Οι δημοσιογράφοι υποστήριξαν όλες εκείνες τις πολιτικές που εξαθλίωσαν τον Ελληνικό λαό.

Αν δεν υπήρχαν οι δημοσιογράφοι του καθεστώτος που ανέλαβαν την ευθύνη να «περάσουν» στον ελληνικό λαό μια πολιτική που χωρίς τη βοήθεια και της πλειονότητας των ΜΜΕ δεν θα μπορούσε να περάσει ούτε με πραξικόπημα, ούτε με πόλεμο, ούτε με τη συνεπικουρία ξένου στρατεύματος κατοχής.

Οι δημοσιογράφοι που ανέλαβαν αυτόν τον ρόλο είναι τριών ειδών:
οι αφ’ εαυτών τους ορμώμενοι οσφυοκάμπτες εξ επιλογής και προαιρέσεως,
οι υπήκοοι στα κελεύσματα του αφεντικού τους
οι τυχοδιώκτες, εθνοπροδότες, εκείνοι που επωφελούνται από πάσα κατάσταση.

Και τα τρία είδη, έκαναν, από θέσεις-κλειδιά, θόρυβο μεγατόνων, άσκησαν ιδεολογική τρομοκρατία, εξαπέλυσαν θηριώδη προπαγάνδα κι έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για να βάλουν οι Δυνατοί στο χέρι τους πάντες και τα πάντα οριστικώς και αμετακλήτως καταστρέφοντας, προδίδοντας και διαλύοντας την χώρα και των Έλληνα εργαζόμενο και συνταξιούχο.

Στη χώρα έγινε πόλεμος, η Ελλάδα υπέστη επίθεση εκ των έσω και απ’ έξω, με τους δημοσιογράφους αυτούς να ’ναι οι «αργυρές λόγχες» μιας πέμπτης φάλαγγας αργυρώνητων χρυσοκανθάρων χωρίς προηγούμενο.

Δεν άφησαν εργαζόμενη τάξη χωρίς να τη συκοφαντήσουν κατά συρροή, δεν άφησαν πολίτη χωρίς να προσπαθούν να τον τρομοκρατήσουν συστηματικώς, μονίμως και επιμόνως, δεν άφησαν ψέμα χωρίς να το πουν, ώσπου να μη μείνει τίποτα όρθιο και η χώρα να σέρνεται σαν κυνηγημένο αγρίμι από δόκανο σε δόκανο και από χωσιά σε χωσιά.

Δεν ξέρω πώς κοιμούνται αυτοί οι «συνάδελφοι» τα βράδια. Υποθέτω μια χαρά, με τα αργύρια κάτω από το μαξιλάρι, άλλωστε για αυτούς τα «κορόιδα» και «οι γραφικοί» είναι οι υπόλοιποι δημοσιογράφοι (που επιπροσθέτως τους παίρνει κι αυτούς η μπάλα της ρετσινιάς του «αλήτη, προδότη και του ρουφιάνου»)...