ΠΡΟΣΟΧΉ ΤΙ ΔΙΑΒΆΖΕΤΕ και ΑΚΟΎΤΕ στα ελληνικά ΜΜΕ. Έπαιξαν την Ελλάδα και τους έλληνες στα ζάρια

Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν παρουσιάζουν ειδήσεις αλλά μεταφέρουν αυτούσια νον πειπερς.

Τα κείμενα που τα "ελληνικά" ΜΜΕ παρουσιάζουν ως "ειδήσεις" είναι είτε ψευδή, είτε βάναυσα κακοποιημένα.

Πρόκειται για κείμενα βαριά λογοκριμένα που κινούνται εντός της στενής κομματικής γραμμής που χαράσσουν οι μονταζιέρες των υπογείων του σάπιου κομματικού παρακράτους, που ξεπούλησε την Ελλάδα και τους Έλληνες.

 Με βάση ανακοίνωση του ΔΝΤ του Μαΐου 2010, το 75% των ετήσιων δαπανών του ελληνικού κράτους καλύπτει μισθούς του δημόσιου τομέα και συντάξεις. Μέσα σε 3 δεκαετίες οι δημόσιοι υπάλληλοι τριπλασιάστηκαν, ενώ όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα έμειναν οι μισοί. Στην ανέμελη πενταετία 2004-2009, οι πρωτογενείς δαπάνες του κράτους εκτοξεύτηκαν από τα 30,4 δισ. στα 57,9.

Μέσα σε μια δεκαετία, τη μοιραία δεκαετία του 2000, οι δαπάνες για μισθούς και συντάξεις διπλασιάστηκαν. Το κόστος του κράτους, από 43% περίπου του ΑΕΠ, ανέβηκε στο 55%... Ακόμη και σήμερα, το 32% των δημόσιων υπαλλήλων βγαίνει στη σύνταξη σε ηλικία μικρότερη των 55 ετών, ύστερα από 7 χρόνια Μνημόνια.

Η μέση σύνταξη που παίρνουν αυτοί οι «γέροντες» είναι 1.177 ευρώ. 46% υψηλότερη από τη μέση σύνταξη που λαμβάνουν οι άνω των 70, που είναι 808 ευρώ. Ξοδεύουμε 125 εκατ. ευρώ τον μήνα (!) για συντάξεις 50άρηδων. Είμαστε η μόνη χώρα της Ε.Ε. που δαπανά το 17,5% του ΑΕΠ της σε συντάξεις, όταν η δεύτερη μετά από μας δίνει το 13,5%.

Τη δεκαετία της μεγάλης λεηλασίας του ’80 από τον Πατερούλη του ελληνικού Σοβιέτ και ιδρυτή του Πα.ΣΟΚ, έλαβαν χώρα στην Ελλάδα 4.471 απεργίες, δηλαδή σχεδόν δύο κάθε εργάσιμη ημέρα. Για δέκα χρόνια 7,3 εκατομμύρια Έλληνες έλαβαν μέρος σ’ αυτές τις απεργίες, και σχεδόν από 92 εκατομμύρια εργατοώρες χάθηκαν εξαιτίας τους.

Και έπεται συνέχεια λεηλασίας, ως εξής:
Από το 1981 έως και το 2012, η Ελλάδα είχε καθαρές κοινοτικές εισροές από τα διάφορα Ταμεία της Ένωσης περί τα 216.000.000.000 δισ. ευρώ – ποσό που κατά μέσον όρο και διαχρονικά αντιπροσωπεύει το 4,5% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος της.

 Την ίδια περίοδο, η χώρα εισέπραξε 3,6 δισ. ευρώ από δύο σταθεροποιητικά δάνεια που ποτέ δεν τίμησε και άρα δεν ολοκλήρωσε, ενώ η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων έδωσε 11,8 δισ. ευρώ επενδυτικά δάνεια σχεδόν μηδενικού επιτοκίου, τα οποία ουδείς γνωρίζει πώς χρησιμοποιήθηκαν και πού. Εικάζεται ότι ένα μέρος πήγε σε έργα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004... (πηγή: αρθρογραφία και σχόλια χρηστών στο capital . gr)

Αν στα πιο πάνω νούμερα προσθέσουμε και τα 240 δισ. ευρώ καθαρό δανεισμό που εισέρρευσε στη χώρα την περίοδο 1981-2008, τότε αντιλαμβανόμαστε και τις πραγματικές διαστάσεις της λεηλασίας που έφερε τη χρεοκοπία.

