Ολα είναι δυνατά στη δημοκρατία της απάθειας.

Τ​​ίτλος τιμής εθεωρείτο η απουσία «γκέτο» στην Αθήνα. Εμείς δεν αποθηκεύαμε τους μετανάστες σε αποκλεισμένα προάστια, όπως οι Γάλλοι φέρ’ ειπείν.

Μας έφταναν οι τσιγγάνοι και οι φυλές των Εξαρχείων.

Οι μετανάστες κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν ελεύθεροι, αναμειγνύονται με τον ιθαγενή πληθυσμό, κατά προτίμηση στο κέντρο της πόλης.

Η ελληνική κοινωνία δεν περιθωριοποιεί. Είναι μια «ανοιχτή» κοινωνία που δέχεται και υποδέχεται τους πάντες. 

Γίναμε κι εμείς επιτέλους πολυπολιτισμικοί, με τον τρόπο μας εννοείται, α λα γκρέκα. Αμετανόητα προοδευτικοί, υπέροχα ανθρωπιστές. Είμαστε καλοί άνθρωποι.

Η μετανάστευση είναι ένα από τα ταμπού που ταλανίζουν το συλλογικό μας υποσυνείδητο. Και όπως όλα τα ταμπού, παράγει υστερικές αντιδράσεις.

Αν τολμήσεις να πεις ότι υπάρχει πρόβλημα με το μείγμα, διότι δεν παράγει σύνθεση, άρα μπορεί εν δυνάμει να γίνει και εκρηκτικό, είσαι ξενόφοβος και ρατσιστής. 

Αν τολμήσεις να ρωτήσεις πώς γίνεται να κλείνουν καθημερινά τα ελληνικά μικρομάγαζα και να ανοίγουν διάφορα μίνι μάρκετ και πωλητήρια κινητών από μετανάστες, είσαι κατάπτυστος. 

Αν αναρωτηθείς πώς είναι δυνατόν να έχουν κατασυκοφαντηθεί περιοχές ολόκληρες, όπως η πλατεία Βικτωρίας και το Πεδίον του Αρεως, θα σε κοιτάξουν στραβά. Πώς είναι δυνατόν να γίνουν καταυλισμοί στο κέντρο μιας πρωτεύουσας; Ολα είναι δυνατά στη δημοκρατία της απάθειας.

Οπως επινοήσαμε την πιλοτή και τις αναμονές για να στεγάσουμε τα όνειρά μας, έτσι και επινοήσαμε ένα μοντέλο πολυπολιτισμικότητας για να περιθάλψουμε την προοδευτική μας απάθεια.

Στηρίζεται σε ένα νόμο απαράβατο, ότι η φύση δεν ανέχεται τα μπλεξίματα . Καλώς ήλθατε μιας που μας ήλθατε, όπου βρείτε κενό διαμέρισμα ή μαγαζί μπείτε μέσα. Ούτως ή άλλως, άδειο είναι.