Τέτοια εποχή πριν από 180 χρόνια, ενώ το νεοελληνικό κράτος δεν είχε ακόμη επισήμως αναγνωρισθεί, κυκλοφορούσε μια περίεργη πρόσκληση. Οι Ελληνες καλούνταν να πουλήσουν κουρέλια που είχαν στα σπίτια τους! Αν δεν ήθελαν παράδες, μπορούσαν να τ ανταλλάξουν με χαρτί!
Το κεφάλαιό, όμως, πολύ γρήγορα εξαντλήθηκε και απευθύνθηκαν στον Καποδίστρια για ενίσχυση. Ο κυβερνήτης δεν έδωσε σημασία στο αίτημά τους. Το εργαστήριο έκλεισε και ο Νικηταράς μετέφερε τον εξοπλισμό στο σπίτι του.
Ζητούσαν 30.000 δραχμές για την αγορά εξοπλισμού, προμήθεια πρώτων υλών για έναν χρόνο και για τη μισθοδοσία 40 εργατών. Πρόβλεπαν ότι θα εισπράττανε 100.000 δρχ. τον χρόνο. Οι υπολογισμοί τους δεν ήταν υπεραισιόδοξοι, αφού είναι αποδεδειγμένη η όχι μικρή κατανάλωση χαρτιού την περίοδο εκείνη.
Το αίτημά τους απορρίφθηκε.
Υστερα από μισό αιώναΗ τρίτη απόπειρα για δημιουργία νεοελληνικού χαρτοποιείου γίνεται το 1871 από τον λόγιο και τυπογράφο Κ. Νικολαϊδη-Φιλαδελφέα στην Αθήνα. Προσπάθησε να εξασφαλίσει προνόμια από την κυβέρνηση και δάνειο από την Εθνική Τράπεζα, αλλά οι αιτήσεις του απορρίφθηκαν. Το πρώτο εργοστάσιο χαρτιού θα κατασκευάσει έξι χρόνια αργότερα στο Φάληρο ο Βασίλειος Βουραξάκης, έμπορος από τη Γορτυνία. Θα λειτουργεί έως το 1904, όταν καταστρέφεται από πυρκαγιά. Η πρώτη οργανωμένη χαρτοβιομηχανία στην Ελλάδα άρχισε να λειτουργεί πολύ αργότερα (Χαρτοποιεία Αιγίου από το 1924).




