Επίσης, την ανάσα κόβουν - σε σύγκριση με τα άλλα δυτικά κράτη - οι δείκτες των υπερβολικών “κοινωνικών” προγραμμάτων δαπανών σε πλήρη αναντιστοιχία με τα φορολογικά έσοδα του ελληνικού κράτους, που αποδεικνύει το όργιο της λεηλασίας των δημοσιονομικών που προηγήθηκε της χρεοκοπίας.

Η λεηλασία ολοκληρώνεται με τα στοιχεία του Der Spiegel, σύμφωνα με τα οποία οι ελληνικές καταθέσεις στην Ελβετία υπολογίζονται σε 600 δισ. ευρώ (200 δισ. ευρώ σύμφωνα με το γαλλικό ARTE). Και κάπως έτσι φτάσαμε στα μνημόνια. Λογικό και επόμενο ήταν.

 Κανείς δεν ζήτησε ευθύνες
πού πήγαν 6 χρόνια θυσιών του λαού.
Μας είπαν από το Καστελόριζο ότι απαιτούνται δύο χρόνια θυσιών και μετά η χώρα θα έβγαινε στις αγορές. Μετά μας είπαν από τα Ζάππεια ότι απαιτούνται τρία (ακόμη) χρόνια θυσιών για να δούμε το φως το αληθινό.

 Μετά ο άλλος ο ανεκδιήγητος, της πρώτης φορά αριστεράς, υποσχέθηκε να σκίσει τα μνημόνια. Μετά έγινε το δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου ήταν είναι και θα είναι νομικά δεσμευτικό: "ΌΧΙ στα μνημόνια". Μετά οι πολιτικοί απατεώνες έκαναν το ΌΧΙ , ΝΑΙ . Και εξακολουθούν να το παίζουν υπουργοί και πρωθυπουργοί δίχως να τρέχει μία.

Κανείς δεν ζήτησε ευθύνες • πού πήγαν 6 χρόνια θυσιών του λαού. Πως και γιατί οδηγηθήκαμε σε μισάνθρωπο μνημόνιο 90 δισ. ευρώ. Τι ακριβώς συνέβη, ποιος και γιατί έπαιξε τη χώρα στα ζάρια. Πως και γιατί μηδενίστηκαν οι μετοχές των τραπεζών, καίγοντας 40 δισ. που οι πολίτες από το υστέρημά τους δανείστηκαν.

 Γιατί οι νοικοκυραίοι υπέφεραν, πληρώνοντας στα χρόνια που προηγήθηκαν τίμημα σε αίμα δάκρυα και ιδρώτα. Που πήγαν τα λεφτά που οι νοικοκυραίοι πλήρωσαν στα Μνημόνια 1,2,3. Γιατί στερήθηκε ο λαός. Γιατί ζητούνται νέες θυσίες. Γιατί οδηγηθήκαμε σε αφελληνισμό των (κρατικών) τραπεζών που οι πολίτες έσωσαν.

Ποιος ο ρόλος των ελληνικών θεσμών στη διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων. Ποιος ο ρόλος της δικαιοσύνης. Ποιος και γιατί να πληρώνει φόρους στο αποτυχημένο ελληνικό κράτος, όταν οι κόποι έξι ετών έγιναν θυσία στο μνημονικό Μινώταυρο. Ποιος και γιατί να πληρώσει φόρους στους νεοκομμουνιστές της Σχολής του Σικάγο, ποιος και γιατί να πληρώσει τους κομμουνιστές και τον Τσίπρα που θυσίασε έναν ολόκληρο λαό στο βωμό της φιέστας μιας δήθεν διαπραγμάτευσης.

Με τι μούτρα ζητά θυσίες, όταν το σόου της διαπραγμάτευσης στήθηκε για να κλείσουν οι τράπεζες, με σκοπό να εκβιάσει το ΝΑΙ, για να πετύχει βελούδινη μνημονιακή στροφή, να σώσει την ενότητα του (απο)κόμματός του, να γλιτώσει την υστεροφημία του σαρκίου του, από φόβο μήπως και στιγματιστεί ως προδότης των ιδεών της αριστεράς.

