Ανοιχτό κάλεσμα για αλληλεγγύης και συντονισμού του αγώνα.

Οι εργαζόμενοι της Αφοί Βλάχου, όπως και οι περισσότεροι συνάδελφοι του κλάδου, εδώ και περίπου 6 μήνες, αντιμετωπίζουμε την προσπάθεια της εργοδοσίας να εφαρμόσει τα αντεργατικά μέτρα που έχουν ψηφιστεί. Από την πρώτη στιγμή, μέσα από γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων με το Σωματείο μας, καταφέραμε να το αντιμετωπίσουμε συλλογικά ως ένα σώμα και να μην αφήσουμε τον καθένα μόνο του, να υποκύψει στο φόβο και την ηττοπάθεια.

Στις αρχές Οκτώβρη, χωρίς καμία προειδοποίηση, πληρωθήκαμε την εξόφληση του προηγούμενου μήνα και έλειπε το επίδομα γάμου. Γνωρίζοντας ότι με τη λήξη των Συλλογικών Συμβάσεων το επίδομα γάμου αμφισβητείται, αποφασίσαμε να μην τους το χαρίσουμε. Μετά από λίγες ώρες σταμάτησαν όλες οι μηχανές του εργοστασίου. Με αυτή τη δίωρη στάση στείλαμε το πρώτο μήνυμα ότι δεν θα παραιτηθούμε των δικαιωμάτων που με κόπο και αγώνες έχουμε κατακτήσει τόσα χρόνια. Η εργοδοσία τότε έκανε πίσω. Παρόλα αυτά ενώ έδωσε και πάλι το επίδομα γάμου, στα εξοφλητικά το πέρασε ως «οικειοθελής παροχή». Αυτό σημαίνει ότι πιο εύκολα δίνεται η δυνατότητα να μας το ξανακόψει.

Το Νοέμβρη μέσα από γενική συνέλευση του εργοστασίου, επανήρθαμε, ζητώντας από τη Διοίκηση να υπογράψει επιχειρησιακή ΣΣΕ, διατηρώντας όλα τα μισθολογικά δικαιώματα. Η Διοίκηση αρνήθηκε, παρόλο που τότε έδινε την υπόσχεση ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει σε μειώσεις.
Δεν πέρασε πολύς καιρός για να διαψευστεί. Το Μάρτη του 2013, ξεκίνησε να καλεί τους εργαζόμενους έναν-έναν ζητώντας τους να δεχτούνε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις 15%. Προχωρήσαμε σε νέα γενική συνέλευση που συμμετείχε σχεδόν το σύνολο των εργαζομένων, από την παραγωγή και τα γραφεία. Με μυστική ψηφοφορία, αποφασίσαμε ομόφωνα, ότι «όχι απλά δεν υπογράφουμε μειώσεις, αλλά διεκδικούμε τη υπογραφή επιχειρησιακής ΣΣΕ με τις ίδιες αποδοχές». Για να πιέσουμε, προχωρήσαμε σε 24ωρη απεργία με απόλυτη επιτυχία.

Η εργοδοσία δεν το άφησε έτσι, όταν είδε την αποφασιστικότητα των εργατών, μας μάζεψε όλους μαζί για να μας μεταπείσει. Έκανε προσπάθεια να «φιμώσει» τους εκπροσώπους του Σωματείου αφαιρώντας τους συνεχώς το λόγο. Δεν κατάφερε πάλι να πείσει κανέναν. Μετά από λίγες ημέρες επανήρθε με νέα πρόταση. ΄Έριξε το δόλωμα ότι απλά θα αντικαταστήσει ένα μέρος των αποδοχών με κουπόνια σε εμπορικά καταστήματα. Έτσι όπως είπε δεν θα χάναμε τίποτα. Σε νέα γενική συνέλευση, οι εργαζόμενοι απάντησαν όχι.

