Στην Ελληνική μνημονιακή πραγματικότητα δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούμε τον όρο «εργασία». Είναι πιο δοκιμο να μιλάμε για «απασχόληση».

Η εργασία προϋποθέτει σταθερότητα,
καλές αμοιβές για τους εργαζόμενους, 
δικαιώματα και συλλογικές συμβάσεις. 

Το μοντέλο της σταθερής εργασίας που κυριάρχησε μεταπολεμικά στην Ευρώπη έχει καταρρεύσει. Την θέση του έχει πάρει ένα ξεχειλωμένο εργασιακό περιβάλλον με κακοπληρωμένες και ευέλικτες μορφές απασχόλησης.

Η Επιτροπή Σοφών, που έχει οριστεί από τον αριστερό Υπουργό Εργασίας για να καταθέσει προτάσεις στα εργασιακά εισηγήθηκε μεταξύ άλλων την μείωση (!) του κατώτατου μισθού στον Ιδιωτικό τομέα από τα 586 σε 527 ευρώ μεικτά με σκοπό την αύξηση της απασχόλησης, όπως ισχυρίζεται.

Στην κυβέρνηση της δεύτερης φοράς αριστεράς, προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους την ρετσινιά του νεοφιλελευθερισμού με κάθε τρόπο, και μερικές φορές αυτό μπορεί να καταλήγει και σε τραγελαφικούς θεατρινισμούς.

Αναρωτιόμαστε όμως, υπάρχει κάτι πιο νεοφιλελεύθερο από το να επιτρέπεις να λειτουργεί μια απορυθμισμένη αγορά εργασίας, με μισθούς Βαλκανίων, ανυπεράσπιστους εργαζόμενους και 2.000.000 εκατ. ανέργους;