Αν άξιζε η απάτη της διαπραγμάτευσης και το στημένο δημοψήφισμα 90 δισεκατομμύρια Ευρώ. Ποιος και γιατί εξαπάτησε τους Έλληνες με "διαπραγματεύσεις", "δημοψηφίσματα" και "εκλογές", μετά από έξι χρόνια μνημόνια.

Υπέφερε ο λαός 6 χρόνια για να μη φύγει ο Λαφαζάνης από το ΣΥΡΙΖΑ;
Πλήρωσαν οι Έλληνες 90 δισ. το βλοσυρό βλέμμα της Ζωής;
Μαρτύρησαν οι νοικοκυραίοι στο σταυρό των Σαμαροβενιζέλων για να μη πουν οι σύντροφοι το Τσίπρα Ιούδα; Κατέληξαν 6 χρόνια στερήσεων στη μπολιβαριανή φιέστα του δημοψηφίσματος;
Κάηκαν οι θυσίες 6 ετών για να γίνει ο Τσίπρας Μαδούρο των μνημονίων;
Κι όμως, ναι.

Έπαιξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες στα ζάρια
Οι ελληνικοί θεσμοί αμάρτησαν βαρύτατα. Έπαιξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες στα ζάρια, σε μια μικροκομματική παρτίδα τάβλι, που ξεκίνησε στην πύλη του Πολυτεχνείου από την καταραμένη γενιά του και δε λέει ακόμα να τελειώσει. Η ελληνική χρεοκοπία δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά η αιτία της μη λειτουργίας των θεσμών τα τελευταία πενήντα τουλάχιστον χρόνια.

Κατάντησαν την Ελλάδα κράτος αποτυχημένο. Η φρικτή δυσωδία της σήψης που αναδύουν οι ημιθανείς από την κραιπάλη της άσωτης διαχείρισης θεσμοί, έγινε στα χρόνια της χρεοκοπίας αφόρητη. Αντί οι θεσμικοί πυλώνες της λειτουργίας του κράτους να στυλώσουν τα πόδια και, αρνούμενοι να αποδεχθούν τις παθογένειες του παρελθόντος, να σηκώσουν το βαρύ φορτίο της ανοικοδόμησης της λεηλατημένης Ελλάδας, παραδόθηκαν στα αμαρτωλά πάθη του παρελθόντος.
 
Η Ελλάδα «έχασε» το 30% της μεσαίας τάξης της εν μέσω κρίσης σύμφωνα με την Allianz. Η πολύχρονη κρίση συρρίκνωσε την περιουσία των Ελλήνων και αντίστοιχα τη μεσαία τάξη της χώρας, σύμφωνα με έκθεση της γερμανικής εταιρείας (Allianz Global Wealth Report). Βάσει των επίσημων στοιχείων, αναφέρει η έκθεση, η συνολική χρηματοπιστωτική περιουσία των Ελλήνων στο τέλος του 2015 ήταν σχεδόν 30% χαμηλότερη σε σχέση με το υψηλότερο επίπεδο πριν από την κρίση, ενώ στις άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης η θέση των νοικοκυριών ήταν καλύτερη το 2015 σε σχέση με το 2007.

«Η κρίση άφησε μεγάλα σημάδια στην Ελλάδα, όπου ενώ σχεδόν ο μισός πληθυσμός της ανήκε στη μεσαία περιουσιακή τάξη του ευρώ, όταν καθιερώθηκε το νόμισμα, σήμερα ανήκει μόνο το 20%», σημειώνει η έκθεση. «Ταυτόχρονα, όμως, ο πλούτος φαίνεται να συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο στα χέρια μίας μικρής πλούσιας ελίτ:

Οι πολύ πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τον μέσο όρο. Αυτό αποτελεί επίσης μία μορφή αυξανόμενης ανισότητας», καταλήγει η έκθεση.

