Η κυβέρνηση της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ αποφεύγει τη συζήτηση όχι επειδή δεν έχει κάτι να πει – αλλά επειδή δεν έχει τίποτα να υπερασπιστεί…
Ποτέ άλλοτε, από τη Μεταπολίτευση, δεν βρεθήκαμε σε τέτοια κατάντια. Στα χέρια του Μητσοτάκη και στα νύχια της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και της αντιπολίτευσης.
Η Ελλάδα «δεν πεθαίνει, σαπίζει». Η χώρα σαπίζει και δεν το ’χουμε πάρει πρέφα.
Μάρτιος 2024. Δύο μεγάλα εργοστάσια κατεβάζουν τον διακόπτη λειτουργίας τους δια παντός στην Ελλάδα, η υαλουργία «Γιούλα» στο Αιγάλεω και η χαρτοποιία Sonoco Hellas στη Θεσσαλονίκη και το Κιλκίς.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι και το 2023 είχε μπει λουκέτο σε άλλα τέσσερα εργοστάσια: της Tupperware στη Θήβα, της Reckitt Benckiser στο Βασιλικό Χαλκίδας και των μονάδων της Crown Hellas Can σε Πάτρα και Κόρινθο.
Η πραγματικότητα είναι αυτή και ουδεμία σχέση έχει με τον φανταστικό «κόσμο» της ανάπτυξης που θέλει άλλη μια φορά να μας πουλήσει το διεφθαρμένο επιτελικό κράτος της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.
Αυτά που λένε απέχουν παρασάγγας από αυτά που βιώνουμε και βλέπουμε να συμβαίνουν στην καθημερινότητα μας. Και αναρωτιόμαστε αν ζουν κάπου αλλού όλοι αυτοί που έχουν αναλάβει τα ηνία της χώρας μας.
ΛΟΥΚΈΤΑ ΠΑΝΤΟΥ
Πώς μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη όταν κλείνουν οι ελάχιστες βιομηχανικές μονάδες παραγωγής που έχουν απομείνει στην χώρα;
Όσες βιομηχανίες δεν έκλεισαν, μεταφέρθηκαν σε γειτονικές χώρες (από την Βουλγαρία και την Τουρκία μέχρι την Αλβανία, την Ρουμανία και την…Πολωνία) αφήνοντας πίσω τους πολλές χιλιάδες άνεργους Έλληνες εργάτες, ανοίγοντας «πληγές» στην εθνική οικονομία και τεράστια «κενά».
Μέσα σε αυτή την κρίσιμη περίοδο διαλύθηκε συστηματικά η Ελληνική βιομηχανία, η πλειονότητα της βιοτεχνίας και ο δευτερογενής τομέας, ενώ ουσιαστικά αφέθηκε στο… έλεος των πολυεθνικών, των συνδηκαλΗστών και των πολιτικών της χώρας η πρωτογενής παραγωγή.
Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat,από το 2008 έχουν κλείσει 244.000 επιχειρήσεις και έχουν χαθεί 842.000 θέσεις εργασίας. Χιλιάδες επιχειρήσεις μετακομίζουν στο εξωτερικό, οι μικρομεσαίες κυρίως στη Βουλγαρία και στην Κύπρο και οι μεγαλύτερες σε Ευρωπαϊκές χώρες.
Η βαριά βιομηχανία και της χώρας βρίσκεται σε πορεία εξαφάνισης. Μεγάλες μονάδες όπως το εργοστάσιο της Χαλυβουργίας Ελλάδος στην Ελευσίνα, η χαλυβουργία Hellenic Steel, θυγατρική της ιταλικής Ilva, η Konti Steel της Arcelor Mittal, το εργοστάσιο τσιμέντου στη
Χαλκίδα της ΑΓΕΤ και η Χαλυβουργική διέκοψαν εντελώς ή περιόρισαν δραστικά τη λειτουργία τους.
Το ίδιο συνέβη και με το εργοστάσιο της Αλουμύλ στην Ξάνθη, τη σωληνουργία ΒΕΤ Α.Ε., τις μεταλλικές κατασκευές της ΒΙΟΜΕΚ, το εργοστάσιο των Ελληνικών Σωληνουργείων Χαλκίδας της Μηχανικής.
Τους τελευταίους λίγους μήνες έκλεισαν και το εργοστάσιο ελαστικών προϊόντων της Contitech ΙΜΑΣ στον Βόλο, η βιομηχανία συσκευασίας ΒΙΣ στην ίδια πόλη και, βέβαια, η χαρτοβιομηχανία Softex.
Είχαν προηγηθεί λουκέτα στην χαρτοποιία Θράκης και μονάδες της SCA Hellas. Οπως και στο εργοστάσιο της Pepsico-ΗΒΗ στο Λουτράκι. Στα brands που εξέλειψαν από την ελληνική αγορά ή αποτελούν πλέον σκιά του εαυτού τους περιλαμβάνονται πολλοί ακόμα όπως η Neoset, η Shelman και η Nutriart.
Όλα τα παραπάνω ονόματα δεν αποτελούν παρά σταχυολόγηση μερικών εκ των γνωστότερων απ’ αυτές που αντιμετώπισαν συντριπτικές προκλήσεις.
Στο λιανεμπόριο, πριν από την Ηλεκτρονική, είχαν κλείσει το 2015 τα Σούπερ Μάρκετ Λάρισα και λίγα χρόνια πριν είχαν αποχωρήσει ξένοι όμιλοι όπως η Aldi και η Saturn αλλά και ο γερμανικός όμιλος Metro που πούλησε το δίκτυο καταστημάτων Makro και η Carrefour που έφυγε πουλώντας το μερίδιό της στον όμιλο Μαρινόπουλου.
Το περασμένο καλοκαίρι έφυγε και η Groupon και νωρίτερα το 2015 η Royal Bank of Scotland, μια από τις λιγοστές εναπομείνασες μεγάλες ξένες τράπεζες στην Ελλάδα, ανακοίνωνε στους εργαζομένους της πως θα κρατήσει στην Αθήνα μικρή μόνον αντιπροσώπευση. Το κύμα αυτό των ξένων αποεπενδύσεων είχε ξεκινήσει τα προηγούμενα χρόνια με την επιβολή μεγάλων φορολογικών επιβαρύνσεων της Ελλάδας.
Προηγήθηκαν έτσι οι αποχωρήσεις των Citigroup από τη λιανική τραπεζική, της γαλλικής BNP Paribas, που έμεινε επίσης μόνον με απλή αντιπροσώπευση στην Αθήνα. Όπως και των επίσης γαλλικών Crédit Agricole και Société Générale αλλά και της πορτογαλικής Banco Commercial Portugues.
Τα λουκέτα και οι αποχωρήσεις αυτές έγιναν διάσπαρτα μέσα στην τελευταία επταετία της ευρωζωνικής καταστροφής και το βάθος της επιχειρηματικής αποψίλωσης της Ελλάδας δεν έχει προηγούμενη στην Ελληνική και ίσως στην παγκόσμια ιστορία.
Αναρτήσεις