Αδιαφορώντας για την θέληση των εργατών η Διοίκηση την 1η Απρίλη μοίρασε σχέδια ατομικών Συμβάσεων με την πρότασή της για τα κουπόνια. Μετά από λίγες ημέρες, πήρε την απάντηση από τη συνέλευση των εργατών που αρνήθηκε και συλλογικά επέστρεψε όλα τα σχέδια συμβάσεων που είχαν μοιραστεί. Μετά από νέο κάλεσμα και πίεση της εργοδοσίας, πετύχαμε για πρώτη φορά να δεχτεί να κάτσει να συζητήσει για το σχέδιο επιχειρησιακής σύμβασης που προτείναμε.

Ποιο είναι το συμπέρασμα;
Οι εργαζόμενοι της Αφοί Βλάχου, έχουμε ξεκινήσει έναν αγώνα δύσκολο, που δεν μπορούμε να ξέρουμε αν θα τα καταφέρουμε. Κανένας αγώνας άλλωστε, δεν μπορεί να έχει εξασφαλίσει εκ των προτέρων την επιτυχία του. Το σίγουρο είναι ότι νιώθουμε όλοι εντάξει με τους εαυτούς μας, ότι δεν τα παρατήσαμε, δώσαμε μάχη. Ξέρουμε ότι όταν έρθει η ώρα και τα παιδιά μας ρωτήσουν τι κάναμε εμείς για να μην δουλεύουνε σαν σκλάβοι, θα έχουμε κάτι να τους πούμε. Ότι τότε δεν ακολουθήσαμε το «νόμιμο και το εφικτό», αλλά διαμορφώσαμε αιτήματα με βάση τις ανάγκες μας, είπαμε ότι εμείς δεν ζούμε με μισθούς πείνας και κουπόνια πτωχοκομείου.
Είμαστε πιο δυνατοί από ποτέ, γιατί μέσα από αυτή τη διαδικασία είδαμε τι μας ενώνει και αυτό είναι το ταξικό συμφέρον. Αφήσαμε πίσω τις αντιλήψεις που μας χωρίζανε σε παλιούς- νέους εργαζόμενους, παραγωγή -γραφεία, Έλληνες- μετανάστες, χειριστές- βοηθοί.

Καταλάβαμε ότι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα, όταν παλεύουμε με το ταξικό Σωματείο των Λιθογράφων και όχι ο καθένας μόνος του. Ότι μέσα από συλλογικές διαδικασίες μπορούμε να παίρνουμε τις πιο σωστές αποφάσεις, αλλά και να σχεδιάζουμε και να οργανώνουμε την κάθε μας αγωνιστική κίνηση. Φάνηκε ότι το Σωματείο μας έλεγε την αλήθεια, αποκαλύπτοντας κάθε φορά τις παγίδες και τους κινδύνους, χωρίς ωραιοποιήσεις, έδειξε ότι δεν τα διπλώνει στα δύσκολα και δεν εξαγοράζεται. Η επίθεση της εργοδοσίας στα πρόσωπα των συνδικαλιστών, επιβεβαίωσε ότι είναι σε άλλη όχθη και τους πολεμάνε γιατί δεν πατάνε σε δύο βάρκες όπως κάνουν άλλοι συνδικαλιστές.

Τώρα χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη των συναδέλφων μας και από άλλους χώρους δουλειάς.
Δεν ζητάμε υλική βοήθεια, ούτε ανακοινώσεις ότι είμαστε μαζί. Αυτό που έχουμε ανάγκη, είναι να ανάψουν και αλλού τέτοιες εστίες αντίστασης. Όλο και περισσότεροι να είναι οι χώροι που αντιστέκονται. Παίρνουμε κουράγιο από τους συναδέλφους της SOFTEX που σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες υπογράψανε Σύμβαση και μάλιστα με παροχές πολύ πιο πάνω από τις τελευταίες κλαδικές συμβάσεις.

Όταν οι χώροι αντίστασης και απειθαρχίας στους νόμους που μας θέλουν μισθωτούς σκλάβους αυξηθούν, τότε η εργατική τάξη θα πάψουμε να είμαστε με την πλάτη στον τοίχο.

Σωματειακή Επιτροπή Εργαζομένων Αφοί Βλάχου