Η δυσώδης πολιτική ατμόσφαιρα της μνημονικής περιόδου των τελευταίων 7 ετών, ιδίως μετά την πρωτοφανή στα παγκόσμια χρονικά εξαπάτηση του ελληνικού λαού από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, θέτει μείζον ζήτημα ηθικής και νομικής τάξεως, αν οι συνθήκες επιβάλουν την ενεργοποίηση της συνταγματικής και πατριωτικής υποχρέωσης που απορρέει από την ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματος και το άρθρο 120: η υπεράσπιση της δημοκρατικής και της συνταγματικής λειτουργίας επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων και η αντίστασή μας στη δεσποτεία του μνημονιακού τόξου της ηθικής σήψης αποτελεί όχι μόνον θεμελιώδες δικαίωμα, αλλά και θεμελιώδη υποχρέωση.

Πολλώ δε μάλλον που στη μνημονιακή Ελλάδα της ραγδαίας συρρίκνωσης της μεσαίας τάξης, ο πλούτος εξακολουθεί να συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο στα χέρια μίας μικρής πλούσιας ελίτ, όπως η Allianz επισημαίνει. Και σα να μη φτάνει αυτό, την κοινωνία ταλανίζουν φαινόμενα ηθικής σήψης όπως η ελληνική εκδοχή της «λίστας του Σίντλερ», της επιλεκτικής δλδ διάσωσης από το Οικονομικό Ολοκαύτωμα εκείνων που λεηλάτησαν την Ελλάδα.

Επιλεκτικής διάσωσης εκείνων που λεηλάτησαν την Ελλάδα
Αναφέρομαι στις γνωστές λίστες με ονόματα μελών της εγκληματικής οργάνωσης της μεταπολίτευσης: λίστα Λαγκάρντ, λίστα Λίχτενσταϊν, λίστα των 400 ελλήνων με τα ακριβά ακίνητα στο Λονδίνο, λίστα Μπόγιαρνς , λίστα μεγαλοκαταθετών στο εξωτερικό, που αποτελούν την ελληνική εκδοχή της «λίστας του Σίντλερ».

Τα παραπάνω ηθικής και νομικής τάξεως ζητήματα συμπυκνώνονται στο εξής ερώτημα: Έχουν οι απλοί Έλληνες υποχρέωση να πληρώνουν τους ληστρικούς φόρους των Μνημονίων;

Η άρνηση καταβολής παντός είδους φόρων, τελών και εισφορών, όφειλε στην ελληνική έννομη τάξη να αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα (και μάλιστα συνταγματικά κατοχυρωμένο) δεδομένης της καθολικής αποτυχίας του ελληνικού κράτους, ως αποτέλεσμα διαχρονικής διαφθοράς των κρατικών αξιωματούχων.

Η διάπραξη  από δημόσιους λειτουργούς, των εγκλημάτων της κακουργηματικής παράβασης καθήκοντος, της απιστίας, της υπεξαίρεσης και άλλων συναφών με την υπηρεσία εγκλημάτων, αποτέλεσε τον κανόνα της μεταπολίτευσης, της πιο μαύρης σελίδας της μακραίωνης ελληνικής Ιστορίας. Λεκτέο, δε, ότι δεδομένης (και) της παραδοχής της παντελούς έλλειψης ανταποδοτικότητας φόρων τελών και εισφορών που οι Έλληνες διαχρονικά υποχρεώνονται να καταβάλουν, καθιερώθηκε στα χρόνια της μεταπολίτευσης η (υπο)κουλτούρα της θεσμικής ανοχής των γκρίζων ζωνών της Οικονομίας, καθότι η διεφθαρμένη ελληνική πολιτεία ουδέποτε διέθετε το ηθικό παράστημα για τον στιγματισμό της παραοικονομίας ως πρακτικής που εμφανίζει κατά τον Ποινικό Κώδικα

κοινωνικοηθική απαξία • αν και - τύποις- η πράξη της απόκρυψης φορολογητέας ύλης περιγράφηκε από την αντικειμενική υπόσταση ενός εγκλήματος που θεωρείται... άδικη. Τούτων δοθέντων, η έννομη τάξη της μεταπολίτευσης (ορθώς) στερήθηκε του δικαιώματος στιγματισμού της πράξης μη καταβολής φόρου που, αποδεδειγμένα, κατά ένα μέρος κατευθυνόταν στη συντήρηση ενός αντιπαραγωγικού – αναξιοκρατικού κομματικού (παρα)κράτους, και κατά το υπόλοιπο σε προσωπικούς τραπεζικούς λογαριασμούς στην Ελβετία, όπου η καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου έχει αποθησαυρίσει το προϊόν του εγκλήματος της λεηλασίας της χώρας, που σύμφωνα με το Der Spiegel ανέρχεται σε 600.000.000.000 δισεκ. ευρώ.
 
