Άκουγα προχθές στο ραδιόφωνο μια εθελόντρια γιατρό σε δομή αλληλεγγύης της Αττικής να λέει: «Ανησυχώ γιατί η κατάθλιψη των Ελλήνων έχει αρχίσει και γίνεται απάθεια και αδιαφορία. Συνηθίζει να έχει όλο και λιγότερα. Συνηθίζει να είναι άνεργος, να κάθεται στην ουρά για το συσσίτιο, να εξετάζεται στο Κοινωνικό Ιατρείο και να παίρνει τα φάρμακά του από το Κοινωνικό Φαρμακείο. Έτσι δεν θα αλλάξουνε ποτέ προς το καλύτερο τα πράγματα…».
Μετά από μερικά λεπτά άκουσα και τον Δήμαρχο της Πάτρας που έλεγε πως έχει αυξηθεί τόσο θεαματικά ο αριθμός των Ελλήνων αναξιοπαθούντων στην πόλη του ώστε σχεδιάζει να βάλει «παπάκια» για να κάνουν ντελίβερι τις μερίδες συσσιτίου σε άπορους, οι οποίοι είτε για οικονομικούς, είτε για ιατρικούς λόγους δεν έχουν τη δυνατότητα μετακίνησης από το σπίτι τους.
Το δίλημμα λοιπόν είναι: «Είτε θα υπομείνετε μέχρι τέλους με κλειστά τα μάτια το σαδομαζοχιστικό παιχνίδι του επιμελώς σχεδιασμένου να αποτύχει ευρωεκσυγχρονισμού ή βγαίνετε από το «μαντρί» με ανοιχτά τα μάτια μεν, αλλά το μόνο που θα βλέπετε γύρω σας θα είναι τζιχαντιστές. Τουλάχιστον για αρχή…». Πόσο άλλη δημοκρατία πια;
Αναρτήσεις
