40 χρόνια φούρναρης... τι να πω εγώ τώρα που το ψωμί είναι προψημένο και πλαστικό;
Να πω κι εγω μερικά, όμως. Και ν'αρχίσω απο τα "χοντρά" νούμερα, μια και λίγο-πολύ σας διάβασα όλους. 25χρονε από τα βόρεια, αν τα 7 εκ τα χρωστάς σε κλαίω, αν τα είχες και τα επένδυσες, σε κλαίω δυο φορές.
Εμπλεξα στη δουλειά από το 1968 και μ' άρεσε. Τυπογραφεία της προκοπής στην Αθήνα, 5-6. Λιθογραφεία; επίσης άλλα τόσα (γιατι τότε υπήρχε διαφορά). Α και τσιγκογραφεία (γιατί τότε τυπώναμε με "κλισέ"). Και οι εφημερίδες το ίδιο. Και για να πας στην εφημερίδα το ημισέλιδο (συνήθως στο τσακ, βράδυ στο μάρμαρο) σου έπεφταν τα χέρια (τουλάχιστον). Η "ψηφιακή" εποχή ήταν τότε ακόμη επιστημονική φαντασία. Όμως στο χώρο χωρούσαν μόνο οι "μάστορες". Με τεχνική και αισθητική παιδεία και οπωσδήποτε πείρα ετών.
Οι τυπογράφοι; ψημένοι στις στοιχειοθεσίες (χαρτάκια ανάμεσα στα στοιχεία για τη σωστή απόσταση), στις όρθιες, στα επίπεδα και στις όφσετ (τα μελάνια με το δάχτυλο στο χαρτί, κιόμως πετύχαινε). Οι τσιγκογράφοι να σκαλίζουν στο χέρι ότι δεν έφαγε το οξύ. Στα (λίγα) ατελιέ να διορθώνουν τις 4χρωμίες στο χέρι και να μασκάρουν με άμπντεκ(;).
Τέλος οι μακετίστες (το γραφίστες φάνηκε αργότερα), απίστευτοι τεχνίτες, με γνώση του χρώματος (αρκετοί ζωγράφοι της Κ.Τ. ή εμπειρικοί) και κάποιοι απόφοιτοι της Σχολής Δοξιάδη, που εκείνα τα χρόνια έκανε απίστευτη δουλειά με απίστευτους δασκάλους. Ήθελε κότσια η δουλειά μας τότε, σε κάθε στάδιο. Όμως όσοι ήταν στο επάγγελμα ήταν από μεράκι και αγάπη. Σεβόντουσαν όλοι τη δουλειά τους και δε δεχόντουσαν πελάτη που πήγαινε για πιο φτηνά, αλλά ΜΟΝΟ για πιο καλά. Υπήρχε σεβασμός, ποιότητα και αξία.
Για μένα έτσι ήταν μέχρι το 1981 που απέκτησα για άσχετη χρήση έναν Apple. To 1985 ήρθε ο πρώτος μου Macintosh (σε τιμή δυαριού). Σκέφτηκα πως θα γλυτώναμε το χαμαλήκι της δουλειάς, δε φαντάστηκα πως βγάζουμε τα μάτια μας. Και τα βγάλαμε. Ντιπ που λέμε αγγλιστί.
Κάθε πισι και "γραφίστας". Κάθε εκτυπωτικό και "τυπογράφος". Οι πελάτες λιγότεροι μια και η πίτα μίκραινε (από πότε έχετε να φτιάξτε επιστολόχαρτα;) και πήραν κι αυτοί πισι και γραμματούλα που "κοίτα τι ωραίο, μόνη της το έκανε" κι όλοι μαζί εκτός από την αισθητική υποβάθμιση ξεχάσαμε την τιμή της αξίας κι ορμήσαμε να κατασπαράξουμε την τιμή, για να δούμε στο τελος ποιος θα φαγωθεί.
Μην τρωγώσαστε λοιπόν. Δε φταίει τιποτ'άλλο παρά η εποχή μας. Μια ξερή εποχή με απαίδευτους επαγγελματίες (σε όλα τα επαγγέλματα) με κύριο οδηγό το χαμηλό κόστος. Και με απαίδευτο κονό-πελάτες, που ξέρουν μόνο το "πόσο κάνει". Και το χειρότερο, μια εποχή χωρίς λαχτάρα και κέφι. Και στα πεταχτά είδα ερώτηση για το μέλλον του κλάδου. Η ταπεινή μου γνώμη: ΚΑΝΕΝΑ! το ίντερνετ θα τα καταπιεί όλα...
Αναρτήσεις