Αν οι Έλληνες μετά από 7 χρόνια ανελέητα μνημόνια δεν ζούμε σε σπηλιές, το οφείλουμε στους τελευταίους δύο εναπομείναντες υγιείς θεσμούς: στη Μαύρη Οικονομία και στην Ελληνική Οικογένεια. Ο πλούτος και οι υποδομές που οι νοικοκυραίοι της προηγούμενης γενιάς δημιούργησαν, όπως ο θεσμός του ελληνικού «σπιτικού», αποτελούν κοινωνικό δίχτυ συγκράτησης της κρίσης, που από οικονομική μετατρέπεται με ορμή σε κοινωνική.

Το ελληνικό «σπίτι» έχουμε καθήκον ηθικό και νομικό να προστατεύσουμε όλοι. Με μία μόνο παρατήρηση: Μπορεί οι υπάκουοι νοικοκυραίοι να αποτελούν το υγιές κύτταρο κάθε ευνομούμενης πολιτείας, ωστόσο σε συνθήκες συνταγματικής εκτροπής, οπότε η πολιτική ανυπακοή αποτελεί καθήκον και υποχρέωση για κάθε πολίτη, ο ρόλος των νοικοκυραίων αντιστρέφεται: οι νοικοκυραίοι συντηρούν το σάπιο καθεστώς, οι νοικοκυραίοι νομιμοποιούν τον ανήθικο νομοθέτη, οι νοικοκυραίοι αποτελούν τροχοπέδη της δημιουργικής κατάρρευσης, της εξιλεωτικής καταστροφής.

Το σύνολο του ελληνικού χρέους ανέρχεται σε 321,3 δισ. ευρώ σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΔΔΗΧ στο τέλος του 2015. Σύμφωνα με στοιχεία που παρουσίασε στα μέσα Οκτωβρίου η Barclays, τα συνολικά έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις τα τελευταία 5 χρόνια έχουν διαμορφωθεί περί τα 3 δισ. ευρώ. Ακόμη και αν αυξηθούν στα 1 δισ. ευρώ ετησίως, εκτιμάται ότι θα φτάσουν τα 25 δισ. ευρώ έως το 2040.

Σε αυτό το σενάριο οι χρηματοδοτικές ανάγκες θα καθιστούν το χρέος μη βιώσιμο. Όταν η ιταλική Ferrovie αγοράζει την ΤΡΑΙΝΟΣΕ με μόλις 45 εκατ. ευρώ, η γερμανική Fraport 14 περιφερειακά αεροδρόμια με τίμημα που ανήλθε σε 1,23 δισ. ευρώ, όταν η μεγαλύτερη επένδυση αστικής ανάπλασης στην Ευρώπη, το Μητροπολιτικό Πάρκο στο Ελληνικό, συνολικής έκτασης 2.000.000 τ.μ., ένα από τα μεγαλύτερα παράκτια πάρκα στον κόσμο, παραχωρείται για συνολικά 2,115 δισ. ευρώ, εύκολα αντιλαμβάνεσαι ότι το κολοσσιαίο ελληνικό χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί από το ξεπούλημα της - ούτως ή άλλως απαξιωμένης- δημόσιας περιουσίας.

Με έναν μόνο τρόπο μπορεί να πληρωθεί το βουνό του ελληνικού χρέους. 
Με τα κλεμμένα - τα υπόλοιπα των τραπεζικών λογαριασμών στην Ελβετία, όπου χιλιάδες μέλη της εγκληματικής οργάνωσης της μεταπολίτευσης έχουν αποθησαυρίσει το προϊόν του εγκλήματος της λεηλασίας της χώρας, που σύμφωνα με το Der Spiegel ανέρχεται σε 600 δισεκ. Ευρώ.

Thanasis Alampasis