Τελείωσε και η εποχή των ψευδαισθήσεων.
Όταν ακόμα και οι λεγόμενοι «παραδοσιακοί σύμμαχοι» μας γυρίζουν την πλάτη, τότε το πρόβλημα δεν είναι πια διπλωματικό. Είναι υπαρξιακό.Η κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ εδώ και έξι χρόνια δεν έχει καταφέρει να εδραιώσει ούτε έναν σταθερό δίαυλο επιρροής σε ζωτικής σημασίας διεθνή ζητήματα.
Η χώρα μας περιφέρεται ξεβράκωτη, όλο και πιο απομονωμένη στο γεωπολιτικό τοπίο, με μοναδικό διακριτικό τη στάμπα του «προβλέψιμου και δεδομένου συμμάχου», του ζητιάνου, των κομπιναδορων, του τελευταίου απατεώνα ζήτουλα της ΕΕ.
Και φυσικά… όλοι οι λογαριασμοί, οι μίζες, πληρωμένοι, μέχρι τελευταίου ευρώ, από τον Έλληνα φορολογούμενο.
Όμως φαίνεται ότι η εποχή των φαντασιώσεων και της ισχυρής ελλάδας τελείωσε. Ήρθε η ώρα της αλήθειας.

Ο Μακρόν, στη σκιά της κρίσιμης συνάντησης στον Λευκό Οίκο για την Ουκρανία, αποφάσισε να προσφέρει στη γείτονα Τουρκία έναν ρόλο-κλειδί στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα ασφαλείας. Αναβάθμισε ευθέως την Άγκυρα ως χώρα-παίκτη αποτροπής και «εγγυήσεων ασφάλειας» για την Ευρώπη.
Δηλαδή, ένας σύμμαχος του ΝΑΤΟ που κατέχει παράνομα εδάφη χώρας-μέλους της Ε.Ε. (Κύπρος), απειλεί ευθέως άλλο μέλος (Ελλάδα) και συμμαχεί με τη Ρωσία, ανακηρύσσεται «πυλώνας ασφάλειας». Από ποιους; Από εκείνους που ισχυρίζονται ότι σέβονται το Διεθνές Δίκαιο.
Η Γαλλία δεν το κάνει πρώτη φορά. Υπήρξαν και οι σιωπές της στις πωλήσεις των Meteor, οι εγκρίσεις για τα Eurofighter προς την Τουρκία, οι υπόγειες συνομιλίες των δύο πλευρών την ώρα που η Ελλάδα αγόραζε τα «υπερόπλα» με το κιλό από τους φόρους του ελληνικού λαού.