Η βλακεία και η ηλιθιότητα σαν συμπεριφορά είναι η επανάληψη βλακωδών πράξεων από το ίδιο άτομο ή ομάδα, που καταδεικνύουν φαινομενικά ανεξήγητη αδυναμία προσαρμοστικής μάθησης ή άρνηση προόδου.
Σίγουρα η εφαρμογή της συνεπάγεται ελάττωση των πιθανοτήτων ενός ατόμου είτε να προοδεύσει είτε ακόμη και να επιβιώσει, σε ατομικό ή κοινωνικό επίπεδο.
Διατυπώνεται πολύ όμορφα σε ένα απόσπασμα από τις “Ιστορίες του κυρίου Κόινερ”, του Μπέρτολ Μπρεχτ:
“Ποιο είναι το μεγάλο μυστικό του βλάκα;” ρώτησαν κάποτε τον κ. Κόινερ. “Αυτό που τον κάνει ακατανίκητο, ανυπέρβλητα κακό και πάντα νικητή;”
Το μεγάλο μυστικό του βλάκα, χμ, για να σκεφτώ λίγο… Αυτός βλάκας; Ποτέ των ποτών. Οι άλλοι είναι πάντα βλάκες. Αυτός ο τίποτα, αυτό το σκουπίδι, ο άνεργος, έχει την ομάδα του που την υποστηρίζει.
Έτσι, ο βλάκας γίνεται αδύσταχτα θρασύς, επικίνδυνος, ανυπέρβλητα αλαζονικός. Και πείθει. Γιατί πάντα υπάρχουν αρκετοί βλάκες γύρω του για να σχηματίσουν μια οπαδική πλειοψηφία και να βγαίνουν με νεκροκεφαλές και σήματα του παναθηναϊκού για να καταστρέφουν δημόσιες περιουσίες και να δημιουργούν προβλήματα στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.
Ηλίθιε σκατόμυαλε βλάκα, η νεκροκεφαλή που έχει σαν σήμα έχει μεγαλύτερο και περισσότερο μυαλό από εσένα, χαμένο κορμί της εξέδρας και της σφαλιάρας.
Αναρτήσεις
