιθήσεων.
Ήρθε νομίζω η εποχή να το πούμε ξεκάθαρα: οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων των Ναζί ήταν οι αυταποκαλούμενοι “αντάρτες”. Οι Ναζί κροτάλιζαν το πολυβόλο. Στον τόπο όμως της σφαγής, τους νεκρούς και του Χορτιάτη και της Δράκειας και του Δίστομου και των Καλαβρύτων και των περισσότερων μαρτυρικών τόπων της Κατοχής τους οδήγησε η δράση των κοινών εγκληματιών που συνηθίσαμε να αποκαλούμε αντιστασιακούς.
Ποιος Έλληνας με στοιχειώδη αντίληψη, και ψήγματα έστω ανθρώπινων συναισθημάτων θα αποφάσιζε να οδηγήσει στον όλεθρο ένα ολόκληρο χωριό με αντάλλαγμα τον φόνο 2-3 γερμανών στρατιωτών που πέρασαν τυχαία μπροστά από το στόχαστρο του όπλου του; Αν ήξερες ότι στο χωριό απέναντι είναι οι γονείς σου και τα αδέλφια σου και σε λίγες ώρες θα σφαδάζουν σφαζόμενοι, θα πατούσες τη σκανδάλη; Πόσο ανδρείο είναι να πυροβολήσεις τη γερμανική μοτοσικλέτα κρυμμένος στο ύψωμα και να εξαφανιστείς αφήνοντας εκατοντάδες ανθρώπους ανυπεράσπιστους στις ορέξεις του κατακτητή; Γιατί καμμία διμοιρία του ΕΛΑΣ δεν πήγε μετά την ενέδρα να πάρει θέσεις άμυνας μπροστά από το χωριό των αντιποίνων και να το υπερασπιστεί με τα όπλα και με τη ζωή της από τους εκδικητές που ήταν απολύτως βέβαιο ότι θα καταφθάσουν; Έχει η θρασύδειλη πατέντα του “χτύπα και φύγε και άσ’ τους να σκοτωθούν” ίχνος πατριωτισμού; Ίχνος ηρωισμού; Ίχνος ανθρωπιάς; Ή είναι εξίσου θηριώδης, εξίσου αποτρόπαια, εξίσου κτηνώδης με αυτή των Ναζί;
Άλλωστε Ναζί και Κομμουνιστές ήταν συνεταιράκια στην πρώτη περίοδο της Κατοχής. Η γερμανοσοβιετική συνθήκη Ρίμπεντροπ – Μολότωφ με την οποία οι δύο “εταίροι” συμφωνούσαν να μην επιτεθούν ο ένας στον άλλον και επιπλέον διαμέλιζαν, εντελώς δημοκρατικά, τις μεταξύ τους χώρες, έκανε τους ντόπιους κομμουνιστές να βλέπουν περίπου με συμπάθεια τους “φίλους του Πατερούλη”. Έπρεπε να γίνει η αιφνιδιαστική επίθεση του Χίτλερ στην ΕΣΣΔ, στις 22 Ιουνίου του 1941 για να συνεδριάσει, 10 μέρες μετά, στις 1-3 Ιουλίου, η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ αποφασίζοντας “να οργανώσει τις δυνάμεις της λαϊκής εξέγερσης για την εθνική και ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ απελευθέρωση της Ελλάδας».
Επισημαίνω στους επαγγελματίες διαστρεβλωτές των απόψεών μου που θα γράψουν “ο Τζήμερος εξισώνει τους Ναζί με την Αντίσταση”, ότι δεν τους εξισώνω. Θεωρώ τις πράξεις των “αντιστασιακών” χειρότερες. Για τους Ναζί οι Έλληνες ήταν ένα τίποτα. Υπόδουλοι, με αξία ζωής μηδέν, αναλώσιμο υλικό στις επιδιώξεις του Γ’ Ράιχ. Για τον Έλληνα όμως “αντιστασιακό», οι υπό εκτέλεση ήταν οι ομοεθνείς του. Οι γείτονες, οι φίλοι του, οι συγγενείς του, τα αδέλφια του. Δεν είναι λίγες οι ιστορίες ανθρώπων που βρέθηκαν στις τάξεις του ΕΛΑΣ και εκτελέστηκαν από τους ίδιους τους συντρόφους τους όταν προσπάθησαν να ειδοποιήσουν συγγενείς στην άλλη πλευρά για τις “αντιστασιακές” θηριωδίες κατά των Ελλήνων ή για τις ενέδρες κατά των Γερμανών που ήταν βέβαιο ότι θα προκαλούσαν εκατόμβες αντιποίνων. Όταν έρθει κάποτε η εποχή – ελπίζω να συμβεί σύντομα – που θα πάψει όλα να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά του πανίσχυρου μηχανισμού προπαγάνδας της αριστεράς, έχουμε να μάθουμε πολλές τέτοιες ιστορίες και να αναδείξουμε τους πραγματικούς ήρωες εκείνης της εποχής: όσους βρέθηκαν εξαναγκασμένοι ή από αφέλεια στις γραμμές των εγκληματιών και με τίμημα την ίδια τη ζωή τους, θέλησαν να προλάβουν το θανατικό.
