Οι προστατευτικοί νόμοι διέλυσαν την παραγωγική βάση της χώρας. Οι νόμοι αυτοί βρίσκονται ακόμα σε ισχύ και οι άνεργοι στην Ελλάδα είναι περίπου 1.500.000 εκ. Το γεγονός αυτό και μόνο δηλώνει περίτρανα την αποτυχία των νόμων αυτών.
Πρέπει να γνωρίζουν όλοι οι εργαζόμενοι, γιατί και εγώ είμαι ένας από αυτούς στον σκληρά ανταγωνιστικό και ανασφαλή ιδιωτικό τομέα, ότι για κάθε ευρώ που παίρνουμε στη τσέπη μας ο εργοδότης μας δίνει άλλο ένα στο κράτος, είτε για τις εισφορές μας είτε για την εφορία μας. Δεν είδα όμως κανένα συνδικάτο να απαιτεί μείωση των φόρων και των εισφορών από το κράτος στις επιχειρήσεις.
Αντιθέτως όλοι συσπειρώνονται εναντίον του «Μεγάλου Κεφαλαίου» που πίνει το αίμα των εργαζομένων από την υπεραξία που παράγουν. Με τη στάση τους αυτή όμως δεν μείωσαν την υπεραξία εις βάρος των εργοδοτών, αλλά εκμηδένισαν την
αξία εις βάρος των εργαζομένων. Παράλληλα δε, το «Μεγάλο Κεφάλαιο» εγκατέλειψε την παρουσία του στην ελληνική παράγωγη και δεν υπάρχει πια.
Τα συνδικάτα στην Ελλάδα σε πλήρη συνεννόηση με τους πολιτικούς τους φορείς και κοινωνικούς εταίρους, καθόριζαν τις αμοιβές βάση των αναγκών των εργαζομένων και όχι βάση της απόδοσης και της δυνατότητας της επιχείρησης. Ζητούσαν εν ολίγοις από την επιχείρηση να ασκεί κοινωνική πολιτική,(επιδόματα, τριετίες, όριο απολύσεων, υψηλές αποζημιώσεις κ.α.) χωρίς παράλληλα να αφαιρούνται υποχρεώσεις της προς το κράτος.(υψηλή φορολογία, υψηλές εισφορές, απόδοση ΦΠΑ κ.α.)
Συνήθως οι αυξήσεις στους μισθούς(βάση συλλογικής σύμβασης) είχαν την πορεία του πληθωρισμού και όχι της απόδοσης της επιχείρησης. Αν μια επιχείρηση είχε αύξηση κερδών 20% ετησίως, οι αυξήσεις που έδινε ήταν 6% όσο και ο πληθωρισμός. Ποιος λοιπόν έχανε μ’αυτό το φιλεργατικό μέτρο;
Αν πάλι μια επιχείρηση δεν είχε ανάπτυξη αλλά ζημίες, ήταν υποχρεωμένη να δίνει αυξήσεις π.χ. 10% βάση της συλλογικής σύμβασης. Αποτέλεσμα ή να κλείσει ή να μεταφερθεί σε άλλη χώρα. Ποιος λοιπόν έχανε μ’αυτόν τον φιλεργατικό νόμο;
Και σαν να μην έφτανε αυτό ,προστέθηκαν κι άλλοι ακόμα πιο παρεμβατικοί νόμοι στη λειτουργία της επιχείρησης. Ωριμάνσεις, τριετίες. Ένας εργαζόμενος μετά από κάποια χρόνια βάση νόμου δικαιούταν επιπλέον αύξηση της ετήσιας που καθόριζε η συλλογική σύμβαση, χωρίς να λαμβάνει την εργατικότητα , την παραγωγικότητα, τη συμβολή του στην ανάπτυξη της επιχείρησης και την οικονομική δυνατότητα της .
Αποτέλεσμα να συσσωρεύεται ανορθολογικά δυσβάστακτο εργασιακό κόστος που εξανάγκαζε την επιχείρηση, είτε σε αντικατάσταση των ανθρώπων πριν το χρόνο των ωριμάνσεων, είτε σε απολύσεις, είτε σε κλείσιμο και μεταφορά σε άλλη χώρα.
Ποιος λοιπόν ωφελήθηκε από αυτούς τους φιλεργατικούς νόμους; Το όριο απολύσεων, ο αυθαίρετος καθορισμός υψηλών αποζημιώσεων σε συνδυασμό με τις ωριμάνσεις, την προειδοποίηση απόλυσης έως 6 μήνες, την μετενέργεια (την ισχύ της προηγούμενης σύμβασης έως ότου υπογράφει η επόμενη), τη διαιτησία (σε περίπτωση διαφωνίας μεταξύ εργαζομένου και εργοδότη παρουσία της ΓΣΣΕ στο δικαστήριο στις 101 φορές στις εκατό, πάντα δικαιωνόταν ο εργαζόμενος και ας είχε δείξει δείγματα ακαταλληλότητας) και ένα σωρό άλλοι προστατευτικοί νόμοι διέλυσαν την παραγωγική βάση της χώρας.
Ποια συλλογική σύμβαση θα προστατέψει τον παραγωγικό εργαζόμενο από τον ακατάλληλο που προστατεύεται εις βάρος του με συλλογικές και κλαδικές συμβάσεις; Οι νόμοι αυτοί βρίσκονται ακόμα σε ισχύ και οι άνεργοι στην Ελλάδα είναι περίπου 1,5 εκ. Το γεγονός αυτό και μόνο δηλώνει περίτρανα την αποτυχία των νόμων αυτών.
Η μόνη προστασία που μπορεί να έχει ένας εργαζόμενος είναι η ανάπτυξη. Άλλωστε οι χώρες που είναι περισσότερο αναπτυγμένες και διατηρούν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο για τους εργαζόμενους τους, είναι αυτές που εν έχουν τέτοιους αγκυλωτικούς νόμους. (Ιαπωνία, ΗΠΑ, Καναδάς, Βόρεια Ευρώπη, Νέα Ζηλανδία, Αυστραλία κλπ κλπ)
Αντώνης Κρούστης
Αναρτήσεις
