Φθάνει πια με τις ταξικές ενοχές.

  Όσο πιο μεγάλη η υποκρισία των κομμουνιστών, τόσο πιο μεγάλη η επιρροή τους.

Είναι δικαίωμά μου να αγοράσω ένα διαμέρισμα και να το έχω κενό, επειδή θέλω να το επισκέπτομαι μια φορά το χρόνο.

Είναι φυσιολογικό; Ναι, είναι. Είναι ιδιοκτησία μου και δεν οφείλω σε κανέναν την παραμικρή υποχρέωση. "Μα υπάρχουν άστεγοι και εσύ έχεις αχρησιμοποίητο σπίτι"; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι πιο κυνική από αυτή: "Δεν ευθύνομαι εγώ για την τραγωδία τους.

Και εφόσον δεν ευθύνομαι, δεν είμαι υποχρεωμένος να χαρίσω την περιουσία μου επειδή έτσι θέλει το μπολσεβικικό απολίθωμα του κάθε Κόρμπιν. Όπως δεν θα απαιτήσω από τον υπόλοιπο κόσμο να καλύψει τα χρέη της εταιρείας μου, να μην απαιτεί και εκείνος να καλύψω τα δικά του".

Η φιλανθρωπία και η κοινωνική αλληλεγγύη ΔΕΝ μπορεί να είναι επιτακτικές.
Εναπόκεινται μονάχα στο ήθος και την αλτρουιστική διάθεση του κάθε ανθρώπου.