“Αν ήμουν ο διάβολος δεν θα ερχόμουν χρησιμοποιώντας βία αλλά ευκολία. Θα τους έδινα ό,τι θέλουν, και ό,τι έχουν ανάγκη, θα τους έκανα να νιώθουν ομοιογενείς αλλά εντελώς μόνοι, θα τους έκανα να ψυχαγωγούνται διαρκώς αλλά να είναι σιωπηλά κενοί, θα θόλωνα τις γραμμές μεταξύ της αλήθειας και της άποψης, μέχρι που κάτι να μην σημαίνει τίποτα. Θα τους δίδασκα να κυνηγάνε την ντοπαμίνη (ευχαρίστηση) και όχι τον σκοπό, να λατρεύουν τον εαυτό τους αλλά να μισούν αυτό που είναι.
Δεν θα τους κατέστρεφα με πόλεμο, αλλά θα τους κατέστρεφα μα την απάθεια κρατώντας τους αποπροσανατολισμένους και “μουδιασμένους” απλά να σκρολάρουν στα κινητά τους, διαρκώς να σκρολάρουν. Θα διέλυα την οικογένεια επαναπροσδιορίζοντάς την, κάνοντας τους πατεράδες προαιρετικούς, τις μητέρες εξουθενωμένες και τα παιδιά μπερδεμένα.
Θα έδινα στα παιδιά ένα τηλέφωνο πριν ακόμα προλάβουν να πουν τις πρώτες τους λέξεις και θα παρακολουθούσα τα μυαλά τους να σαπίζουν αργά, γλυκά, ήσυχα και το πιο εκπληκτικό από όλα δεν θα ήξεραν ποτέ πως είμαι εγώ! Θα το ονόμαζαν ελευθερία!”.
Αναρτήσεις