Η επονομαζόμενη “εθνική αντίσταση” ήταν ένα διαρκές έγκλημα στο οποίο πρωτοστάτησε ο υπόκοσμος και των δύο πλευρών με θύματα συνήθως φιλήσυχους πολίτες, γυναίκες και παιδιά, που κάποιοι, πολύ συχνά για λόγους προσωπικής αντιδικίας ή ευκαιρίας για πλιάτσικο, κατέδιδαν ως πράκτορες του εχθρού. Η προσπάθεια της μεταπολίτευσης να δημιουργήσει κλίμα εθνικής συμφιλίωσης βαφτίζοντας τις θηριωδίες εκείνης της εποχής (και από τις δύο πλευρές) ως “εθνική αντίσταση” και να την προβάλει ως καθολική και ενιαία δίνοντας μέχρι και σύνταξη αντιστασιακού στους σφαγείς, ήταν ανοησία πρώτου μεγέθους και είχε τελικά το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο: νομιμοποίησε το κατοχικό έγκλημα και αθώωσε αυτούς που είχαν τη μερίδα του λέοντος στην ανθρωποσφαγή: το ΚΚΕ και τις παραφυάδες του. Κι αν τη στάση της μεταπολιτευτικής συμφιλίωσης την ασπαζόταν η αριστερά, θα λέγαμε ότι η παραχάραξη της ιστορίας είχε και κάποιο όφελος. Όμως οι κομμουνιστές ως φανατικοί θρησκόληπτοι (εγώ ειμί ο Μαρξ – ουκ έσονταί σοι θεοί έτεροι πλην εμού) δεν υπήρχε ούτε υπάρχει περίπτωση να παραιτηθούν από τον στόχο τους: την επιβολή ολοκληρωτισμού με τη μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου. “Πάτησαν” λοιπόν στην άφεση αμαρτιών που τους προσέφερε η πλευρά των νικητών, για να δημιουργήσουν έναν μόνιμο διχασμό ανάμεσα στους υποτιθέμενους “υπερασπιστές του δίκιου του εργάτη” και σε όλους τους άλλους που προφανώς θέλουν το άδικο του εργάτη ως “λακέδες των αφεντικών”, “μοναρχοφασίστες” και “γερμανοτσολιάδες”.
“Και γιατί ασχολείσαι με παλιές αρρώστιες;” θα με ρωτήσετε. Διότι ο ιός που τις προκάλεσε εξακολουθεί να ζει και σήμερα. Οι εποχές αλλάζουν αλλά τα εργαλεία του εθνικού διχασμού είναι ίδια κι απαράλλαχτα. Το “Ή εμείς ή αυτοί” του προεκλογικού Τσίπρα ήταν το διαχρονικό slogan της εμφυλιοπολεμικής αριστεράς η οποία δεν διαστάζει να προπαγανδίζει ανοιχτά τον επόμενο εμφύλιο! Ναι, ακόμα και σήμερα! Ναι, στο επίσημο site τους, πληρωμένο από τα χρήματα του έλληνα φορολογούμενου:
http://www.kke.gr/taytothta/
Συμφιλίωση υπάρχει όταν την επιδιώκουν και οι δύο πλευρές. Όταν ο ένας μόνον τη μνημονεύει ή την εύχεται και ο άλλος το εκμεταλλεύεται για να προετοιμάσει την επόμενη επίθεσή του, κάθε προσπάθεια συμφιλίωσης είναι αυτοχειριασμός. Πραγματική συμφιλίωση θα υπάρξει όταν η αριστερά απαξιωθεί στη συνείδηση των Ελλήνων που θα αντιληφθούν τι ακριβώς είναι και μάθουν τι ακριβώς έκανε. Όταν αναγνωρίσει, όπως ο Μίσσιος, ο Κύρκος και ο Λαζαρίδης πως: “ευτυχώς ηττηθήκαμε, σύντροφοι”. Τότε θα έχει ηττηθεί και σε ηθικό επίπεδο. Και τότε θα πάψουμε επιτέλους να ζούμε με τον φόβο ότι το φυτώριο τεράτων του ΚΚΕ συνεχίζει να εκκολάπτει τους μελλοντικούς “καπετάνιους” του διχασμού και της εθνικής καταστροφής: Ζαχαριάδηδες, Βελουχιώτηδες ή Τσίπρες
Σε αδιέξοδο βρίσκονται οι εργαζόμενοι
στην εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, «Αυγή», μετά την επεισοδιακή γενική
συνέλευση που πραγματοποιήθηκε σε συνέχεια της παραίτησης του Νίκου
Τσαγκρή, ο οποίος είχε αναλάβει το εγχείρημα ανανέωσης της εφημερίδας.
Αναρτήσεις
