ΜΑΝΤΑΤΟ

Στην αθλιότητα οι μέρες σου ζεμένες

άφησε πια του καναπέ τον εθισμό,
πως τον αντέχεις τόσες ώρες φορτωμένες
της τηλεόρασης τον κούφιο ψυχισμό.

Πώς τους αντέχεις πια να σε φερμάρουν,
και κάποια όρια έχει κάπου η αντοχή,
δεν βλέπεις πια ότι δεν σε γουστάρουν
και δεν σε θέλουν στην καινούργια εποχή.

Σε φτάσανε δεν βλέπεις στο απροχώρητο
με αδράνειας απόγνωση σε έχουνε ποτίσει
μπήκανε στην ζωή σου με τρόπο αφόρητο
κι έχουνε την ψυχή σου φρικτά λεηλατήσει.

Άθλιοι κυβερνήτες που φάλτσα παιανίζουν
αντί να βγάζουν το σκασμό λίγο της σιωπής,
κάθε μερόνυχτο προς το λαό εξακοντίζουν
μέτρα αδίστακτα φρικτά αηδίας και ντροπής.

Σε λαομίσητη βουλή πουλάνε νταηλίκι
και σου ζητάνε πάλι να επιδείξεις φρόνηση
κι εσύ ακόμα δέχεσαι φτηνό νταβατζηλίκι
αντί να τους χλευάζεις με περιφρόνηση.

Δεν τη βαρέθηκες μια άσκοπη θητεία
σε μια χώρα ανύπαρκτη, αδιάφορη πεζή,
που κυβερνάει μόνο κλεψιά και αλητεία
και το ΕΓΩ το σκότωσε, για πάντα το ΜΑΖΙ.

Τι περιμένεις το λοιπόν σελίδα να γυρίσεις
δε βλέπεις σε πλακώσανε προβλήματα βουνά,
στην απεργία αύριο πρέπει ν΄ ανηφορίσεις
εκεί μπροστά απ’ την βουλή κανείς μη σε κουνά.

Τέτοιο μαντάτο μου ’φερε απόψε η καρδιά μου
πως αύριο τούτος ο λαός την τύχη του χαράζει,
η ύφεση κι η φτώχεια χορεύοντας μπροστά μου
μου είπαν αν δεν κουνηθείς τίποτα δεν αλλάζει.
Καστρινος