Η «έκθεση Πόρτερ» και η ΑΡΙΣΤΕΡΆ των βορείων προαστίων

Η «έκθεση Πόρτερ» (ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του 1947 και αποτελούνταν από 190 σελίδες) ήταν καταπέλτης για το πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της εποχής. 

Θα κλείσει αιώνας από την σύνταξη της και πάλι θα είναι επίκαιρη, γιατί θα κυβερνάται τότε η χώρα από τα εγγόνια η τα δισέγγονα των τότε κουκουλοφόρων-γερμανοτσολιάδων.

\Διεφθαρμένοι και αντιδραστικοί πολιτικοί, κερδοσκόποι επιχειρηματίες, κοινωνικά ανάλγητη ολιγαρχία, που ζούσε με προκλητική πολυτέλεια, ενώ η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού υπέφερε από ανέχεια…

Το «καθεστώς της Αθήνας» περιγραφόταν ως «αυταρχικό», η δημόσια διοίκηση αναποτελεσματική, διαβρωμένη από επιχειρηματικά συμφέροντα, υποταγμένη πλήρως στο πελατειακό πολιτικό σύστημα. Οι κρατικοί προϋπολογισμοί περιείχαν μόνο ενδεικτικά μεγέθη, οι λογιστικές πρακτικές του δημοσίου ήταν παντελώς αναξιόπιστες. Το κράτος αδυνατούσε να απαντήσει σε στοιχειώδη ερωτήματα, όπως λόγου χάρη πόσους υπαλλήλους είχε… Οι διαπιστώσεις αυτές, κι άλλες πολλές παρόμοιες, εξηγούσαν την πλήρη αποτυχία των προηγούμενων προγραμμάτων οικονομικής βοήθειας. Ενώ είχαν δαπανηθεί 700 εκ. δολ., η οικονομία δεν είχε ανακάμψει και παρέμεινε δέσμια της εξωτερικής βοήθειας.
 Γράφει ο Πόρτερ:
«Απ” ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολι­τική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος.[...] στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.

Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οι­κονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής.

Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.

Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν απο­κομίζει κανένα όφελος απ” αυτό.

Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελ­λάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες.

Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κρά­τος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτι», τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους.

Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – θα ενεργοποιηθεί. Οι περισσότεροι απ” αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τ” αγγλικά. Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα. Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντι­κότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών. Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ” τα πιο φίνα κρασιά και φα­γητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αρι­στοκρατικών σπορ.

Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή.

Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ” αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα.

Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδο­σκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς.

 Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή. Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις τό σύνολον του πληθυσμού θα επέφερεν ελάχιστην βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώ­σεως. Αλλ” ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της πτώχειας συντείνει εις το να εξοργίζη τας μάζας και να υπογραμμίζη την δυστυχίαν των πτωχών.

Δύο και ήμισυ έτη μετά την απελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μί­αν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ούσιαστικήν έξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν. Εις ολόκληρον την χώρα, απ΄ άκρου εις άκρη, κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν.

 Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες.»

Η Ελλάδα για άλλη μια φορά με κυβέρνηση αριστεράς πιάστηκε στη μέγγενη των μνημονίων και ξεπούλησε την πατρίδα.
Όσο η οικονομία ασφυκτιά εν αναμονή της συμφωνίας, ας ρίξουμε μια ματιά στην αποκαλυπτική εικόνα για να δούμε πού θα “γλυστρίσουν” τα χρήματα χωρις να τα ακουμπήσουμε.
Απ’το πακέτο των 7 δισ τα 4,2 φεύγουν στην ΕΚΤ, 2 πηγαίνουν καρφί στο ΔΝΤ και τα υπόλοιπα στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων και μόλις μισό δισ στη τράπεζα της Ελλάδος.
Απ΄τα 85 δισ του προγράμματος, πάνω απτα μισά πηγαίνουν στον ESM ενώ συνολικά 47 δισ στις λήξεις χρέους.